Chapter 22: Love
We stayed at the edge of the cliff until the sunset and I swear, this is the most memorable day for me. As the sun slowly lose it shines, I looked at him.
"Grade ten na tayo this year. May napili ka na bang strand para sa grade 11?" I probed.
He's seriously looking at the view, it feels like he's indulging it that's why I decided to shut my mouth and let him. Kinain ko nalang ang crosant and coffee we bought before we went here.
He breathed heavily. "Yup. ICT ang kukunin ko, tanungin mo kung bakit---"
"No need. I expected it already. Marami kang alam sa computer at mahilig ka sa mga online games and technology so I knew that you will choose ICT..." I simpered.
His jaw dropped but he smirked. "Kilalang kilala mo na talaga ako, no?"
Tumango tango ako. "Siyempre. You talked a lot so..."
"Ikaw rin naman, kilalang kilala ko na. ABM kukuhanin mong strand, no?" sambit niya.
Natawa ako at tumango. "You're right."
We both laughed and sighed. Tinignan muli namin ang nakalubog ng araw pagkatapos ay sabay pa kaming napatingin sa isa't isa.
"Ryu..." tawag niya at humarap sa akin.
Nagtaas ako ng kilay sabay higop sa kape.
He smiled seriously. "Huwag mo akong iiwan ah..." he stated.
I froze and it was like my heart stop beating and my mind occupied. He said it very serious and with sincerity. He's not wishing, he's begging.
He licked his lip. "We're best friends, di'ba? Sana...hanggang college o hanggang paglaki natin. Ganito pa rin tayo at kilalanin pa natin ang isa't isa. Dahil sa totoo lang, mas lalo kong nakilala ang sarili ko noong nakilala kita. Nasubukan ko rin ang lahat na inakala kong imposibleng mangyari pero pinapakita mo na lahat ay posible at lahat may paraan. Special ka sa akin, special pa sa special. Tandaan mo yan..." he said rejoicingly.
He smiled and he pinched my nose. Napakurap ako at napalunok. Parang pakiramdam ko, tumigil ang lahat. It feels like there's unfamiliar feelings and emotions that attacked me as of now.
"Tulala ka? Naiyak ka ba sa sinabi ko? Totoo ang lahat ng iyon, Ryu. Kaya maiintindihan ko kung iiyak ka ngayon. Gusto mo yakap? Tara dito!" he blathered and I thought he was joking but my heart jumped when he pulled me closer then he hugged me.
Parang nawalan ng hangin at hindi na ako humihinga. Maya't maya ang paglunok ko dahil sa kabang nararamdaman na dulot ng hindi ko malamang dahilan.
Hinagod niya ang buhok ko pagkatapos ay bumitiw na siya pero bago iyon ay tinignan niya ang labi ko at nabigla ako nang hawakan niya iyon sabay tingin sa mata ko. Then he smirked handsomely.
"May dumi lang..." aniya sabay punas sa labi ko.
Para akong natauhan bigla galing sa panaginip kaya mabilis kong tinampal ang kamay niya at marahang tulak sa kaniya kaya natawa siya.
"Ang landi mo..." bigla kong sabi kaya nagpakawala siya nang mas malakas na tawa.
Napangisi rin ako at napainom na sa kape.
"Grabe ka naman! Ganoon talaga ako kahit sa iba kong kaibigang lalaki, hindi lang sayo! Kiss pa kita diyan eh..." he teased that made me shocked.
"What?! Hinahalikan mo mga kaibigan mong lalaki?" I asked shockingly and he just laughed louder.
"Hindi ah! Pero kung gusto mo, bakit hindi?" he laughed and winked before he bit his lip, nang aakit!
Hinampas ko ang braso niya. "Do you love guys?!"
His eyes widened. "Hindi no! Malalandi lang talaga kaming lalaki minsan, nagbabakla baklaan pag kami magkakasama ganoon. Kayo ba ng mga kaibigan mo, hindi kayo ganoon? Dapat sweet kayo sa isa't isa!" he blathered.
