@រសៀល
រំលងទៅជាច្រើនម៉ោង រាងតូចក៏ភ្ញាក់ពីសន្លប់សម្លឹងមើលទៅពិដានបន្ទប់ នៅទីនេះមិនមែនផ្ទះខ្លូនទេ។ ថេហ្យុងព្យាយាមងើបអង្គុយ ទាំងមានអារម្មណ៍ថាឈឺត្រង់ ចំណុចសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង។
"ហ្ហឹកៗៗៗ....ឈឺ...."ថេហ្យុង ក្តាប់ភួយជាប់យំ ព្រោះតែឈឺនិងផ្សារត្រង់ចំណុច សំខាន់ខ្លាំងណាស់ថែមទាំងក្តៅកន្លែងនោះទៀត។
ក្រាក!! ទ្វារបានបើកបង្ហាញឲឃើញរាងកាយមាំ កម្ពស់ខ្ពស់ស្រឡះកំពុងដើរចូលមក។
"ហ្ហឹកៗៗ...ដេតឌី"ថេហ្យុង គ្រាន់ជុងហ្គុកដើរចូលមកយំហ៊ូរមក រឹតតែខ្លាំងធ្វើឲអ្នកដែលដើរចូលមកនោះអត់និងបារម្មណ៌មិនបាន។
"បេប៊ី ឈឺអ្ហេស៎"ជុងហ្គុក សួរទៅរាងតូចស្រប និងដៃចាប់ទាញភួយចេញពីរាងតូចនិងចាប់ លើកបីគេឡើង ដៃតូចស្រឡូនលើកទៅស្រាក់.ក រាងក្រាស់ជាប់យំយ៉ាងក្រលួចក្នុងទ្រូងរាងក្រាស់។
"អូនឈឺ ឈឺហ្ហឹកៗ..."ថេហ្យុង រាងតូចងើយទៅសម្លឹងមុខរាងក្រាស់ទាំងយំមិនឈប់រៀបរាប់ទាំងទឹកភ្នែក ស្រក់ចុះមិនដាច់មិនដឹងជាឈឺខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេ ។ ជុងហ្គុកលួងរាងតូចបន្តិចរួច ទើបនាំថេហ្យុង ចូលទៅសម្អាតខ្លួន។
មួយសន្ទុះជុងហ្គុកបីរាងតូចចេញពីបន្ទប់ទឹកមកវិញ ដាក់ឲថេហ្យុងអង្គុយលើពូកមុននិងនាយដើរទៅរកប្រអប់ថ្នាំយកមកលាបឲ្យរាងតូច។
"បេប៊ី កន្ធែងជើងឲ្យធំទៅ"ជុងហ្គុក ដាក់ខ្លួនអង្គុយជិតរាងតូច
"អ្ហា៎ ដេតឌី ឈឺហ្ហឹក"ថេហ្យុង ខំណាស់ ខំទប់ទឹក ភ្នែកមិនយំ តែថ្នាំត្រជាក់លាបលើនោះបន្តិចប្រែជាក្តៅនិង ផ្សាររឹតតែខ្លាំង។
"ទ្រាំបន្តិចណា៎ បេប៊ីទៅជិតរួចហើយ"ជុងហ្គុក បន្តលាប
"រួចហើយ សឺត..."ជុងហ្គុក បន្ទាប់ពីលាបថ្នាំឲ្យរាងតូចរួច អោនទៅថើបថេហ្យុងមួយខ្យឺត។
ជុងហ្គុក បីរាងតូចជាប់ដៃចុះមកខាងក្រោម ដើម្បីញ៉ាំអាហារ ណាមួយតាំងតែពីព្រឹកមករាងតូចក៏មិនបានអាហារចូក្រពះដែរ។ មកដល់តុអាហារ រាងក្រាស់ដាក់ឲរាងតូចអង្គុយលើភ្លៅនិងញុំាអាហារ ជាមួយគ្នា។
"ញុំាច្រើនណាស់ យើងនិង"ជុងហ្គុក
" ដេតឌីឈប់ហើយអេ្ហស"ថេហ្យុង សួរទាំងដៃលើកភ្លៅមាន់មកញុំាពេញមាត់
