~????????~

part-38

လက်ကလေးကို ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်ရင်းနှင့်ဘဲ ဆေးရုံကခုံတန်းလျားပေါ်မှာ တင်ထားသည့် သေတ္တာအသေးလေးအား မျက်လုံးကကြည့်မိလိုက်သည်။

သံသေတ္တာလေးက ဟောင်းပေမယ့် ထိုအထဲ၌
သူမတန်ဖိုးအထားရဆုံးက ရှိလို့နေလေ၏။

သူမပိုင်သည့်ပစ္စည်းဆိုပေမယ့်လည်း သိလိုစိတ်က
အားပြင်းလာသည်။သော့ခတ်ထားတာကြောင့်
ဘယ်လိုဖွင့်ရမလည်းဆိုတာ သူစဥ်းစားနေလိုက်သည်။

ထို့နောက် ဆေးအရှိန်ဖြင့်အိပ်ပျော်နေသည့်သူမအား နပ်စ်နှင့်ခဏထားခဲ့လိုက်ပြီး သံသေတ္တာကိုယူကာ ဆေးရုံကနေထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

သော့ပြင်သည့်နေရာကိုရှာမေးပြီး သံသေတ္တာလေးမှ
ခတ်ထားသောသော့အား ဖွင့်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်
လှပ်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ.......

အထဲက ပစ္စည်းတချို့ကို ကြည့်ပြီးနောက်....
သူ့မျက်ရည်တွေသည် အတိုင်းအဆမဲ့သည်အထိ
စီးဆင်းလာခဲ့တော့၏။

ပထမဆုံး...အပေါ်ဆုံးမှာထားထားတာလေးက...
ခဲဆံဘောပင်လေးတစ်ချောင်း.....အစက
ပုံမှန်ခဲဆံဘောပင်လေးဘဲလို့ ထင်ပေမယ့် သေချာယူကြည့်လိုက်တော့ အထဲမှာ သူ့လက်ရေးဖြင့်ရေးထားသည့်
စာရွက်ခေါက်ကလေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

စာလုံးတွေကို အပြင်ဘက်ကနေဘဲ
မရရအောင်ဖတ်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ......

"စားလိုက် အပြန်ကျ ကိုကို့ကိုစောင့်.... "

လွန်ခဲ့သည့်၈နှစ်ကျော်၉နှစ်ကာလတစ်ခုတုန်းက
သူမနဲ့စကားမပြောဘဲနေပြီး သူ့ဘက်ကစကာ
မုန့်တွေနဲ့ထိုစာရွက်လေးကိုပေးပြီး ချော့ခဲ့တာကို
ပြန်မှတ်မိလိုက်သည်။

အခုထိ......အခုထိ......ဒီခဲဆံဘောပင်လေးကို သူမက
သိမ်းထားခဲ့တာလား....

ဒီလိုအသေးအမွှားလေးကနေစပြီး သူမကမြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့
နှစ်တွေအကြာကြီးသိမ်းထားခဲ့တာလား.......

"ဟား........"

သူဝမ်းသာတာလား....ဝမ်းနည်းတာလားမသဲကွဲဘဲ
မျက်ရည်တွေသာစီးကျနေလေသည်။