"Kuya King, ilabas mo si Frank dito please" galit pero mahinahong utos ni Carla sa Kuya ko.
Ramdam na ramdam kay Carla ang pagpipigil ng emosyon. Ang maamo at maganda nitong mukha ay napalitan ng galit at pagkamuhi.
"Ca-ca-carla be-babe..." utal kong sambit dahil binalot ako ng gulat at hiya.
"Oh Carla, iha! You're just right on time, I would like you to meet my long time boyfriend, si Knight, you're husband!" proud na deklarasyon nito.
"Pwede ka bang lumabas muna iha? Di pa kami tapos sa ginagawa namin, look, you're husband's still enjoying my womanhood" dagdag nito.
Nanlaki ang mata ko dahil sa pagkagulat. Talaga bang wala ng hiyang natitira sa katawan ni Flei? Wala na ba siyang kunsensya na harap harapan niyang binabastot ang anak niya?
Bumigat ang paghinga ni Carla at rinig ang pagpipigil ng iyak.
"Kni-knight? Si mama? Si mama ang babae mo?" dahan dahang tanong niya.
"I'm so sorry Carla. I'm so..." lumapit ito sa akin at isang malakas na sampal ang lumapat sa kaliwa kong pisngi. Hindi pa man ako nakaka-recover ay isang sampal sa kanang pisngi ang naramdaman ko.
"I'm sorry Carla... I'm sorry, hindi ko ginusto ang- "
"Hayoooop kaaaa!!! Anong hindi ginusto?!!! Sa kwarto pa talaga natin Knight? Kung saan kami natutulog ng anak mo?!!! Hayooop kaaaaaa!!!" malakas na sigaw nito. "Tsaka don't you dare explain yourself! I don't need any of your explanations dahil kahit ano pang sabihin mo ay hindi ako makikinig sa lahat ng kasinungalingang lalabas diyan sa bunganga mo!" sigaw nito.
"Babe please, allow me to explain!" nagsimulang tumulo ang luha ko.
Nagsuot ako ng damit at lumuhod sa harapan ng asawa ko.
"Parang awa mo na babe, hayaan mo akong magpaliwanag. Please don't leave me!" pagsusumamo ko. Hinawakan ko ang dalawang kamay nito at nilagay sa aking noo.
Mabilis niya itong tinanggal.
"Lumayo ka sa akin, Knight! Please lang lumayo ka sa akin, nandidiri ako sayo. Anong pumasok diyan sa kukote mo at niloko mo ako?!! Hindi pa ba sapat ang lahat ng mga sinakripisyo ko? Kulang pa ba ang mga ginagawa ko para lokohin niyo ako ng MAGALING KONG INAAAA!!!!" napasigaw ito ng todo at nagsimula ng umiyak.
Napatungo ako dahil sa labis na hiya.
"OO!!! MAGALING AKO, CARLA! MAGALING AKO SA KAMA! Kaya nga paulit ulit ang pagpapasarap namin ng asawa mo kasi MAGALING AKO! Kumpara sayo, MAGALING AKO!" sigaw ni Flei na animo hindi anak ang kausap.
"Stop, Flei!" pagpipigil ko.
"No, hon! Kailangan ng malaman ni Carla ang lahat para makapagsimula na tayo ng sarili nating buhay! Alam mo ba Carla kung kailan nagsimula ang namamagitan sa amin ng asawa mo? Bago pa lang kayo ikasal ay may nangyari na sa amin, pati sa mismong araw ng kasal ninyo ay may nangyari pa din sa amin. Sarap na sarap ang asawa mo sa akin, iha, kaya paulit ulit kaming nagtalik. Ang sabi nga nitong si Knight ay boring ka daw sa kama kaya wag mo siyang sisihin kung naghanap siya ng magaling. At ako itong MAGALING, DIBA?!"
"I SAID STOOOOP!!!!!!" sigaw ko upang patigilin ito.
Napaluhod si Carla sa sahig at hindi na mapigilan ang pag-iyak. Awang awa ako sa asawa ko dahil hindi niya deserve ang masaktan ng ganito. Ramdam na ramdam sa bawat iyak niya ang sakit at pagsisisi.
