Chasing That Bully

EPILOGUE

Habang nagsasalita ito ay lumingon ako sa likuran niya, si Lincoln na nakakunot na ang noo.

Bumalik ang tingin ko sa lalaking ito na nakakakita naman, so bakit ko pa siya gagawan ng salamin.

"But you—"pinutol ako nito.

"And if you're asking why I can see you now because I'm wearing contact lenses."

Mistulang natuyuan ako ng laway at napa lunok na lang.

"Tomorrow. I promise!"pagtaas ko ng kanang kamay habang nakabukas ito.

Nagtaas-baba ang ulo niya at nanlaki naman ang mata ko ng humakbang ito paabante. Umatras ako kaunti at ilan beses napa lunok.

May nilahad itong maliit na paper bag, "This is my eye glass that you broke."

Dahan-dahan inilapit ko ang aking isang kamay at hinawakan ito.

Agaw atensyon ang eksena namin. Hindi ako komportable at napa yuko na lang.

"Excuse us."

Naramdaman ko na lang ang paghawak nito sa pulsuhan ko at naawang ang labi ko habang naglalakad palayo sa lugar na iyon.

Tumigil kami sa isang hallway na walang katao-tao. He didn't even look at me.

Hinawakan ko ang isang kamay niya gamit ang dalawa kong kamay.

"Lincoln, galit ka ba talaga sakin? Sabihin mo kung ano dapat kong gawin para mapatawad mo na ako?"

"Umalis ka sa rito university, ngayon din."he coldly said.

Napaawang ang labi ko nang marinig ang hindi inaasahan mula sa kaniya.

"Hindi ko naman pwede gawin yun. Nag-aaral ako rito."pagsasabi ko ng totoo.

Sayang yung enrollment fee na binayad ko.

"Hindi ka ba titigil hangga't hindi nakukuha ang isang bagay na gusto mo?"pangangalit ng kaniyang ngipin.

Natahimik ako.

"You ruined your friendship with Tria and you controlled my friend so that he wouldn't confess to your best friend."napa suklay ito ng kaniya buhok.

And I regret it. Hindi pa ba sapat yun?

Nanatiling nasa lapag ang mga mata ko.

"It's just a reminder, huwag kang magpaka-inosente."he angrily said.

Bakit ka galit na galit sakin?

"Ang hindi ko lang alam bakit ka napatawad ng kapatid ko, because I'll never forget whatever you did to her."

"I'm sorry."bulong ko at nanlabo ang paningin ko dahil sa luhang namumuo sa aking mga mata.

Inalis niya ang pagkakahawak ko sa kaniya, "Pagod na akong intindihin ka."malamig niyang sabi.

"But you used to like and love me then."at sunod-sunod na ang mga luha kong tumutulo.

Hindi ko inalis ang pagkakahawak sa kamay niya.

"You're the most selfish person, I know."

And after that statement he let go of my hand. Leaving me alone.

—

Kinausap ko si Mommy matapos ko umuwi galing university. Nakahiga ako habang nakikipag-usap sa kaniya.

"Alam ko, kapag gusto ka talaga ng isang tao kahit ano pa ang kasalanan mo mapapatawad ka."

"It's mean…"

Hindi na niya ako mahal?

"Pero depende yun sa kaniya. Kung inaayos pa niya ang lahat dahil isipin mo yung pinaggagawa mo— sorry, baby."she apologised.