��������

"Bazen her şeyin üstesinden gelebilmek için sadece sırtını dayamak gerekir. Yaslan bana, ben senin için hep burada olurum." Hızla atan kalbimi göğsümde hissediyor, onun kalp atışlarını duymak için daha çok göğsüne sokuluyordum. Bedenimi saran kolu sıkılaştığında, diğer eli saçlarımda oyalanmaya devam etti. "Hep yanımda olamazsın," dedim biraz gerçekçi davranarak ama yine de aksi olmasını diliyordum. "Sen istersen..." dedi sonra duraksadı. Saçımı okşayan eli durduğunda başımı kaldırıp merakla koyu mavi gözlerine baktım. "Yanında kalmak, yaşamak demek Elizabeth. Ben sadece sen istersen yaşarım." ... Küçüklükten beri çoğu şeyi unutan ve istediği bazı şeyleri de hatırlayamamasından dolayı sürekli tedaviler gören Lizzie, en sonunda nasıl olduğunu hatırlamadığı bir olaydan ötürü katil damgası yediğinde işler çığırından çıkar. O olayda asıl suçlunun kim olduğunu öğrenmek için bir doğum günü partisine giden Lizzie o geceden sonra ya gerçekten bir katil olursa? Cadılığını kontrol edemediği için yaptığı bu hatanın sonucunda babası tarafından geçmişinin izlerine sürüklenir. Her gün, her insandan geçmiş tablosuna dair bir yapboz parçası toplarken, resmi ne zaman tamamlayabileceğini kendisi dahil kimse bilmez. Cadılar, vampirler, kurtlarla dolu bir dünya. Lizzie hangi tarafı seçecek? Hangi tarafın doğruluğunu savunacak? Cadılığıyla birlikte daha bir çok türü keşfederken aklı ise kendi avuçlarından kayıp gidecek. Bir bataklık olarak adlandırdığı o şehirde ne derine batacak, ne de yüzeye çıkacak ama en sonunda gerçeklerin karanlığında kaybolacak. Yazılma tarihi: Nisan 2020 Yayınlanma tarihi: 23 Mayıs 2022

for the hope of it all

"Anlat! Herşeyi!" Salağa yat iyi fikir "Neyi anlatayım" "Mesela vücudundaki morluklardan başlayabilirsin" sustum hiç bir şey demedim çünkü ne diyebilirim ki, anne ve babam benden nefret ediyor, babam beni ölesiye dövüyor ve bana kadınlara yapılacak en kötü şeyi yaptıklarını nasıl söyleyebilirim ki... "Baban mı yapıyor" demesiyle gözlerimi gözlerine diktim ama göz yaşımın yanağımdan süzülmesine engel olamadım gözleri yanağımdan süzülen göz yaşıma takıldı bir süre sonra bir anda ayağa kalktı ve telefondan birisini aradı "Adem bana derhal Ahmet Karan ile ilgili bütün bilgileri bul... Evet güvendiğimiz biri olsun her şeyi bileceğim." *** Hayatı sikilen bir kadın ve adam birlikte yeni bir hayat kurabilecekler mi? Tertemiz bir sayfa açıp oraya kendi hikayelerini yazabilecekler mi? Kim bilir belkide hayatlarına bir tutam ��ş�� eklerler...

Cunzey, Mahzey, bu kadar

Eva Eldem, altı yılı ��ş��ın bir süredir Hollywood'un genç ve yetenekli yıldızlarından biri olan Peter J. Henderson'ın sıkı takipçisidir. Ergenlik çağlarının karmaşasında, ailevi sorunların ağırlığıyla baş etmeye çalışırken de sığındığı tek yer Peter'ın filmleri olmuştur. Peter, Eva için yalnızca bir oyuncu değil; aynı zamanda kaçışın, tesellinin ve ulaşılmaz hayallerin somut hâlidir. Yıllar boyu ekrandan izlediği adamla yollarının kesişeceğine dair inancı bulunmayan Eva'nın tüm fikirleri, Peter'ın röportajı esnasında sergilediği beklenmedik bir hamleyle yeniden şekillenir.

Hayal ve düşlerin kafiyelerle dans ettiği bu derin satırlara inmek ister misiniz? Yavaşça sayfaları çevirin öyleyse...

Lillian Bennet, sosyetenin en havalı ve en olaylı Leydisi idi. Bir erkek kadar serseriydi ama içinde kimsenin bilmediği, derin yaralar gizliydi. Aşkı onun hem kaderi, hem de lanetiydi... Damien Christian Maine ise aile yadigarı zekası ve yakışıklılığı ile koca avcısı annelerin son dönemlerdeki gözdesiydi. Evlilik ise yakın dönem planları arasında ilk sıralarda değildi. Kaderin yedi yıl sonra bir araya getirdiği iki eski düşman için neler planladığını ise kimseler bilemezdi...

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin ��ş��ına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir ��ş�� istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir ��ş�� istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."