Halos hindi na ito makahinga dahil sa pagbuhos ng luha.
"Hfff fffhh ba-ba-ba-bakit, Ma? Hfffff ba-ba-kit mo ginawa sa akin toooh? A-hfff-a-anong ginawa kong ma-ma-masama hffff?" anito.
Tumingin ito sa akin. Kita ko ang namamasa niyang mga mata.
"Is that true Knight? To-to-totoo ba ang lahat ng sinabi ni Mama?" tanong nito.
Hindi ako makatingin sa kanya ng deretso at nahihiyang sumagot.
"Mga hayooop kayooo! Mga babooooy!!!" sumigaw ito at mas lalong umiyak. Lumapit ako sa kanya upang yakapin pero buong lakas niya akong tinulak papalayo.
"WAG KANG LALAPIT SA AKEEEEEN!!!!" sigaw nito na parang diring diri.
Kumirot ang dibdib ko.
Patuloy lang sa pag-iyak si Carla pero wala akong magawa. Hindi ko alam ang aking sasabihin at wala akong ideya sa dapat kong gawin.
Nagsalita si Flei. "Ngayong alam mo na ang lahat iha, pakiusap ko sayo na iwanan mo na si Knight at hayaan mong magsama kaming dalawa. Hayaan mong ako na ang tumayong asawa kay Knight at ang tumayong ina ni Frank. Actually, for your information ay inaayos na namin ni Knight ang mga papel para makuha namin si Frank mula sayo. Excited kasi kaming bumuo ng isang masayang pamilya" ani Flei.
Nanlaki ang mata ni Carla at maging ako ay hindi makapaniwala. Nanlisik ang kanyang mga mata na parang handang pumatay.
Lumapit ito sa nanay niya at napaurong si Flei.
"Don't you even dare go near my son. Don't you really even dare dahil hinding hindi mo magugustuhan kapag nawala itong kakaunting respetong nararamdaman ko sayo. If you want my husband, kuhanin mo na siya at isaksak mo diyan sa malandi at mala-higad mong puke. Pero si Frank? You will never ever wanna cross that line Mom. Never. " pagbabanta ni Carla.
Lumapit ito sa akin.
"At ikaw?!!!! Subukan mong kuhanin ang anak ko. Subukan mo lang Knight, papatayin kita!" bulong nito sa akin. Nakatingin kami sa isa't isa at hindi nakurap.
Inaabangan ko ang susunod niya sasabihin pero nagulat ako dahil gumalaw ang bibig nito at dinuraan ako sa aking mukha. Napapikit ako dahil sa ginawa niya.
Nagpunta ito sa cabinet niya at kinuha ang maleta. Nilagay niya ang mga damit niya dito at pati ang mga damit ni Frank. Nilagay niya rin sa bag ang gamit nitong pandede at gatas.
Hindi ko alam kung anong espirito ang sumapi sa akin pero napakuyom ako ng palad at nagmadaling lumapit sa asawa ko. Hinawakan ko ito sa braso ng mahigpit.
"Hindi ko hahayaang kuhanin mo ang anak ko. Sa akin si Frank at dito siya sa bahay ko. Kung gusto mong umalis, umalis ka! Pero hindi mo isasama si Frank" madiin kong sambit.
"Ano ba! Bitawan mo ako nasasaktan ako!" pagpupumiglas niya.
"Talagang masasasktan ka kapag hindi mo ibibigay sa akin si Frank" banta ko.
"Hinding hindi mo siya makukuha! Akin ang anak ko!!! Hindi ko hahayaan na mapunta siya sa nakakadiri niyang ama!" sigaw nito sa akin at napagbuhatan ko ito ng kamay.
Nasampal ko si Carla ng malakas at napatilapon ito sa sahig.
"Sige, Knight. Turuan mo ng leksyon ang anak ko para magtanda! Ipakita mo sa kanya kung sino ang padre de pamilya dito at kung sino ang dapat masunod. Kuhanin mo na si Frank at magtayo na tayo ng sarili nating pamilya" ani Flei at napatingin ako sa kanya.
