ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအိမ္ငယ္ေလးရဲ႕ အတြင္းဘက္တြင္ စာဖတ္ေနသည့္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ဦးမွာ လမ္းမဆီသို႔သာေမ်ွာ္ၾကည့္၍ တခုခုကိုေမ်ွာ္ေနဟန္။ မိုးခ်ဳပ္သထက္ခ်ဳပ္လာၿပီးႏွင္းေတြပါက်လာတာ့ လမ္းမေပၚလူေတာင္မ႐ွိေတာ့ေပ။ ပိန္းေပါက္ေအာင္က်ဆင္းေနသည့္ ႏွင္းေတြၾကားမွ ခပ္သုတ္သုတ္လာေနသူတစ္ဦးကို ျမင္သည္အခါ ထိုကေလးငယ္ကစာအုပ္ကိုပိတ္၍ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းကာ ထိုလူထံသို႔ေျပးသြားခဲ့သည္။
"ဒယ္ဒီ...."
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔တန္း၍ ေအာ္ဟစ္ေျပးႀကိဳသည့္ သားျဖစ္သူ ဗင္းဆင့္ကို ေဂ်ဆန္ ဆီးႀကိဳေပြ႕ဖက္နမ္း႐ွံု႔ကာ ေဆာင္းထားသည့္ဦးထုပ္ကိုခြၽတ္၍ ကေလးထံသို႔ေဆာင္းေပးလိုက္သည္။
"ေအးေနတာကို ဘာလို႔ထြက္လာရတာလဲ သား"
"ဒယ္ဒီျပန္တာေနာက္က်တယ္ေနာ္။ မာမီေတာင္အိပ္ေနၿပီထင္တယ္"
"ဒီေန႔ ဒယ္ဒီသူေဌးက အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔..."
ဇနီးျဖစ္သူမွာ က်န္းမာေရးမေကာင္းသူျဖစ္၍ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ျခင္းမ႐ွိသည့္အတြက္ ဇနီးဧ။္ေဆးကုသစရိတ္၊ သားျဖစ္သူ ဗင္းဆင့္ဧ။္ေက်ာင္းစရိတ္အျပင္ အိမ္ကိစၥအဝဝက ေဂ်ဆန္ေခါင္းေပၚတြင္ျဖစ္သည္။ အလုပ္ကလဲ ထင္သေလာက္မရ၊ ေနာက္က်ပင္ပန္းလွေသာ္လည္း မနားရဲ၊မပ်က္ရဲရျခင္းမွာ အလုပ္ပါမ႐ွိပါက မည္သို႔မွေတာင့္ခံႏုိင္မွာမဟုတ္လို႔ပင္ျဖစ္သည္။
"ျပန္လာၿပီလား ကြၽန္မထမင္းခူးေပးမယ္"
"ရတယ္ ရတယ္ ကိုယ့္ဘာသာခူးစားလိုက္မယ္။ ေနသာတယ္မဟုတ္လား"
"မိမိျပန္လာသံၾကား၍ထင္သည္ အိပ္ခန္းအတြင္းမွ ထြက္လာကာ ညစာအတြက္ျပင္ရန္ႀကိဳးပမ္းေနသည့္ က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာ ဇနီးျဖစ္သူကို ေဂ်ဆန္လက္ကာျပကာ ကိုယ္တုိင္ပင္ခူးခပ္၍ ထိုင္စားေနစဥ္တစ္ေလ်ွာက္ သားဧ။္တစ္တြတ္တြတ္အသံ၊ ဇနီးျဖစ္သူဧ။္ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ သာယာခဲ့ရဧ။္။"
"ဒယ္ဒီ..."
ပန္းကန္ေဆးေၾကာေနခိုက္ ေနာက္ေက်ာဆီမွေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္အၾကည့္မွာ သားျဖစ္သူဗင္းဆင့္က ေရခြက္တစ္ခြက္ႏွင့္အတူ အားေဆးတစ္လံုးကို ကိုင္ထားသည္။
