(Depremden dolayı zarar gören ve korkan bütün okuyucularıma geçmiş olsun umarım hepiniz iyisinizdir.)
MEDYA İLE OKUYUNUZ. (Billie eilish Chihiro)
Jeonghan yavaşça gözlerini aralarken başında beklerken uyuya kalmış Josuha ile karşılaştı. Josuha koltuğun üzerinde boylu boyunca uzanmış ve onun uyanmasını beklerken uyuyakalmıştı. Jeonghan kuruyan boğazı ile yanı başında bitmiş olan su şişesine bakarken Josuha’yı uyandırmadan mutfağa gitmek için yataktan doğruldu ve parmak uçlarında aşağı indi. Adımlarını o kadar çok hafif atıyordu ki sanki birini uyandırsa öldüresiye dayak yiyecekmiş gibiydi. Jeonghan etrafın karanlığından gece saatlerinde olduğunu anlarken evin içerisinden mutfağın sızan ışığından mutfağı buldu ve kuruyan boğazını ıslatmak için önündeki sürahiden suyunu doldurdu. Suyunu içtikten sonra arkasına döndüğünde gördüğü silah ile korku ile yutkundu. Bakışları silahın arkasındaki adama kayarken çoktan donup kalmıştı, şimdi ne yapacaktı?
Jeonghan içi içini yerken önde arabayı süren Wooziye saçlarının arasından bakarken ona aynadan bakan adam ile gözleri kesişti. Woozi arkasını kontrol ederken ona bakan Jeonghan ile göz göze geldiğinde içini suçluluk duygusu kaplasa da hemen gözlerini ondan ayırıp önüne odaklandı. Yapmak zorundaydı çünkü abisinin kafasına silah dayalı bir şekilde aranmıştı ve Woozi her şeyini verdiği abisini bir daha kaybetmek istemiyordu ve bu yüzden de Haekyeonla anlaşıp Jeonghan ve abisini takas edecekti. Woozi bu yaptığının Seungcheol’e ihanet olduğunu biliyordu ama Haekyeon onu özellikle uyarmıştı. Birine söyleyecek olursa abisini o an öldüreceklerdi. Jeonghan derin sessizlikte sadece nefes alışverişlerini duyarken çalan telefon ile dikkati dağıldı. Direksiyonunun kenarına sabitlenen telefona gelen arama bilinmeyen bir numaradandı. Woozi hızla görüntülü aramayı açarken ekran açıldığı gibi bağlı bir şekilde dövülmüş abisi ile karşılaştı. Woozi şok olurken Haekyeon telefonu kendine çevirip
-Woozi-ya, sen aramayınca biz arayalım dedik bak abin seni özlemiş.
Diyerek yüzü mahvolmuş abisine telefonu çevirirken Woozi şiddetle bağırdı.
-Abime dokunmayın dedim size! Yoldayım onu getiriyorum.
Jeonghan ekrandan gördüğü görüntü ile ürperirken ona bir kez yardım eden adamın tekrar o vahşilerin elinde olmasına içten içe üzüldü ama bilmeliydi ki bu üzüntüsünün arkasında korku belirecekti. Çünkü şu anda takas yapılmaya gittiklerinin farkına varmıştı ve az önce konuşmak için kendini zorlamak yerine son anlarının huzuru için sessiz kaldı. Onların istedikleri yere varmalarına sadece beş dakika kalmıştı ve Woozi onu arabaya bindirdiğinden beri ilk kez kendini konuşmaya zorladı.
-Ben- ben bunun için özür dilerim ama abim ellerinde sende gördün o yüzden buna-
-Açıklama yapmana gerek yok, o adama ait olduğumu biliyorum. Seungcheol başından beri beni kurtarmasaydı bunlar olmazdı.
Jeonghan üzerine Seungcheol’ün kokusu sinmiş kıyafetlerine üzüntüyle baktı. O kadar çok rahat hissetmişti ki bu kıyafetlerin içinde. Bedeninin adete dinlendiğini hissediyordu ama belkide on dakika sonra bu parçalardan eser kalmayacaktı üzerinde. Jeonghan çaresizce dışarıyı izlerken akşamın karanlığında parlayan arabaları görünce korku ona tekrar ulaştı. Ne derse desin asla bu duygudan kurtulamıyordu. Jeonghan tekrar nefes almakta zorlanmaya başlarken aniden bulunduğu cama tıklanmasıyla korku ile ürktü. Akşamın karanlığında Haekyeon’un sırıtan yüzü ile karşılaştığında panikle arabanın diğer kapısına kaydı ama o kapıda diğer bir adam tarafından açılınca asla ama asla bunlardan kaçışının olmadığını anladı. Woozi onu öyle yaka paça çıkarmalarına engel olacakken Jeonghan’ı aldıkları gibi yerine eli kolu bağlı abisini arabaya atıp kapıyı sertçe kapattılar. Jeonghan kolunu mengene gibi sıkan korumaya direnmeye çalışırken ne olduğunu anlamadan yanı başına gelen Haekyeon ile daha çok korkmaya başladı. Resmen daha ona dokunmadan ağlamaya başlayacakken korumanın elinden onun pençelerine girdiğinde çığlık atmamak için kendini çok zor tuttu. Haekyeon ile göz göze gelirken kollarındaki sızı ile suratını ekşitirken Haekyeon sırıtıp