Nakangisi lang si Flei at nakatingin sa akin. Wala pa din siyang saplot.
Bumalik ang tingin ko kay Carla.
"Hinding hindi mo makukuha si Frank! Kung kailangan ko siyang itago gagawin ko para hindi niya makilala ang MANLOLOKO NIYANG TATAY!!!!!!" kahit nanghihina ay sumigaw ito.
Isang malakas na sampal ang naigawad ko uli sa kanya.
Para akong sinapian ng demonyo sa oras na ito kaya nagpunta ako sa harapan ni Carla, hinawakan ang leeg nito at sinakal.
"Uuuuggggg huuuuuhhhhhh uuuuggggggg" hindi ito makahinga.
"Kaya ba gusto mong kuhanin si Frank para maging masaya kayo ni Kuya King? Akala mo ba hindi ko alam na niloloko mo din ako? Na anak ni Kuya si Frank?!!! Pwes hindi ko kayo hahayaang maging masaya! Kukuhanin ko si Frank sa ayaw at sa gusto mo!!!!" sigaw ko.
Kita ang pagpupumiglas ng asawa ko. Kita ang hirap niya sa paghinga pero dahil hindi ko macontrol ang sarili ko ay tila wala akong maramdaman na kahit ano.
"Kunwari pa kayong nagkataon lang ang pagkikita niyo ni Kuya sa Tagaytay pero ang totoo ay niloloko niyo ako! Kung hayooop ako, mas hayoooppp kayong dalawaaaa ni Kuyaaaaaa!!!"
Ang mga kamay ni Carla ay napapahawak sa mukha ko upang pigilan ako. Halos makalmot na niya ang aking mukha pero hindi ko pa din binibitawan ang leeg nito.
Natigil lang ang lahat ng may isang matigas na bagay ang tumama sa ulo ko. Nakaramdam ako ng hilo at binalot ng dilim ang paningin ko.
===
Pagmulat ko ng mata ay isang nakakasilaw na liwanag ang bumungad sa akin. Napakunot ako ng noo at napapikit dahil sa sobrang pagkasilaw.
Nang medyo naka-adjust na ang aking mata ay tuluyan na akong namulat. Tumingin ako sa paligid at napansing nasa ospital ako.
Inalala ko ang nangyari at biglang sumikip ang dibdib ko.
Sana panaginip lang ang lahat.
Sana hindi totoo na nahuli ako ng asawa ko at nasaktan ko siya.
Sana pwede ko pang ibalik ang oras at itama lahat ng kasalanan ko.
Napapikit ako at napaiyak. Bumukas ang pintuan ng kwarto at pumasok si Kuya King.
"Kuya..." bulong ko.
"Tsk! Tsk! Tsk! Alam mo gusto kitang sapakin ngayon dahil sa ginawa mo kay Carla. Halos patayin mo yung asawa mo ah! Buti na lang dumating ako" pagalit nito sa akin.
"Hindi ko sinasadya, Kuya. Maniwala ka, hindi ko sinasadya!" napaiyak ako sa harap ng kapatid ko.
Iniyak ko ang nararamdaman kong sakit at pagkahiya.
Bumuntong hininga ito.
"Pero kahit na ganun ang ginawa mo sa asawa mo? Grabe pa din ang pag-aalala niya sayo. She loves you Knight. She loves you so much! And to be honest, she doesn't deserve someone like you"
"I know Kuya. I hurt her and she will never forgive me for that. I can't even forgive myself for what I did to her" ani ko.
Lumapit sa akin si Kuya at naupo sa kama. May lungkot sa mukha niya.
"For the last time Knight, sinasabi ko sayo na hindi ko anak ni Frank at walang anumang nangyari sa amin ni Carla. Wala akong anumang nararamdaman sa kanya bukod sa pagiging kapamilya dahil asawa mo siya. Kaya please lang, bago kita iuntog sa pader ay alisin mo na yang ideyang yan ha. At nasa Tagaytay ako kanina dahil gusto kong kausapin si Tita Flei at sabihing tigilan na niya kayo, na iwanan ka na niya. Pero hindi ako nakahanap ng tsempo at eto na ang nangyari" inis na sambit nito.
