S1: The Hollow Guest

Malapit ng mag alas sais ng gabi ng matapos ang last exam namin.Nag over time kasi kaya ganitong oras nayari

Mabilisan kong niligpit ang mga gamit ko bago lumabas ng room. Sa hallway, ilang estudyante na lang ang natitira-lahat pagod at sabik nang makauwi. Naririnig ko ang mahihinang usapan ng iba tungkol sa exam, ang ilan nagrereklamo, ang iba naman mukhang satisfied sa sagot nila. Pero ako? Hindi ko magawang mag-focus sa test na sinagutan ko kanina. My mind was still clouded by everything that happened today-the eerie presence, the strange messages and the lingering gaze of Deus.

Nakakagulat nga at hindi masyadong pinag uusapan ngayon ang tungkol sa urband legend game na tila biglang nakalimutan ng lahat at naisarado ang rumor tungkol dito.

Habang naglalakad ako palabas ng building, Revised and continue this story:

Napansin kong unti-unti nang dumidilim ang paligid. The streetlights outside began to flicker, casting long, eerie shadows along the pathway. Dumaan ako sa locker area para kunin ang isang libro na naiwan ko kanina. Tahimik ang hallway, halos wala nang tao. Pagbukas ko ng locker ko, isang maliit na piraso ng papel ang nahulog mula sa loob.

Dahan-dahan ko itong pinulot. Pagkabasa ko, agad akong kinilabutan.

*"You're getting closer. Keep looking."*

Napaatras ako. My heart pounded wildly in my chest. *Sino'ng naglagay nito sa locker ko? At ano'ng ibig sabihin nito?* Huminga ako nang malalim, pinipilit pakalmahin ang sarili ko. Sa halip na matakot, isang matinding curiosity ang namuo sa akin. I felt like I was being pulled deeper into something... something I couldn’t ignore.

Mabilis akong lumabas ng school building at naglakad papunta sa waiting area kung saan madalas naghihintay ng tricycle ang mga estudyante. Pero bago ako makarating, may humarang sa dinaraanan ko.

Limang freshmen ang nakatayo sa gitna ng daan, may hawak na tarpaulin na may malaking nakasulat:

"Farih, can I court you?"

May bitbit din silang makukulay na lobo, at isa-isa nila itong iniabot sa akin habang nakangiti. Napakunot ang noo ko, nalito. *Ano ‘to? Joke? Prank?*

Bago pa ako makagalaw, biglang tumugtog ang isang pamilyar na kanta mula sa portable speaker malapit sa kanila. Nang marinig ko ang melody, agad akong natigilan—**ito ang paborito kong kanta.**

Napalingon ako sa paligid. Ang ibang estudyanteng naglalakad ay napahinto, ang ilan napasigaw sa kilig, ang iba ay nagsimulang mag-video sa phones nila. Ang buong paligid ay biglang naging parang eksena sa isang pelikula.

Mula sa likuran ko, narinig ko ang isang boses na kumakanta—live. Mababa, malamig, pero magaan sa pandinig. Paglingon ko, nanlaki ang mga mata ko.

Si Ruxter. Bitbit niya ang isang bouquet ng *tulips*—ang paborito kong bulaklak.

Nakasuot siya ng simpleng puting polo, nakaayos ang buhok, at may kakaibang ngiti sa kanyang mukha habang dahan-dahang lumalapit. Hindi siya ‘yung Ruxter na kilala ng lahat—hindi ‘yung bully, hindi ‘yung mayabang na gangster na laging may kasama. Ibang-iba siya ngayon.

Napatitig ako sa kanya, naguguluhan. Nasa isip ko pa rin ang misteryosong papel na nakuha ko sa locker. *Coincidence lang ba lahat ng ‘to? O may koneksyon?*

Paglapit niya sa akin, marahan niyang hinawakan ang kanang kamay ko.

"Farih," sabi niya, malumanay pero buo ang loob.

"I like you... Can I court you?"

Hindi ako agad nakapagsalita. Nanatili akong nakatayo roon, parang napako ang mga paa ko. Ramdam ko ang titig ng lahat, ang mga flash mula sa phones, ang excitement ng mga tao sa paligid. Pero ang utak ko, puno ng tanong.