Her gece tam 00.00'da gelen bir ihbar ve ard?nda b?rak?lan bir ceset... Sol bileklerinde gizemli harflerle i?aretlenmi? kurbanlar ve pe?inde iz b?rakmayan bir katil... D?rt ki?ilik bir polis ekibi, bu ac?mas?z cinayetlerin arkas?ndaki s?rr? ??zmek i...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
62. BÖLÜM "YAŞAMAK MI ÖLMEK Mİ?"
Utanç duygusunu iliklerime kadar hissederken kal gelmiş gibi öylece durup kaldım. Ne kalkıp kendimi saklayabildim ne de ağzımı açıp tek kelime edebildim.
Tıpkı Ateş ve Erdem'in edemediği gibi.
Erdem'in gözleri bir an bile olsun bana değmezken Ateş'e bakıyordu. Olan biten her şey sadece birkaç saniye sürerken hâlâ şaşkın olmasına rağmen bunun etkisinden çok çabuk kurtuldu, o birkaç saniyelik bakışın ardından hemen bize arkasını döndü.
"Çık lan dışarıya!" diye bağırdı Ateş, öyle bir bağırdı ki belki de sesini aşağıdaki adamlar bile duymuş olabilirdi. Sadece birkaç santim uzağımda olduğundan ben de irkildim.
Erdem hiçbir şey demeden, açıklama yapmaya çalışmadan, telaşla odadan çıkıp gitti. O giderken ben de şaşkınlığa ve utanca bir son verdim, onu hızla üzerimden ittim, boşluğuna denk gelince yana düştü hızla kalktım.
"Mira," dedi Ateş ama onu duymamış gibi davrandım, ilk defa böyle büyük bir utanç duymuş olmak gözlerimin dolmasına neden olurken Ateş bir kez daha "Mira," dedi ama yaptığım tek şey yerdeki kıyafetlerimi toplamak oldu, ona cevap vermedim.
Gözyaşlarım akmak istedi fakat kendime engel oldum. Kendimi berbat hissediyor olmama rağmen yüzümde tek bir mimik dahi oynamadı, yüz ifademi sabit tuttum. Kıyafetlerimi toparladım, o sırada Ateş de ayağa kalkmıştı.
"Sakin ol." O bunu söylerken yanından geçtim, banyoya yürüdüm, bileğimden tuttu.
"Lütfen," deyip bileğimi çektim, kurtardım ondan ve banyoya girdim. Kapıyı kilitledim, elimdekileri sinirle yere attım, klozetin üstüne oturdum, başımı önüme eğdim ve eşzamanlı olarak gözyaşlarım akmaya başladı.
Hayatımda ilk kez utandığım için ağladım.
Elimi ağzıma bastırdım, sesim çıksın istemedim ama kendime engel olmak da istemedim. Ağlayayım, rahatlayayım ve kendi içimde de olsa bu konuyu hemen kapatayım istedim. Eğer kendime engel olursam çok daha kötü olacak, kötü hissedeceğim.