Hindi ako nakapagsalita at nilayo ang tingin sa kapatid ko. Ilang segundong katahimikan ang namutawi, na binasag din ng kapatid ko.
"Umalis na nga pala si Carla, kasama si Frank. Hindi ko alam kung saan siya pupunta, she didn't tell me. Besides, she also hates me kasi nalaman niya na sa akin nagsimula ang relasyon niyo ni Tita Flei" nabigla ako sa kwento niya at nakaramdam ng takot.
"Saan siya nagpunta, Kuya? Baka naman pwede pa natin silang sundan?" tanong ko. Tatayo sana sa aking hinihigaan pero pinigilan ako ni Kuya.
"Stop, Knight! Stop! Kaya ko naman siyang hanapin if I want to pero let's give her time to heal. Hindi biro ang pinagdaanan ng asawa mo. Hindi biro ang panloloko mo sa kanya. Kayo ng nanay niya"
"Paano na si Frank? Paano sila mabubuhay kung wala ako? Hanapin natin sila, Kuya. Kailangan ko silang makita. Gusto kong makita ang mag-ina ko!!!" napasigaw ako pero niyakap ako ni Kuya.
Mas naiyak ako dahil sa galit sa sarili ko.
Niyakap ko ng mahigpit si Kuya at unti unting napoproseso sa utak ko na wala na si Carla at si Frank sa buhay ko.
Iniwan na ako ng mag-ina ako.
Iniwan na nila ako.
Wala na sila at mag-isa na lang ako.
"Kamusta si Flei, Kuya? Nasaan siya ngayon? Gusto ko siyang makausap at tapusin ang lahat sa amin kahit huli na ang lahat" determinado kong tanong na animo'y mababago pa nito ang aking sitwasyon.
Napakunot ang noo ni Kuya King at bakas ang galit sa mukha niya. Nakakatakot ang presensya na nilalabas nito.
"Umalis na din si Tita Flei, Knight. Iniwan ka na din niya at hinding hindi na siya babalik. Sinira niya ang pamilya mo, ang pamilya ng kapatid ko, kaya subukan niyang bumalik dito at ako ang makakalaban niya" banta nito.
Hindi na lamang ako kumibo at pinikit ang aking mga mata.
Ngayon ay nag-iisa na lamang ako.
Mag-isa.
At patapon na ang buhay.
===
Pagkalabas ko ng ospital ay bumalik ako sa bahay namin ni Carla.
Ang dating sigla at saya ng bahay ay napalitan ng lungkot at katahimikan. Wala na ang asawa ko at maging ang anak ko. Wala na rin ang mga gamit nila sa kwarto.
Unti unting bumalik ang mga ala-ala ng mga araw na maabutan ko sina Carla at Frank na naglalaro sa sala. Si Frank na tatakbo sa akin upang yakapin ako kapag galing trabaho. Ang mababangong amoy ng luto ni Carla na talaga namang nagpapakalam ng sikmura ko.
Lahat ng iyon ay wala na.
Nagsimulang masira ang buhay ko. Natanggal ako sa trabaho, at lahat ng napag-ipunan ko ay naubos sa alak at sa bisyo. Sa tuwing tumitingin ako sa salamin ay hindi ko na nakikita ang dating Knight. Tumanda na ang itsura ko, humaba ang buhok, at tinubuan na ng bigote at balbas.
Dalawang taon.
Dalawang taon akong nag-iisa.
Sa dalawang taon na iyon ay nakailang labas masok ako sa hospital dahil ilang beses kong pinagtanggkaan magpakamatay.
Lumapit ako kay Kuya King at nagmakaawa na hanapin si Carla, dahil talagang halos mababaliw na ako. Tinugon naman niya ang hiling ko at nahanap namin ang asawa ko. Agad akong nagpunta sa address nito at halos hindi mapagsidlan ang saya ko ng muli kong masilayan si Carla at Frank.