"ហ៊ឹម...ដេតឌីអឹម..."ថេហ្យុង ភ្លាមៗជុងហ្គុកស្រាប់តែអោនមកថើបរាងតូចភ្លាមៗ ឯដៃនាយយកមក ច្របាច់មាត់រាងតូចឲបើកដើម្បីងាយស្រួលឲ្យ អណ្តាតនាយចូលទៅដួសដងយកសាច់មាន់ពីក្នុងមាត់មកទំពារញុំា។
ជុងហុកចាប់លើកពររាងតូចឡើងមុននឹង វៀសចានអាហារទៅម្ខាង។ ឯមាត់ក៏ចាប់ថើប បឺតជញ្ជក់ខាំគ្រញិចបបូរមាត់រាងតូចម្តងទៀត។
"អ្ហា៎~~~"ថេហ្យុង ធ្លោយសម្លេងថ្ងូរដោយការស្រើបសៀវព្រោះដៃរបស់រាងក្រាស់កំពុងតែលូក ច្របាច់លើចុងឈើរីរបស់គេ
"អ្ហា៎.."ថេហ្យុង
"ដេតឌីឃ្លានអូនទៀតហើយ"ជុងហ្គុក កម្ដៅចាប់ផ្តើមកើនឡើង ដល់រាប់រយអង្សារទើបនាយទាញថេហ្យុងឲ្យបែរខ្នងទយមករកខ្លួនទាំងដៃច្រត់លើតុអាហារម្រាមដៃមាំរបស់រាងក្រាស់ក៏ចាប់ ស្រាតខោថេហ្យុងចេញ ទាញខោ ទម្លាក់មកដល់គន្លាក់ជង្គង់ខណៈដៃម្ខាងទៀតកំពុងច្របាច់ទ្រូងរាងតូចលេងពីខាងមុខ។
"អឹស៎ ដេតឌី..."ថេហ្យុង មិនបានប្រកែកជាមួយរាង ក្រាស់តែជំនួយ ដោយការថ្ងូរ ពេលទទួលបានការស្ទាបអង្អែល ពីបាតដៃរបស់ជុងហ្គុក។
"ក្រហមល្អណាស់ ដេតឌីសុំចូលក្នុងខ្លូនបេប៊ីម្តងទៀតហើយណា៎"ជុងហ្គុក អត់សរសើរមិនបានចំពោះរាងកាយតូចមួយនេះ រន្ធផ្កាឈូក ទាំងរលោង នាយខំទប់តាំងពីពេលដែលលាបថ្នាំឲ្យថេហ្យុងម្ល៉េះ ឥឡូវនេះទ្រាំលែងបានទៀតហើយ។
ផ្លាច់!!
"អាស៎..ដេតឌី"ថេហ្យុង
"ថ្ងូរក៏ពិរោះ"ជុងហ្គុក ទះគូទថេហ្យុងមួយដៃដល់ប្រែពណ៌ក្រហម ម្រាមដៃខាងមុខក៏ចាប់ប្រលេសលវអាវរាងតូចចេញ រួចគ្រវាត់អាវនោះ ចោលទៅម្ខាង។
ខណៈនោះជុងហ្គុក ក៏បង្វិលរាងតូចឲ្យបែរមករកខ្លួនជុងហ្គុកចាប់ផ្ងើយចង្ការរាងតូចឡើង មុននឹងទម្លាក់បបូរមាត់ថើបៗរាងតូច ជុំវិញផ្ទៃមុខម៉ត់រលោងនោះ។ រាងក្រាស់ហែក ផ្តាច់លេវអាវខ្លួនឯងចេញទាំងអស់រួចក៏ស៊កដៃ ទៅអោបចង្កេះថេហ្យុង។
"ធ្វើដូចពីយប់មិញទៅ ក្មេងឆ្លាត!!"ថេហ្យុង អង្គុយបត់ជើងដូច កូនឆ្មានៅចន្លោះជើងរាងក្រាស់ ដៃស្រឡូន ចាប់រូតខោជុងហ្គុក។
"ការ៉េម ដេតឌីនិងធ្វើឲ្យអូនពូកែគណិតមែនហ៎"ថេហ្យុង សួរទៅកាន់រាងក្រាស់ម្តងទៀត ព្រោះតែកាលពីយប់នោះជុងហ្គុក ប្រាប់ថាពេលញុំាការ៉េនិងហើយអាចធ្វើឲ្យខ្លូនរៀនពូកែគណិតវិទ្យា។
"ហឹស ប្រាកដណាស់បេប៊ី"ជុងហ្គុក ហាក់អស់សើចដែលប្រពន្ធក្មេងម្នាក់នេះ ចាញ់កលរបស់ខ្លួន។
