��������

Bu dünya fazla dardı. Belki de ben öyle düşünüyordum. Kafamın içinde dönen insanlar ve ben. Ben Yaren, hazırım dünyanın karşısına çıkmaya."Seni gördüm""Beni gördün"

Gün ışığının deymemiş sırları olan Alayanın yani namidiğer NAMİRA. İçimde yeniden büyüyen anka kuşum senin sonunu getiricek. ~Şah mat~

Dudakları bana bu kadar yakınken kalbim onun avucunun içindeydi. Bedenimin en ücra köşeleri bile ona aitken, bu kendimi geriye çekme çabam çok yersizdi. Bu aşkın bana katacağı bir çok şey vardı, ama bir çok kötü şey. ''söyle şimdi, beni seviyor musun?'' Vereceğim cevap hayatımın tamamen değişmesine sebep olacaktı, bu yüzden kısa bir sürede olsa iyi düşünmem gerekiyordu. Aklım 'hayır' de diye haykırıyor, kalbim ise o bu kadar yakınımdayken sağlıklı düşünmeme engel oluyordu. İçimdeki derin sessizlik sonunda konuşmuş, açık açık bana 'Sen bu adama aşıksın' diyordu. Hayatımın en zor kararını verecektim. Aşk için bile bile ����ıya yürümek mi, yoksa kalbimi susturup bu aşkı karanlığa gömmek mi?

Bir kış günü başladı hikayeleri. Hava kasvetliydi. Bir not vardı ortada cama ����ı nefesinin buğusuyla kazınmış. Bir de gözyaşları onu süsleyen. Hem gülerken hem ağlamak. Koşarken yorulmakta vardı. Yolun sonu uçurumdu, evet. Karmen o uçuruma koştu. Uçurum gül bahçesiydi. Düşünce binlerce dikenin batacağını bile bile koştu. Adal kendini dipsiz bir kuyuya bıraktı. Binlerce ses "Gitme." diye yalvarırken bir tanesine uzattı elini. Dikenler ����ımasızca saplanıp kanatırken onları, gözyaşları dökülürken sonlarının iyi olmayacağını biliyordu, Karmen. Koştu, nefesi tükendi. Ağladı, gözyaşlarıyla meydan okudu "Erkekler ağlamaz." sözüne. Kalbi, hızını arttırdığın da duracak sandı. Ve işte bu onların hikayesi... "Bir kız var. Ölüm gibi..."

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir �����ç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir �����ç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

Zemheri belki herkesin aklında karakıştan ibaret olabilirdi fakat benim bildiğim Zemheri sıc����ık bir yaz gününden farksızdı. Her geç kızın babasında bulduğu sıcaklık ve ilgiyi ben tanımadığım bir adamda bulmuştum, dünyalar ise benim olmuştu. İg;hirasukarabck

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Burası bir kar ��ü�������ydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...