Shet! Namiss ko sila! Sobrang miss na miss ko na sila.
Dalawang taon akong nangulila sa kanila.
Malaki na si Frank at nakakapaglakad na mag-isa. Napangiti ako ng makitang kamukhang kamukha ko ang anak ko.
"Carla... Frank..." bulong ko mula sa malayo habang sinisilip sila na papalabas ng gate upang magtungo sa sasakyan.
Lumabas ang isang katulong at may kalong kalong na isang batang lalake. Sa tantsa ko ay mga dalawang taong gulang ito. Nagulat ako at nagtaka kung sino ang batang iyon, pero kumabog ang dibdib ko ng makitang kamukha ito ni Frank, na kamukha ko din ang bata.
Hindi kaya? Hindi kaya nabuntis ang asawa ko bago kami maghiwalay? Sigurado ako na may nangyari sa amin ilang gabi bago kami maghiwalay.
Gusto ko ng magpakita sa kanila pero pinigilan ko. Ayaw kong makita nila na ganito ang itsura ko, at hindi pa rin ako handa sa magiging reaksyon ni Carla kapag nakita niya ako. Natatakot ako at baka hindi ko kayanin.
Sa tulong ng kapatid ko ay nakakuha ako ng isang bahay malapit sa tinitirhan ng mag-ina ko. Araw araw akong sumisilip at inaalam ang mga nangyayari sa kanila. Nakita kong napasok na si Carla sa trabaho habang si Frank ay napasok na din sa school.
Ilang linggo kong tinatanaw ang mag-ina ko mula sa malayo.
Hanggang sa napagdesisyunan ko ng magpakita sa kanila.
Inayos ang sarili ko. Nag-shave ako at nagpagupit ng buhok. Nagpa-gwapo ako upang kahit paano ay maging maliwalas ang tingin ng asawa ko sa akin.
Pagsapit ng Linggo ay handa na ang lahat. Bumili ako ng bouquet of red roses at boxes of chocolates. Maaring hindi niya ito tanggapin, o itapon sa harapan ko pero ayos lang dahil at least sinubukan ko. At susubukan ko uli ng susubukan at hindi titigil hanggang sa mapatawad at tanggapin niya akong muli.
Alas singko ng hapon ng Linggo at nagpunta ako sa harap ng gate nila at nag doorbell.
"Hello, Kuya! Ano pong kailangan nila?" tanong ng katulong.
"Ah-eh... nandyan ba si Ca-ca-rla?" kabado kong tanong.
"Ay opo, Kuya... nagluluto po si Ate sa loob. Ano pong kailangan nila?"
"Ah-eh ah... pe-pe-pwede ko bang makita si Carla at Frank?" tanong ko.
"Naku hindi po pwede magpapasok dito. Ipagpaaalam ko muna kay Ate. Ano po ang pangalan niyo Kuya?"
Huminga ako ng malalim. Hindi ko alam kung sasabihin ko ba o hindi.
Pero nilakasan ko ang loob ko.
"Pa-pa-pa-sasabi si... Knight. Yung dati niyang asawa" ani ko. Nagulat yung katulong at hindi nakapagsalita.
"Si-sige po, Kuya. Antayin niyo lang po ako dito at sasabihan ko si Ate" sagot nito.
Nakatayo ako sa harap ng gate at nagiintay.
Sampung minuto.
Trenta minuto.
Isang oras.
Dalawang oras.
Pero hindi pa din ako nilalabas nung katulong. Dahil pursigido ako ay hindi ako aalis dito sa kinatatayuan ko hanggat hindi ako nilalabas ni Carla.
Sampung minuto.
Trenta minuto.
Isang oras.
Dalawang oras.
Pero hindi pa rin ako nilabas ng asawa ko.
Naisipan ko sanang bumalik na lang bukas pero akmang ihahakbang ko na ang paa ko palayo ay biglang...
"Kuya pasok daw po kayo" sigaw ng katulong.
