��������

pozornie żyjąca w otchłani, niezupełnie mile widziana przez ludzi czy pożądana przez klątwy zastanawiała się, gdzie tak naprawdę przynależy. jednak gdy możliwie największe istniejące przekleństwo zaoferowało jej uwolnienie się od ciężaru ludzkiego społeczeństwa, zaakceptowała to bez wahania.

o miłości, kochaj tak długo, jak zechcesz! albowiem nadejdzie czas, kiedy staniesz zrozpaczona przy grobie.

od czasu do czasu mogę o tobie myśleć. ale odetnę rękę, zanim jeszcze po ciebie sięgnę. !wstrzymane¡

�ˡ

zgubiłam się i to moja wina. najwyższy czas, żebym zrozumiała, że nie mogę prosić ludzi, aby mnie odnaleźli.

są ludzie, których nigdy więcej nie zobaczysz. przynajmniej nie w ten sam sposób.

chwile słodkich uniesień zakończone gorzkimi łzami.