"អ្ហឹម..."ថេហ្យុង សម្លេងរាងតូចចាប់យកភាពរឹងមាំរាងក្រាស់មកស៊កក្នុងមាត់ ទាំងពិបាក ទំហំ ធំជាងកដៃគេឯប្រវែងវែងខ្លាំងណាស់ ។
"សឺត...អាស៎...ល្អណាស់បេប៊ី ក្មេងឆ្លាត"ជុងហ្គុក ងើយក្បាល ទទួលយកភាពសុខស្រួលក្រហឹមថ្ងូរចេញមកទាំងមានអារម្មណ៍សុខស្រួល។
"ហឹមៗ..."ថេហ្យុង ព្យាយាមបៀមចូលមកក្នុងមាត់ពេញៗតែនៅ មិនទាន់លេចកប់គល់នោះទេ រាងតូចចាប់ផ្តើម បៀមខ្ជាក់ៗជញ្ជក់បឺតយឺតៗមួយៗថើរៗ។
"អឹស៎...បេប៊ីបៀមឲ្យខ្លាំងៗមក"ជុងហ្គុក
"ខឹកៗ..."ថេហ្យុង ជុងហ្គុកចាប់ខ្ងាំសរសៃសក់រលោងរាងតូចខ្លាំងៗ សង្កត់ក្បាលថេហ្យុងឲ្យកាន់អឹបនិងភាពរឹងមាំខ្លួនដោលចង្កេះពីក្រោមបំបុកចូលក្នុងមាត់រាងតូច ថ្នាក់ដល់ក្រឡើត រាងតូចអួលហូរទឹកភ្នែក មកជ្រោកៗដៃស្រវាព្យាយាមទប់កំភួនជើងរាងក្រាស់កុំឲដោលចូលជ្រៅៗពេក។
"អឹស៎!!" ជុងហ្គុក កន្ត្រាក់ខ្ចាក់ទឹក*ចេញ ព្រួសទឹកសថ្លាជះ ខ្ជាយប្រឡាក់មុខមាត់រាងតូច។ ថេហ្យុងដឹងតួរនាទីឡើងអង្គុយពីលើភ្លៅរាងក្រាស់ ចាប់កាន់ភាពរឹងមាំជុងហ្គុក ស៊កបញ្ចូលទៅក្នុងរន្ធរបស់ខ្លួន។
"សឺត...ឈឺ..."ថេហ្យុង ថ្ងូរទាំងមានអារម្មណ៍ថាឈឺ ដោយសារតែទំហំខុសខ្នាត។
ជុងហ្គុកលើកដៃ អោបចង្កេះតូចកម្រើកចង្កេះខ្លូនបុកពីក្រោមឡើងទៅ។
"អឹស៎...ចូលហើយ"ជុងហ្គុក
ថេហ្យុងចាប់កម្រើកចង្កេះអុកចុះឡើងៗ ដៃស្រឡូនក៏ចាប់កាន់ដៃរាងក្រាស់ដែលកាន់ខ្លូន ប្តូរជាមកចាប់ច្របាច់ដោះខ្លូនវិញ។
"ដេតឌី អូនស្រួលណាស់ ច្របាច់ឲ្យខ្លាំងមក" ថេហ្យុង អុកចង្កេះពីលើភាពរឹងមាំរាងក្រាស់បណ្តើរ ថ្ងូរប្រាប់ឲ្យជុងហ្គុកច្របាច់ចុងឈើរីខ្លូនបណ្តើរ។
"អាស៎..."
"អឹស៎ ដេតឌីចង់ធ្វើអីនិង"ថេហ្យុង
"ច្រត់ដៃនិងតុទៅ ទុកដេតឌីជាអ្នកបុកអូនវិញម្តង"ជុងហ្គុក ក្រោកឈរទាំងដែលភាពរឹងមាំនៅក្នុងខ្លូនរាងតូចនៅឡើយ។
ផ្លាប់ ផ្លាប់ៗ ផ្លាប់...
"អាស៎...ដេតឌី"ថេហ្យុង ព្យាយាមទប់ដៃនិងតុ ទប់ទល់និងកម្លាំងដែលបុកពីក្រោយ ចាស់អាយុ៣៨ឆ្នាំ ក៏ពិតមែន តែកម្លាំងអុកខ្លូនស្ទើរតែសន្លប់ទៅហើយ។
"បេប៊ីរបស់ដេតឌីសាច់ផ្អែមដ៏ហើយ ពិតជាសមនិងថ្លៃបណ្ណាការមែន"
To be Continued...
( Please vote and cmt )
Admin: Riel