Binuksan nito ang gate at marahan akong pumasok. Inayos ko ang sarili ko habang hawak ang flowers and chocolates. Sa bawat hakbang papasok ng kanilang bahay ay parang sasabog ang puso ko dahil sa bilis ng pagtibok nito.
Pagdating sa pintuan ay binuksan ko ito.
Tumulo ang luha ko ng makita sina Carla at Frank na nakatayo di malayo sa pintuan. Nakangiti si Carla at pinipigilan ang luha. Kalong nito ang batang lalake na mahibing na natutulog sa balikat nito. Si Frank naman ay nasa paanan ni Carla at nakayakap doon, tila nahihiya na makita ako.
"Baby, say 'Hi' to Papa" anito kay Frank na nahihiya.
"You keep on asking me diba where is papa? Now he's here na. Namiss ka na ni papa oh. You miss him too diba?" bahagyang tinapik ni Carla si Frank.
Sumibol ang magandang ngiti sa anak ko at tumakbo palapit sa akin. Nakataas ang dalawang kamay nito na tila excited yakapin ako.
"Papaaaaa" masayang sigaw nito.
Napaluhod ako at tinanggap ang yakap ni Frank. Niyakap ko ito ng mahigpit at doon na bumuhos ang luha ko.
Dalawang taon! Dalawang taon kong inantay ang pagkakataong ito.
"Papa stop crying" anito pero hindi ako nakasagot. Hinalikan ko ito sa pisngi. Kinalong ko ito at tumayo, hawak pa din ang flowers and chocolates.
Nagkatinginan kami ni Carla habang kalong niya pa din ang batang lalake.
"Is he?" tanong ko at dahan dahan itong tumango.
"He's name is Knight Jr., and he's your son." mangiyak ngiyak na sagot nito sa akin.
"We-welcome back, babe. Welcome home." dagdag nito.
Lumapit si Carla sa akin, at kita ko sa mga mata niya ang pagmamahal.
"I'm really sorry Carla. I'm really sorry! Patawarin mo ako, pleassse" pagmamakaawa ko.
"Napatawad na kita Knight, pinatawad na kita." nakangiti nitong sambit at hindi ko mapigil ang pag-iyak ko.
Malaki ang nagawa kong kasalanan kay Carla, pero maswerte ako dahil tinanggap pa din niya ako at pinatawad.
Sa dalawang taong nahiwalay ako sa pamilya ko ay natuto na ako at talagang pinagsisihan ang mga nangyari. Sinabi ko sa sarili ko na magbabago na ako at hinding hindi na lolokohin ang asawa ko. Hindi ko sasayangin ang pagkakataon na binigay niya.
Hinding hindi ko na siya sasaktan pa.
Mahal na mahal ko ang pamilya ko. Si Carla, si Frank, at si Knight Jr. Sila ang mundo ko at hinding hindi na ako papayag na mahiwalay uli sa kanila.
Alam kong kahit na napatawad na ako ng asawa ko ay mahihirapan na akong ibalik ang relasyon namin katulad ng dati. Pero handa akong suyuin siya uli at patunayan ang aking sarili para sa ikalawang pagkakataon na ibinigay niya sa akin.
Araw araw kong liligawan ang asawa ko at hinding hindi ako magbibigay sa kanya ng anumang rason para mag-isip ng hindi maganda sa akin.
Mahal na mahal ko siya at gagawin ko ang lahat para muling bumalik at tiwala at pagmamahal niya sa akin.
THE END
===
===
===
Sa isang madilim na bodega, kung saan nag-iinuman ang maraming mga barakong lalake ay pumasok si King habang hawak sa braso si Flei. Nakapiring ito at nakatali ang dalawang kamay. Wala itong saplot na anuman kaya sa tuwing naglalakad ito ay umaalog ang mga suso nito.