"Pinagsasabi mo? Naririnig mo ba sinasabi mo? Well, caring at gentle naman kami sa isa't isa pero we don't do those kind of romantic stuff!" I uttered.
"Hindi yun romantic, okay? Brotherhood yun!" he said defensively.
Brotherhood, my foot. Well, I understand his point naman. May mga ganoon talagang lalaki na parte iyon sa pagbibiruan nila. Hindi ko rin maitatanggi na minsan ganoon nga sina Harvey at Gab pero kapag ginaganoon nila ako, nasasampal ko sila dahil ang kukulit.
"Sweet at caring ako sa lahat ng kaibigan ko, babae man o lalaki. May masama ba roon?"
Umiling ako. "Wala naman. Kung matagal ka na nilang kilala, they won't judge you..."
"Well, kilala na nila ako nang husto. Ikaw rin sa akin, di'ba? Pero alam mo ba mas marami akong kinukuwento sayo kaysa sa kanila?" taas kilay niya.
"Talaga? Special pala talaga ako sa buhay mo, no?" I said with a grin.
"Oo naman! Very special! Kaya huwag mo akong iiwan ah? Hanggang magkamatayan pa!" untag niya.
Seryoso ko siyang tinignan, hindi ko masabayan ang malaki niyang ngisi ngayon dahil iniisip ang mga sinasabi niya.
"Ayaw mo ba?" he then pouted when he saw my serious reaction.
"Okay. Sure!" I beamed. Hindi naman iyon ang tinutukoy ko kaya ako nagseryoso. May isang bagay lang akong naramdaman ngayon ngayon lang.
(10 months later...)
"Thoryusop Concepcion, with high honors..." the emcee announced that's why I stood and walk with my proud parents toward the stage.
They're both proud of me, of course. Wala rin naman mapaglagyan ang saya ko ngayon dahil nangyayari ang mga plinano ko at nagbunga ang mga pinaghirapan ko sa buong junior years ko. And I couldn't wait to continue my plans in senior high. I am aiming for more this year, next journey.
Kasama ang magulang at iilang pinsan ay kumain lang kami sa isang high end restaurant and my Titos and Titas gave me some presents that I didn't expect.
"You worked hard and you thrive, hijo! Why don't you take a vacation with Realyn? You two both deserve it." Tita Rubylyn offered.
"Oo nga, Ryu! Why don't you go to Netherlands and visit Van Gogh museum there? Or what about Iceland? Kayo ang magdesisyon kung saan niyo gusto..." si Mommy.
"Hmm..." napaisip si Realyn. "How about Korea? Or Japan! Maraming comics doon, Ryu!" si Realyn na excited na ngayon at ayaw ko sanang sirain ang excitement niya pero...
"Sa Casa Poblacion po," sagot ko na nagpalaglag ng panga nila. Napakurap si Realyn dahil hindi inaasahan ang magiging sagot ko.
"A-Are you serious, hijo?" Tita Rubylyn said as her jaw dropped.
Natawa naman si Dad. "He's serious. I already expected his answer. Wala tayong magagawa kung doon ang gusto niya..." Daddy shrugged.
"Well, he liked it there na. In fact, my Dionisio love it there too..." si Tita Cat.
"Who wouldn't?" Dion smirked meaningfully.
"Aba! Anong mayroon sa Casa Poblacion at nahuhumaling na kayo roon?" dagdag ni Tita Cat.
Pareho lang kaming napangisi ni Dion. Ako may magandang dahilan kung bakit gusto ko roon, ewan ko nga lang ang dahilan nitong si Dion. May pagbabago ang isang ito eh, siguro nakahanap ng inspirasyon sa Casa Poblacion.
Sa sumunod na mga linggo ay kasama ko lang ang mga kaibigan ko at kung saan saan kami nagpunta. Sumasama nalang ako sa kanila dahil alam kong magiging mahaba ang bakasyon ko sa Casa Poblacion since July pa ang start ng klase namin.
