168 SAAT ??KENCE

'BEN O GÜNÜN CEZASINI ÖMRÜME ADAMIŞ BİRİYİM, O GÜNÜN ZULMÜNÜ BEN HERGÜN YAŞIYORUM, O GÜNÜN GÜNAHINI BEN HER GÜNÜME AF OLARAK VERMİŞTİM, BEN O GÜNE TUTSAK OLMUŞTUM, O GÜN BENDEN ÇOK ŞEY ALMIŞTI.'

***

Sokakta bütün kızlar oynuyordu, ip atlayarak eğleniyordu, ne kadar mutluydu .

ilk defa bu kadar gülümsüyordu, daha 10 yaşındaydı, minnacık boyu vardı, sapsarı saçları iki örgü yapılmıştı, saçları güneşe meydan okurcasına parlak ve sarıydı, küçük kiraz rengindeki dudakları ise büyük Bi mutluluk taşıyordu, simsiyah gözleri ışıl ışıl bakıyordu, sanki karaları gördüklerine vermişti, küçük ve şekilli burnu ise yüzüne muhteşem bir görüntü bırakıyordu,  küçücük bedenine giydiği kırmızı bir elbise diz kapağına uzanıyordu, çıplak bacakları ve kolları bembeyaz tenine kırmızı elbiseyi yakıştırıyordu, sevimli spor ayakkabısı ise kırmızının güzel süsüydü,  ip atlıyordu,  ne kadar mutlu ve güzel görünüyordu.

Ta ki o adam gelene kadar, dayısı öfke dolu adımlarını 10 yaşındaki sevimli kıza dikince kız ne olduğunu bile anlayamadı,  sinirle dolu olan adam hızlı adımlarla kıza yaklaştı, hassas ve ince kolunu koca eliyle sarıp sıktı, küçük kız canı acımış olmalıydı ki yüzünü buruşturdu.

Dayısı onu çekiştirerek götürüyordu, narin bedenine hiç acımadan zarar veriyordu, küçük kızın kolu acıyordu, yüzünde ağlamaklı ifade her defasında içleri acıtıyordu.

Zorla bindirdiği arabayı hızlıca sürüp ordan uzaklaştırdı,arkadaşları oyuna devam etti.

Küçük kız arabada nefesini düzene sokmaya çalışıyordu, korkuyordu, ne olduğunu bile bilmiyordu, bunu bilmek için daha çok küçüktü.

İçindeki korkuyu bastırmak istercesine dayısına baktı , dayısı burnundan soluyordu, belliydi yine karısı ile kavga etmişti.

Narin sesi ile dayısına soruverdi, "dayı, nereye gidiyoruz? " oldukça sakin bir sesi olmasına rağmen korku içindeydi.

Dayısı ona cevap vermeden aracı daha hızlı sürdü,  biraz sonra evin önünde durdu, bu ev dayısının eviydi.

Küçük kızı tekrar sürükleyerek eve götürdü onu oğluna emanet etti, küçük kız hiçbir şey anlamamıştı.

Evde çok sakin bir şekilde duruyordu, tekti, bir o vardı birde dayısının oğlu, herşey çok sakindi, haddinden fazla sakindi, açık olan televizyonu izliyordu, yerdeki halıda oturmuştu, kendini yerde daha iyi hissediyordu.

Biraz sonra yanına oturmuştu dayısının oğlu,  önce bisey anlamadı ama sonra saçlarını okşayan adamdan korkmaya başladı.

Daha 10 yaşındaydı ne anlayabilir di ki?, televizyonu izlemeye devam ediyordu ama dayısının 19 yaşındaki oğlu durmadan konuşuyordu, küçük kız hiçbir şey anlamasa bile dinliyordu.

"Böyle güzel bir kız neden yalnız?" Küçük kız yalnız değildi, bir sürü arkadaşı vardı.
"Nasıl bu kadar güzel olabiliyorsun?, nasıl olurda hala erkek arkadaşın yok?" Anlamıyordu,  erkek arkadaşları vardı okuldan, neden bu kadar garip sorular soruyordu?
"Söylesene beni seviyormusun?, ben yakışıklı miyim?" Sevmek mi?, onu abisi gibi görüyordu ona abi diyordu.