"Ano ba King? Saan mo ba ako dadalhin? Sinasabi ko sayo, sa oras na may mangyaring hindi maganda sa akin ay siguradong makakarating ito sa ORGANISASYON. At kapag nalaman nilang sinaktan mo ako ay siguradong babalikan ka nila! Malakas ang kapit ko sa ORGANISASYON, King! Kaya wag na wag mo akong gagalitin dahil hindi mo alam kung ano ang kaya kong gawin! Kayang kaya kitang ipapatay kung gugustuhin ko!" banta nito kay King.
"Gago! Wala ng pakielam sayo ang ORGANISASYON. Matagal ka na nilang isinuka! Kaya kahit anong hindi magandang mangyari sayo ay wala ng tutulong sayo!" ani King. "Tsaka para sa kaalamam mo, isa na ako sa mga nagpapalakad ng ORGANISASYON. Kaya sa ating dalawa, sa akin ka dapat matakot dahil kayang kaya kong wasakin yang buhay mo! At sisimulan natin ngayon" dagdag nito.
Nanginig si Flei dahil sa takot. Alam nitong kahit ano pang gawin niya ay iisang bagay na lang ang kanyang kahihinatnan. Hindi na nito kayang pakiusapan o bilhin si King katulad noon, dahil ngayo'y mas makapangyarihan at maimpluwensya na ito kumpara sa kanya.
"Maawa ka sa ak-" hindi pa man natatapos ni Flei ang sasabihin niya nang biglang isang malakas na sampal ginawad ni King dito.
"Pasensya ka pero wala akong awa. Sinira mo ang buhay at pamilya ng kapatid ko? Halos magpakamatay yung tao dahil sa GINAWA MOOOO!!!!" sigaw ni King.
"Hindi ko naman kasalanan kung- Aaraaaaaaayyy!!!" isang sampal uli ang natanggap ni Flei.
"Anong hindi mo kasalanan? Ulol! Ikaw ang may kasalanan ng lahat! Dahil sa inggit mo kay Carla kaya mo sinira ang pamilya niya!!! Naturingan ka pa naman niyang ina, pero ganyan ang ginawa mo. Anong klaseng ina ka? Anong klaseng tao ka?"
Walang nasabi si Flei.
"At dahil malibog ka at gustong gusto mong kinakantot ka? Edi pagbibigyan kita! Hindi lang isa, kundi sampung burat ang magsasawa sa lahat ng butas mo!" natatawang sabi ni King.
Mas nanginig ang katawan ni Flei dahil sa takot.
"Please King! Parang awa mo na! Wag mong gawin sa akin ito!" pagmamakaawa niya.
"Huli na ang lahat. Kahit na umiyak ka pa ng dugo diyan ay hinding hindi ako maawa sayo. Kung si Knight nauto mo, pwes ako hindi! Hindi ako katulad ng kapatid ko na anghel, ibahin mo ako!" sagot ni King.
Sinubukang magpumiglas ni Flei pero hindi ito nagtagumpay.
Tinulak ni King ang babae sa harap ng mga barakong nag iinuman. Rinig ang tawa at hiyaw ng mga lalake dahil sa putaheng nasa harapan nila.
"Ayos pare! May pulutan na tayo!"
"Salamat boss sa regalo mo sa amin!"
"Tingnan mo pre oh. Malaman! Masarap! Kaso mukhang laspag na!" sabay sabay silang nagtawanan.
"Ayos lang mga pare kahit laspag na, tatamuran natin lahat ng butas niyan. Siguradong hindi na yan makakabangon bukas"
Muling nagtawanan ang mga lalake.
"Kayo ng bahala sa malibog na babaeng iyan. Gawin niyo lahat ng gusto niyong gawin diyan. At pagkatapos..." huminto si King.
"At pagkatapos dispatsahin niyo" dagdag nito.
"King!!!! Kingggg!!! Wag mong gawin sa akin ito Kiinnngggg!!! Please!! Wag mo akong iwan dito pleaaaaseee!!!" sigaw ni Flei pero patuloy lang sa paglalakad si King palayo na tila walang naririnig.
Lumingon ito saglit at nakitang naghuhubad na ang mga tauhan nito at sinisimulang papakin si Flei.
Napangiti at napailing si King at tuluyan ng umalis ng bodega.
--- THE END ---