Ineffable Euphoria

Kabanata 21

Wala akong ginawa kun'di tawanan na lang at ilingan sila.

Isa lamang ang iniintindi ko.

Sana'y maayos ang lagay sa eskuwelahan, pati na rin ang pagpapatakbo roon para maging maayos din ang pagd-distribute ng relief goods mamaya. Also, I just wish more people initiate to help, because if it's just us teachers, we'll be outnumbered so much.

"No, I was just saying that if you just went on a date with your cop guy, then you wouldn't be lonely right now." Eyan shouted at Liza's face as she gets out of the car.

They have been arguing why Liza is still single after four years despite thousands of suitors, and tons of good men passing her life since earlier the ride. I wonder too, but I'm just not in the mood to theorize about that shit and argue with them before facing people that are waiting for help.

Isa pa, their voice is so annoying.

"Eyan, hindi mo ba narinig ang sinabi ko? Hindi ko type ang pabango. Masyadong masakit sa ilong,"

Kitang-kita ko ang pag irap ni Liza habang tinitingnan ang mga box sa likod.

"Stop bickering, guys. Call someone to help us transfer these boxes inside."

"We're not your students. Ma'am Alaia!" Sarkastikong mabigat na sagot Liza. "But alright, tatawag ako ng puwede."

Maraming tao ang palakad-lakad maski sa labas ng eskuwelahan, ang iba'y napukaw na namin ang atensyon at tila nag-aabang na. Mukang wala pa ring nagd-distribute sa loob dahil wala pa akong pilang nakikita.

Nakadikit pa ang mga dahon at plastic na dumi sa maputik na daan dito, marahil siguro dahil maraming tao. Kahit may naglinis na, bumabalik at nadaragdagan pa rin ang dumi.

May iilang baranggay officials na nakabantay sa gate, pero masyadong abala ang mga iyon para igiya ang mga dumarating pa.

"Tulungan na lang kita sa pagbubuhat," si Eyan nang makita akong bitbitin ang isa.

"Wait. Eyan, did you see my cap?"

"Pakibilis..." I smack my lips, raising my brow at her.

"Okay, found it. Sorry ha," malaki ang mata n'yang pinakatitigan ako bago umirap. "I hate you so much..."

"Students will hear you!"

"Okay, still do."

Hindi ko na napigilan ang matawa sa huling tinuran nito bago s'ya tuluyang pumasok sa gate ng school.

Umiiling si Eyan nang magtama ang paningin namin.

"Maiwan ka muna siguro rito, walang magbabantay sa mga box. Hahanapin ko kung saan natin puwedeng ilagay ang mga 'to sa loob,"

Tumango-tango ako, hindi naisip ang bagay na iyon.

"Alright,"

While waiting for the two to come back, few kids approach me and asks me about the boxes. Whether or not it is for them or not. Of course, I told them it is in fact, for them. Then afterwards, few grownups pass by, asking the same thing.

I had to explain that we need to sort things out first, before we distribute the goods multiple times before help came by.

Wala pa namang sampu ang mga box na dala namin kaya nang dumating ang tulong ay mabilis naming naipasok ang lahat sa loob ng eskuwelahan.

We passed to the field and court before reaching the room where they put and organize all the goods, kaya nakita rin namin kung gaano karaming tent ang naroon.

Mas maputik sa field, kaysa sa labas ng eskuwelahan pero hindi inaalintana ng mga naroon iyon at patuloy lang sila sa kani-kanilang buhay. Masayang tingnan kung paanong kahit pa may trahedyang dumaan, naririnig ko pa rin magpahanggang dito ang tawanan at munting usapan ng mga batang tila nakabuo na ng pagkakaibigan sa sandaling panahon.