"Agahan mo naman ang uwi, Ryu! Para sabay sabay tayong bumili ng school supplies before the school started!" said Roxana.
Katatapos lang namin mag enrol at nandito na kami sa cafeteria dahil hinihintay pa namin si Gab at Harvey.
"Yeah, sure. Siguro mga last week ng June nandito na ako..." I said as I licked my ice cream.
"Grabe! Hindi ka rito magcecelebrate ng birthday mo?" she uttered.
Umiling ako. "Doon na muna sa Casa Poblacion since last year kayo ang kasama ko!" saad ko at naalala na sinurprise nila ako noong birthday ko.
"Hmm. Kung i-surprise ka kaya namin ulit at pumunta kami sa Casa Poblacion?" she giggled.
Napangisi ako. "Bahala kayo. Hindi na yan surprise since sinabi mo na sa akin?"
"No! Hindi ka naman namin pupuntahan sa mismong birthday mo. You'll see..." she winked pa kaya nagtawanan kami.
"Hoy! Para kayong magjowa diyan ah!" biglang sulpot ni Gabriel at Harvey. Masama na ang tingin nila sa akin ngayon kaya binatukan ko sila
Ang mga mokong na ito talaga. Alam naman nilang kaibigan lang ang tingin sa kanila ni Roxana, nagpapahiwatig pa rin ng nararamdaman!
"Tumigil nga kayo. At ano ngayon kung mukha kaming mag jowa ha?" bulyaw ni Roxana sa dalawa.
Ngumisi si Harvey at umupo sa tabi niya, si Gab naman ay naupo sa tabi ko sabay agaw ng ice cream ko. Nanlaki ang mga mata ko pero mabilis niya nang dinilaan iyon kaya binatukan ko nalang siya.
"Oo nga pala't napagkamalan din tayong mag jowa noon?" si Harvey na nag iiba ang boses dahil lumalandi.
"Ay oo nga no? Sinamahan ako nitong si Harvey na mag groceries last month then nakita siya ng parents ko! And guess what? Masama ang tingin sa kaniya ng Daddy ko!" Roxana laughed louder.
Mas malakas naman na tumawa si Gabriel at tinukso na ang nakabusangot na si Harvey.
"Naku! Dapat ako ang sinama mo, Rox! Sure akong magugustuhan ako ng Daddy mo!" Gabriel boasted.
Pinukol namin siya ng tissue ni Harvey.
"Asa ka pa! Hindi kayo bagay ni Roxana! Mas matangkad siya sayo!" giit ko.
"And so? Height doesn't matter!" palusot nito.
"Yes, it doesn't matter but I like you as a friend, Gabriel. Stop it..." said Roxana.
Bumagsak ang balikat ni Gab at napahawak pa sa dibdib na akala mo'y sinaksak siya roon. Nagpakawala naman kami ng malakas na tawa ni Harvey at tinukso si Gab.
"Well, lahat kayo kaibigan ko at special kayo sa akin! At dapat no romantic involved in our friendship coz it may ruin everything!" Roxana ranted.
Tumango tango ako, fully agree pero itong si Harvey ay napilitan lang na tumango.
"Kung may feelings pa rin kayo sa akin, isecret niyo nalang yan, huwag niyo nang ipakita sa akin! Okay?" she reminded.
Gabriel and Harvey both sighed. "Ang hirap hirap kaya..." sabay nilang sabi.
Wow! These boys are being dramatic! Or baka totoo naman talaga ang sinasabi nila at seryoso sila sa nararamdaman nila kay Roxana? Coz if not, it won't last long but it's been almost a year! Ganoon ba talaga mahirap ibaon ang nararamdaman para sa isang tao? Napulunok tuloy ako at napainom ng tubig.
As if I have feelings towards someone! Sobrang saya ko lang talaga kaya natutulala at iniisip ko na parang tumigil ang tibok ng puso ko at ang ikot ng mundo ay dahil sobrang saya ko lang! That's all!
