KALPLER ARASINDA

Yeni hikayemize hepiniz hoş geldiniz,

Bu bir LGBT+ hikayesidir, bu yüzden homofobikler naş naş!

Bu hikayede toplumun ötekileştirdiği bireylerin kendini ve ilk aşklarını keşfettikleri çetrefilli lise hayatı anlatılmaktadır.

Umarım keyifle okur ve eğlenirsiniz 💜

Oy vermeyi ve yorum yapmayı lütfen unutmayın.

#LOVEİSLOVE

Instagramdan takip etmek isterseniz: egkadam

***

Kaner Kandemir, ona ne derler bilirsiniz; yürüyen tehlike! Sakarlıklarıyla ün salmış koca bir gölge... Bazıları onun deli olduğunu bile düşünüyor. Oysa herkes kadar normal! Kendisi bunun tam tersi olduğunu düşünsede. Ona göre hayat oldukça zor, çekilmez ve tüm zeminler yamuk.

Lise için ne derler bilirsiniz; Cehenneme hoş geldin!

Kaner okulunun koridorlarında yürürken başı öne eğik, ayaklarını sürükleyerek ilerliyordu. Okulun ilk günüydü ve her şey ona yabancı, soğuk ve boğucu geliyordu. Gözleriyle yakın arkadaşı Seyran'ı bulmaya çalışsada tek görebildiği iğneleyici bakışlar oldu. Diğer öğrenciler gruplar halinde bir araya gelmiş, yüksek sesle gülüşüyor, birbirlerine şakalaşıyordu. Karen'in ise Seyran dışında kimseyle konuşacak cesareti ya da isteği yoktu. Yeni bir öğretim yılında yepyeni bir başlangıç umuyordu, ama bu koridorların ona sunabileceği tek şey daha fazla yalnızlık gibi görünüyordu.

Yavaşça gözlerini kaldırıp etrafına baktı. Koridorun sağ tarafındaki dolaplara yaslanmış bir grup öğrenci, sanki dünya onların etrafında dönüyormuş gibi neşeyle sohbet ediyordu. Kaner, onların yanında kendini daha da küçük ve önemsiz hissetti. Aralarında tanıdık bir kaç yüz vardı. İçinden lanet okudu. Pakkan! Diğer adıyla kabus. Adımlarını hızlandırarak sınıfına ulaşmayı umdu; belki orada bir şekilde görünmez olmayı başarırdı.

Bir an duraksadı, nefesini düzenlemeye çalışarak başını tekrar öne eğdi. "Saklan," diye düşündü. "Saklan, kimse seni fark etmesin." Her zamanki gibi kuytu köşe bir yer bulup ortalıkta görünmemek istiyordu. Varlığını kimseye belli etmezse belki bu yıl o kadar da zor geçmezdi onun için. Kendini, hatta kim olduğunu bile bu insanlara göstermek büyük bir riskti. Daha önce defalarca kez olduğu gibi onunla alay edeceklerinden, onu dışlayacaklarından emindi.

Sınıf kapısına vardığında, derin bir nefes alıp kendini toparlamaya çalıştı. Kapıyı itip içeri girdiğinde sınıftaki gözler bir an ona döndü, fakat hemen ardından herkes kendi işine geri döndü. Onu umursayan olmamasına sevindi. Seyran hala ortalarda görünmüyordu. Karen, sınıfın en arka sırasındaki boş bir sıraya geçip oturdu. Çantasını açarken elleri hafifçe titriyordu.

"Buraya kadar iyi geldin," diye düşündü. "Zorunda kalmadıkça buradan ayrılmazsan belki de kimsenin gözüne batmazsın."

Tam bu düşüncelere dalmışken, sınıf kapısı yeniden açıldı ve bir öğrenci içeri girdi. Alparslan Eymenoğlu. Onu tüm kasabalı tanırdı. Kaner, istemsizce başını kaldırdı. Alparslan, okulun belki de en popüler öğrencilerinden biriydi. Geniş omuzları, kendine güvenli yürüyüşü ve havalı görünüşüyle dikkat çekiyordu. Herkes onun hakkında konuşuyordu; ama Kaner, onun hakkında düşündüklerini hiç kimseye söyleyemezdi.

Alparslan, gözlerini Kaner'in oturduğu köşeye çevirdi. Göz göze geldikleri an, Kaner'in kalbi hızla çarpmaya başladı. Panikle bakışlarını kaçırdı, kalbinin gürültüsünü duyacağını sandı. Kafasında bir savaş başladı: "Ona bakma... Belli etme... Daha ilk günden kendini rezil edecek bir şey sakın yapma."

Alparslan, sıranın yanından geçerken Kaner'in omzuna hafifçe dokundu. "Merhaba," dedi sıcak bir gülümsemeyle. Kaner önce şaşırdı. Beklemediği bir şeydi bu. Kalbinin gümbürtüsü kulaklarına ulaşmıştı. İçinde sımsıcak bir his yayıldı ve büyüdü. Bu kısa an, Kaner'in içindeki tüm karanlığı aydınlatmış gibiydi.

"Merhaba," diye mırıldandı Kaner, gözlerini yerden kaldırmadan. İçinde bir fırtına kopuyordu; bu fırtınanın onu nereye sürükleyeceğini ise henüz bilmiyordu.