Bugün özel bir gündü. Yani sanırım öyle olmalıydı değil mi?
Neden bu kadar stres olmuştum ki?
Alt tarafı sevgilinin annesi geliyor evine.
Yok artık! Yıllardır sesi çıkmayan iç sesim? Sen de mi geldin? Neler oluyor bana...
Bir şey olmuyor. Değiştin. Daha doğrusu olman gereken kişiye geri döndün biraz.
O ne ya öyle. Çift kişilikli miyim ben?
Salaksın.
Hayır psikoloğa gideceğim! Seninle konuşmam normal değil!
Heyecandan elim ayağım dolanmıştı zaten...
Seneler sonra birinin seni sevdiğini hissediyorsun. Gerçekten sevdiğini. Abin dışında birinin. Ve şimdi o kişinin ailesi ile görüşeceksin normal değil mi?
Yeter sen sus.
Keşke Pars da gelmiş olsaydı. Çok özledim. Umarım iyidir.
Başta çok garip gelmişti bana hemen sevdiğini söylemesi. Ama şuan bakınca ona hak veriyordum.
Bazı şeyleri yarım bırakmaktan korkuyordu.
Hiçbir şeyi ertelemeye değmezdi gerçekten. Birazdan ne olacak bilemeyiz...
Aynen öyle. Birazdan ne olacağını bilemeyiz. Ama birazdan kurabiyelerin kömüre döneceğini bilebiliriz! Git ve fırına bak.
Koşarak mutfağa girdim. Bir de insanları yanık kokusu ile ağırlamayayım...
Kurabiyeleri çıkarıp tezgağa bıraktım. Siz soğuyun bende ciciler giyineyim.
Ciciler.
Ben iyice çocuk oldum. Bu ben değilim ki!
Bayıl feriha. Bir de bayıl.
Ben o diziyi izlemedim bile! Ne bu sürekli bir replikler!?
Kendime içimden sayarken kot pantolonumu giymiş kırmızı kazağımı arıyordum. Onun uğuru vardı bir kere. Onu giymem lazım.
Sonunda bulduğum kazakla gülümsedim.
Abim aldı sandım be! Evet cinsiyet farkımız olsa da sık sık eşyalarımı alırdı. Yani bedeni de olmaz ne yapıyor anlamıyorum ki!
Abim demişken. Dün abimi yolcu etmiştim. Ama yakında gelecekti. Çünkü işi hallolmuştu ve burada göreve başlayacaktı.
Tek sorun aynı evde kalmaktı. Tabiki onu çok seviyorum. Bunu anlatsam roman olur. Onunla ev arkadaşı olmayı yaşarken görürsünüz.
Çalan kapıyı duyunca son kez aynadan kendime baktım.
Geldiler geldiler!
Sen yine geldin mi!?
Geldim kör m-
Hayır! Onu deme.
Koşarak kapıya gidip açtım. Lale teyze ve Pars'ın annesini beklerken karşımdaki kişiyle bana bir kal geldi.
Ne zaman dönmüştü ki? Bunu düşünmeyi sonraya bırakıp hemen sarıldım.
"Dönmüşsün." Gözlerim dolmuştu.
"Döndüm."
"Neden haber vermedin?"
"Sürpriz yapmak istedim." Yandan gelen öksürük sesiyle o tarafa baktım.
Asıl misafirlerimi de görünce utançla Pars'tan ayrıldım.
Hayır kırmızı yanaklar. Gider misiniz, kışt!?
"Kusura bakmayın. Lütfen gelin." Hepsi içeri geçince gergince Pars'a baktım. Ama o gülüyordu. Ayıp!
...
Siz: Pars?
Komutanım: Efendim Badem?
Siz: Annen beni sevmiş mi?
Komutanım: Badem annem seni duyduğu an sevmiş zaten.
Komutanım: Sakin ol.
Siz: Ya ne bileyim...
