"ကိုကို ဆင္ေျခမေပးပါဘူး.. ေပးစရာဆင္ေျခလဲမရွိပါဘူး ..ကိုကိုေနာင္တရေနပီမို႔ အမွားျပင္ဆင္ခြင့္ေလးပဲေတာင္းတာပါ "
မ်က္ႏွာေပၚက်လာသည့္ မိုးစက္တို႔ကို သပ္ခ်လိဳက္၏။ Doyoung မ်က္ႏွာေပၚက မ်က္ရည္ေတြမဟုတ္ပါဘူး မိုးစက္ေတြသာပါ... သို႔ေပမဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက်ေနတဲ့ မိုးစက္ေတြလို မေအးျမပဲ ပူေႏြးေန၏
နာက်င္ေနေသာ ႏွလုံးသားႏွင့္အတူ ကိုကိုကို႔ စကားတစ္ခြန္းသာဆိုမိေတာ့၏
"အိမ္မက္ မက္မေနနဲ႕"
မိုးေရေတြၾကား ဒူးေထာက္ေနသည့္ကိုကို႔ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မံေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ ျပန္လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး ႏွလံုးသားက ထပ္ပီး ခံနိုင္စြမ္းမရွိမွာေသခ်ာသည္ေလ။
။
။
။
ထိုေန႕ပီးကတည္းက ကိုကိုဟာ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ေပၚမလာတာ ၅ရက္မွ်ရွိပီ.. အတန္းခ်ိန္ေတြလဲ မလာဘူး.. ဘာျဖစ္ေနလဲသိခ်င္ကာ စိတ္ပူမိေပမဲ့ ေနနိုင္ေအာင္ေနရမွာပဲေလ
Coffee တစ္ခြက္ကိုေဘးခ်ကာ ပန္းခ်ီဆြဲေနတုန္း Doyoung စီကို ဖုန္းတစ္callဝင္လာသည္။ အန္တီဘိုေယာင္း ဆိုသည့္ နာမည္ေၾကာင့္ အကိုနဲ႕ဆက္စပ္ေနမည္လား? သို႔ေသာ္ ျငင္းဆိုရန္မေကာင္းသည္မို႔ ကိုင္လိုက္ပါ၏
"Doyoung ေလး"
"ဟုတ္ကဲ့ ?"
အန္တီဘိုေယာင္းရဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံကို ဖုန္းထဲမွာ အတိုင္းသား ၾကားေနရ၏
"အန္တီ အကူအညီေလးတစ္ခုေလာက္ေတာင္းခ်င္လို႔ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ ဘာမ်ားလဲဗ်"
" ဂေယာင္းဟီးတကၠသိုလ္ေဆး႐ုံကို ခနေလာက္လာခဲ့ေပးပါ့လား "
"ဗ်ာ? ဘယ္သူ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်"
"သားအကိုေလ .. ပီးခဲ့တဲ့ ၅ရက္ေလာက္က အဖ်ားတက္ပီး သတိလစ္သြားတာ မေန႕ကမွ သတိျပန္ရတယ္။ ဒါမဲ့ သားအကို ဂ်စ္တူးက အစာလုံးဝ မစားဘူး ..ဘယ္လိုမွလဲေကြၽးမရဘူး ။ သားအကိုေျပာပုံအရ သားနဲ႕အဆင္မေျပမွန္းရိပ္မိတာမို႔ မဆက္သြယ္ဖို႔ စဥ္းစားေပမဲ့ .. ဒီေန႕မွ အစာမဝင္ရင္ သားအကို အသက္အတြက္ စိုးရိမ္ရပီမို႔ အန္တီဆက္သြယ္လိုက္တာပါ"
Doyoungရင္ထဲ လွိုက္ကနဲ နာက်င္သြား၏။ ကိုကိုဒီလိုျဖစ္တာ Doyoung ေၾကာင့္ ... တန္ျပန္ မေျပာနိုင္ပါပဲ အသံတိတ္ ငို ရွိုက္မိသည္
YOU ARE READING
END = START
Fanfiction???????????????? ??????????? ???????????????????????? JeongDo
4(Z / Final)
Start from the beginning