"Kayo nga ah! Baka puwede tigil tigilan niyo na si Roxana? Kaibigan lang tingin sa inyo nung tao..." I nagged at them when Roxana left coz of an urgent call.
Naglalakad na kami papunta sa supermarket para bumili ng snacks at kung ano pa dahil magmomovie marathon kami mamayang gabi dahil bukas ay aalis na ako papuntang Casa Poblacion.
"Hindi nga ganoon kadali iyon, Ryu!" si Gabriel sabay kuha ng cart.
"Oo nga! At siyaka bakit ba tutol ka? Don't tell me you like her too?!" Harvey being hysterical.
"Of course not! We're friends! At kaya ako tutol ay dahil ayaw kong masira friendship natin! Dahil dalawa pa talaga kayong may gusto sa kaniya? Kung may pagkakataon, isa lang pipiliin niya sa inyo at siyempre magtatampo yung isang hindi pinili at doon na unti unting masisira ang pagkakaibigan natin!" I clarified.
Nagkatinginan silang dalawa sabay singhap nang mabigat. Napangisi naman ako dahil mukhang naunawaan nila ang sinabi ko.
"Sus! Kung madadaan lang sa isang salita edi sana wala na itong feelings ko sa kaniya!" Harvey sighed as he keep on getting snacks.
Namimili naman ako ng malalaking bags of candies and chips na iuuwi ko sa Casa Poblacion para baon namin ni Eli sa next roadtrip namin.
"Bakit ba ang hirap kalimutan? Kakalimutan niyo lang eh..." I said nonchalantly.
"Alam mo ikaw, Ryu? Try mong ma-inlove! Habambuhay ka nalang bang robot? Ni wala ka man lang nagustuhang babae sa buong junior years natin eh!" Gabriel ranted.
I just shrugged it off. And I should shut my mouth when it comes to that topic coz I am clueless. Wala nga naman akong alam sa mga nararamdaman nila kaya sige at iintindihin ko nalang.
"When you fall in love, everything will become hard. Remember that, Ryu..." Harvey being the poetic now.
"Amen!" gatong ni Gab.
"No to love kung ganoon, lahat pala magiging mahirap eh so bakit ko pahihirapan sarili ko?" I boasted and I know it's nonsense.
"Tss... Bahala ka nga. Siyaka alam mo, sabihin na nating hindi ka naghahanap ng lovelife. Pero kapag ikaw ang nahanap ni cupid at natamaan ka ng arrow? Tignan lang natin! Just call us when you need a friendly advice!" Gabriel said then he tapped my shoulder.
Cupid doesn't exist so he would never find me or if he's existing and when his arrow hit me, I'll break that arrow.
"Pero bakit ang sabi nila hinahanap daw ang love?" sambit ko habang patuloy na naglalapag ng kung ano sa cart na tulak tulak ni Gabriel at kami ni Harvey ang pumipili ng bibilhin.
"No. But maybe? Ewan ko! Who knows? May mga tao talaga na kailangang maghanap, may mga tao rin na hindi na kailangang maghanap. Well, let's say love is just like a disease that will come unexpectedly..." Harvey elaborate.
"Minsan naman, tinamaan ka na. Hindi mo pa rin alam..." Gab added that groove on my mind.
Natigil tuloy ako at napatitig sa snacks na hawak ko dahil pinoproseso ang sinabi ni Gabriel. I remained statue that's why they both laughed.
"Woah! Natahimik ka? Mukhang nakarelate ka na sa sinasabi ni Gab ah? Sino ba yan!?" Harvey blathered.
Siniko ko siya at umiling. "Wala! Tinitignan ko lang nutrition facts nitong binili ko!" I reasoned.
"Weh? Relate ka lang eh!" si Gab.
Relate, my ass. Kanino naman kung sakali? Wala! Nagustuhan ko lang siguro ang sinabi ni Gab... I thought?