Komutanım: Annem dedi ki, 'Allah'ım dualarım kabul oldu. Tatlı dilli, güzel, saygılı ve oğlumu gerçekten seven bir gelinim var. Melahat çatlasın oh.'
Siz: Melahat kim?
Komutanım: Annemin eltisi.
Komutanım: Oğlu evli ve torunu var. Anneme sürekli hava atıyormuş. Hatta annem de 'Benim gelinim doktor maşallah melek gibi.' Diyordu telefonda.
Siz: Ciddi misin!?
Siz: Annen beni sevmez diye korktum.
Siz: Filmlerde tartışan gelin-kayınvalide olursak çok üzgünüm ama kaçardım... Korkuyorum onlardan!
Komutanım: Fazla açık sözlüsün...
Siz: Tamam tamam sen şimdi üzülme.
Siz: Yeni geldin dinlen.
Siz: İtiraz yok.
Siz: Uyu, yarın benim izin günüm. Hem annen davet etti. Görüşürüz.
Komutanım: Baş üstüne doktorum Badem!
Komutanım: Emriniz alınmıştır.
Siz: O zaman iyi geceler er Pars.
Siz: Seni seviyorum❤
Komutanım: Bende seni seviyorum❤
***
Fazla uzun olmadı ancak şuanlık böyle gelişti...
Öncelikle hepimizin başı sağolsun. Fazla konu hakkında konuşup bozulmuş moralleri daha fazla bozmak istemiyorum. Sadece en son yazdığım bölümde hatılarsaniz yazınımız yok diye biraz geçirmiştim. Ondan sonra bu olayın olması beni baya sarstı. Kendime baktım biraz. Yarin sende kalabilirsin bir enkazın altında diye... Yalan yok daha önce hiç bu kadar ince düşünmemiştim ben. O insanları görünceye kadar. Sonrada kendime kızdım biraz düşündüm. Umarım kimseyi kızmadan giderim giderken. Kırılmaktan çok kırmaktan korkuyorum çünkü...
Bir süre daha bölüm gelmeyecekti aslında. Ama o kadar çok etkilendim (ki ben bile böyle olduysam oradaki insanları düşünemiyorum allah herkesin yardımcısı olsun.) ki, hiçbir şey yapmadığımı fark ettim. Ne uyku düzenim kaldı ne de günlük hayatta yaptıklarımdan bir şey. Ders falan da çalışamıyorum. Dedim ki bir yerden başlayarak toparlanmak zorundayım. Okul da başlıyor zaten yakında...
Çareyi de buradan başlayarak buldum açıkçası. Önce burası, sonra ders, sonra uyku. Yavaş yavaş. Gerçi herkes 'İstanbul depremi geliyor.' Derken beni ne kadar uyku tutar muamma...
Tekrardan hepimize geçmiş olsun. Allah bizlere bir daha böyle zor günler göstermesin inşallah🤲
Daha çok konuşmayayım fazla uzattım.
Kitapla ilgili kısma gelirsek. Finale az kaldı. 50 bölüm olmadan önce finali yapmayı düşünüyorum. Kesinleşince tekrar söylerim. Diğer merak ettiğiniz bazı şeylere de buradan bir cevap vereyim,
Değişik'e ne zaman bölüm gelir belli değil. Ama bu kitap final verince ona belirli günler koyup düzenli bölüm atacağım sanırım uzun bir kurgu olacak.
Yaz Dizisi Mi Bu? İçin geçenlerde bölüm yazmaya başlamıştım. Aslında bu hafta gelecekti ama olmadı. Kafam boşalsın tamamlayacağım. Biter bitmez paylaşırım.
Ayrıca size bu Bade'nin yengesi ile ilgili bahsettiğim şeyde neden hep ilk Berna geliyor aklınıza canım okurlarım? Oysaki ne güzel planlarım var...
Hepinize iyi geceler❤
İg:benfeyzaniz