Intrepid

Chapter 29

Marami pang ikinukwento si Kryzzel ngunit agad ko na siyang pinatigil. Wala akong oras sa kadaldalan niya ngayon.

"I have to see Attorney Vernan. Excuses," I said and left her.

Now that I realized his last name was Castro, my blood just boiled. Malapit ito sa apelyido na Domingo. Isa pa, masyado rin siyang madaldal at maingay.

Huminga ako ng malalim bago pumunta sa opisina ni Phil.

"May kliyente ba siya?" Tanong ko sa kanyang sekretarya.

"Wala naman po, Attorney," sagot naman nito.

Good. Agad akong pumasok doon. Naroon siya, nakaupo sa kanyang swivel chair. Ang mga mata'y seryoso. Ang noo ay nakakunot. At, ang atensyon ay buong-buo sa pinapanood niya sa kanyang laptop.

Napahalukipkip ako at napataas ng kilay. "Checking the news?"

Inangat niya ang tingin sa akin. "Kagagawan mo ito, hindi ba?"

"Nangako ako kay Domingo na sasabihin ko sa pamilya niyang nakakulong siya ngayon," sagot ko.

"I don't think it's necessary to do this, Fajline."

Hindi ko mailarawan ang mga titig sa akin ni Raphael. Hindi ito tulad ng mga seryoso niyang mga tingin.

He looked at me perilously. There's raw agitation in his eyes. It was something deadly. Something... ruthless.

"Ngunit, nasa akin na kung paano ko gagawin," giit ko.

"Sana direkta mo na lang sinabi sa mga Dilaurentis, Fajline!" He rose, his voice a bit agitated.

My heart sank. Mukhang pinapalabas niyang binigo ko siya. Na parang hindi karapat-dapat ang ginawa ko sa mga Dilaurentis. Na tila ako pa ang may kasalanan.

I never felt this way. I never let anyone's opinion of me affect me. Dahil kapag nagpaapekto ka, para na ring hinahayaan mo silang husgahan ka. At, ang panghuhusga nila ang magiging basehan mo sa mga desisyon mo. Ano ang pagkakaiba 'nun sa pagpapadikta sa iba? Call me stubborn or whatever, I don't damn care! I have my own principle and standards I stick to.

Ngunit, ngayon, ibang-iba ang nararamdaman ko. May kaunting kirot sa puso ko.

Masakit sa pride.

Hindi dahil pinaramdam ni Raphael sa akin na mali ako. Ngunit, dahil pakiramdam ko hinayaan kong maimpluwensyahan ako ng mga opinyon ni Raphael.

Now I felt disappointed for disappointing Phil!

Ngunit, hindi ko iyon ipapakita!

"Sa pagkuha ng hustisya, batas ang pinapairal. Ngunit, sa paghihiganti, iba ang patakaran, Mata sa mata, Phil!" Pinagtatanggol ko lamang ang sarili ko.

"Still! What you did was low!" He said, forcefully.

"So ano? Bumaba ang tingin mo ngayon sa akin?" My brows palpitated. Hindi ko na mapigilan ang galit ko. Kahit sa sarili ko ay naiinis na rin ako.

Natahimik siya at kumuyom lamang ang panga niya. Matagal kami nagkakatitigan. Walang nagsasalita. Nagtatagisan kung sino sa amin ang unang bibigay.

"Hindi sapat ang pagkakakulong ni Domingo de Castro na iyon kumpara sa ginawa nila sa Daddy ko! Hindi ba dapat pati ang mga taong pinagtakpan siya ay dapat magbayad? Sinira nila lahat si Daddy, Phil!"

Hindi siya umimik. At, nakakainis siya dahil nanatili pa rin siyang kalmado habang ako hindi na mapigilan ang pagkawasak dahil sa poot at bugso ng damdamin.

"Pinatay nila ang ama mo, Phil! Pinatay nila! Dapat ganito rin ang nararamdaman mo! Wala ka bang poot d'yan sa puso mo?! Ha?"

This is frustrating! Ayokong ipahiya pa lalo ang sarili ko sa kanya. Pinunasan ko ang luha kong walang tigil sa pagpatak. Huminga ako ng malalim at naglakad palabas.

Magang-maga man ang mata ko, kailangan ko pa ring umastang hindi nawasak.

Buong-buo pa rin ako. Pangungumbinsi ko pa rin sa sarili.

🥀