Through Yesterday's Scenery

two.

"Shang, ok ka lang ba talaga?" tanong ulit ni Fyang.

"Shang, pwede ba? Grade 12 na tayo, hindi ka pa nga college. Pwede bang dahan-dahan lang?" ani ni Shay, bigla akong huminto at napatigil din sila.

"Grade 12?" wika ko, na para bang naguguluhan.

"Ah... oo, grade 12," sabi ni Shay.

"Grade 12?!"

"Anong taon na ngayon?" tanong ko, kinakabahan.

"2022 na, Shang. Next year ka pa magcocollege," sabi ni Fyang, ngunit hindi natapos ang kanyang salita.

"2022!?" gulat kong sagot.

Ano 'to, laro? College na ako, hindi high school.

"Shang, anong nangyayari sa'yo?" tanong ni Shay, mukhang nag-aalala.

"Lasing ka b-" Hindi na tinuloy ni Yshang ang sinabi niya.

"Shang, ok ka lang ba?"

"Gusto mo dalhin na lang kita sa hospital?" tanong ni Shay.

"Shang, nag-aalala na kami sa'yo," ani ni Fyang.

"Ah... hin-" Hindi na ako nakasagot dahil nagsalita na ulit si Fyang.

"Tatawagin ko si Iro, dalhin ka na lang namin sa hospital," sabi ni Fyang.

"Shang, hindi ka mukhang okay. Ano bang ospital ang gusto mo, Medical ba o Mental?" tanong ni Shay. Nahulog ang tingin ko sa kanya, at aakmang kikilitiin ko siya nang bigla siyang tumakbo.

"Shang, joke lang 'yon!" sigaw niya habang tumatakbo.

"Shang! Ano ba! Itigil niyo na 'yan!" tugon ni Fyang, sumunod din siya sa akin.

"Shang, huwag mo akong patayin! Masyado pa akong bata!" dagdag ni Shay, habang nagtakbuhan kami.

Tumakbo ako nang mabilis, habol si Shay. Hindi ko na naisip kung gaano kami kalayo sa simula, basta’t ang tanging nasa isip ko ay abutan siya. Tumatawa siya habang tumatakbo, at sa bawat hakbang na naririnig ko mula sa kanya, lalo lang akong ginanahan.

Hindi ako papayag na hindi ko siya maabutan.

Ramdam ko ang adrenaline sa bawat pag-apak ko sa lupa, at ang hangin ay tila humahampas sa mukha ko, pero hindi ako nagpapatalo sa pagod.

Si Shay, na mas mabilis kesa inaasahan ko, ay patuloy na naglalayo ng distansya sa akin. Naririnig ko ang mahihinang tawa niya, at iyon ang nagsisilbing hamon. "Hindi siya pwedeng makatakas," bulong ko sa sarili ko, habang pinipilit kong bilisan pa.

Napansin ko ang maliit na pagkakataon — sa sandaling bumagal siya para tingnan ako — doon ko inisip ang tamang oras para umabante.

Pinilit kong huwag magpahuli sa pagod, kahit nararamdaman ko na ang paninikip ng dibdib ko. Tila ang bawat hakbang ni Shay ay humahamon sa akin, at naramdaman kong kailangan ko pang bilisan. Parang isang laro ng determinasyon, isang hamon kung sino ang unang susuko.

Ngunit wala akong balak bumigay.

Habang pinagmamasdan ko siyang tumakbo, lalo lang akong nagiging determinado na abutan siya.

Lumiko siya sa isang sulok, at alam kong iyon ang tamang pagkakataon. Sa sobrang focus ko, hindi ko na napansin ang paligid — ang tanging mahalaga ay si Shay at ang paghahabol na ginagawa ko. Tila ang bawat segundo ay nagpapatindi sa hamon, na parang hindi lang ito isang simpleng laro, kundi isang pagsubok ng lakas at tiyaga.

Pabilis ako nang pabilis, halos abot-kamay ko na siya.

Habang palapit na ako, nararamdaman ko ang mabilis na tibok ng puso ko, hindi lang dahil sa pagod, kundi dahil sa excitement ng moment. Malapit ko na siyang abutan — kaunting hakbang na lang.