��������

ΜΕΡΟΣ 1ο: 

το σκοτάδι καλύπτει το φως από την σκληρή πραγματικότητα και το οδηγεί στην κόλαση που είναι ο έρωτας. Εκείνος είναι το σκοτάδι. Εγώ είμαι το φως. 

ΜΕΡΟΣ 2ο: 

 Συγκεντρώνομαι πάλι στον ίδιο στόχο και του αναφέρω με ψυχρότητα. "Τι άλλο να διορθώσω για όταν θελήσω να πυροβολησω;" 
"Να μην κρύβεις τα συναισθήματα που έχεις για εμένα" αναφέρει σοβαρά και εγώ κατεβάζω το όπλο. Γυρίζω το κεφάλι μου προς αυτόν και αυτή την φορά τον κοιτάζω κατάματα. Τα μάτια του λένε όσα δεν τολμούσαν να πουν τα χείλη του. Το βλέμμα μου ταξιδεύει στα χαρακτηριστικά του προσώπου του και παρατηρώ το σφίξιμο του σαγονιου του. 

"Σταμάτα να κοιτάς εκεί που δεν έχεις πρόσβαση" ψυθιρίζω νιώθοντας τα μάτια του να έχουν σταθεί στα χείλη μου.

"Άμα δεν μπορώ να σταματήσω;" 

ΜΕΡΟΣ 3ο:

Μερικές φορές, δεν χρειάζεται να είσαι ο ήρωας της ιστορίας. Γιατί δεν θα νικάς πάντα. Έπρεπε να το είχα καταλάβει πιο νωρίς, γιατί τώρα πια είναι αργά. Θα καταστραφώ. Θα χαθω μεσα στο σκοτάδι που οδήγησα τον εαυτό μου. Εκεί οπου η χαρά δεν έχει θέση. Εκεί που όλα διαλύονται. Εκει που θα καταλαβω τι σημαινει "κενο".
All Rights Reserved