~Edited 20-11-2018~
Mijn gevoel neemt het over van mijn brein en ik trek de deur links van me open. Zonder mezelf onder controle te houden strompel ik naar binnen.
Mijn ogen schieten door de kamer, maar het is een waas. Ik zie amper iets duidelijk. Ik heb geen idee wat ik moet doen. Wanhopig probeer ik een wapen te vinden, maar voordat ik nog meer stappen kan zetten, word ik vastgepakt. Mijn armen worden op mijn rug gedraaid. Ik gil. De tweede keer vandaag.
'Oke,' fluister ik zacht,'ik ga mee.'
'Hmm..'
Het verbaast me dat hij mij heeft gehoord. Zijn greep verslapt en mijn lang ingehouden adem ontsnapt.
'Geen attitude meer', beveelt hij.
Als een misdadiger die afgevoerd wordt, word ik vooruit geduwd. Mijn schouders laag, hoofd gebogen. Attitude gone.
Nog iets wat u wenst meneer De Gijzelaar?
De auto staat al klaar. Ondanks dat ze me niet verwachtten, weten ze blijkbaar precies hoe ze dit moeten aanpakken. Want ja, ze zijn ervaren. Laat me je één ding vertellen. Dit is een groep, bende of hoe je het ook wil noemen - ik weet de naam niet - die alles al hebben gedaan wat de wet verboden heeft. Tien jaar geleden waren ze ineens verdwenen tot opluchting van iedereen. Ik heb genoeg verhalen van mijn pleegouders aan moeten horen om te snappen dat dit de bende is. En ze zijn dus terug. Was ik maar eerder weggegaan of langer gebleven op die schoolavond die al jaren geleden lijkt.
'Zo, wat krijgen we nou?' hoor ik een zware stem vragen. De leider. In zijn Range Rover.
Mijn lippen klem ik stevig op elkaar. Ik hoef die vraag ook vast niet te beantwoorden.
Heel in de verte hoor ik het brommen van een automotor. Ik kijk verrast op. Dat kan mijn redding zijn! Maar helaas ben ik niet de enige met oren, blijkt. Ik voel een hand in mijn rug die me ruw naar binnen duwt. Portier wordt dichtgeslagen. Ik kan geen kant meer op.