ညနေပိုင်းမှာတော့ သင်းသစ္စာနဲ့ လမ်းလျှောက်ထွက်ရင်း စကားပြောဖြစ်တယ်။ အများအားဖြင့်တော့ စာအုပ်၊ စာပေအကြောင်းတွေပါပဲ။ စကားဝိုင်းကတော့ ငြိမ်ကျသွားလိုက် ပြန်စလာလိုက်နဲ့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သင်းသစ္စာနဲ့ ရင်းနှီးလာပြီး သူ့ရဲ့ ဖြူစင်ရိုးသားမှုက ကျွန်တော့် ခံစားချက်တွေကို ပြောင်းလာစေတယ်။
ဒုတိယနေ့မှာလဲ ထိုနည်းလည်းကောင်းပါပဲ။
တတိယညနေမှာတော့ စကားပြောလာရင်း သင်းသစ္စာက
"စော်ဘွားကြီး တားမြစ်ထားတဲ့အချစ်ဆိုတာကို ဘယ်လို မြင်လဲ..."
"ဘယ်လိုမှ မမြင်ပါဘူး.. အချစ်လို့ပဲ မြင်တယ်..."
"တကယ်လား..."
"တကယ်ပေါ့.. အချစ်နာမအောက်မှာ ဘာတားမြစ်ချက်မှ မရှိပါဘူး.. ဒါကြောင့်မို့လဲ ဟော်နန်းက ပြဌာန်းတဲ့ လက်ထပ်ခြင်းဥပဒေမှာ ချစ်ခြင်းဖြင့် လက်ထပ်ခြင်းတွင် လိင်(ကျား၊မ) ခွဲခြားခြင်း၊ အသက်အရွယ်ကန့်သတ်ခြင်း၊ ပစ္စည်းဥစ္စာ ရာထူးခွဲခြားခြင်း၊ သွေးသားတော်စပ်ခြင်း ဟူ၍ မရှိစေရ..."
" ချစ်ခြင်းဖြင့်လည်း လူသတ္တဝါအား လက်ထပ်စေရမည်.."
ကျွန်တော့်စကားကို အဆုံးသတ်ပေးလိုက်တယ်။
"သစ္စာက ဟော်နန်းဥပဒေကို အတော်သိတာပဲ..."
"သိတာပေါ့.. ဒီဒေသလေးကို ချစ်တော့ ဒီက ဥပဒေကိုလဲ လေးစားရတာပေါ့..."
အခုကျတော့ သင်းသစ္စာက ကလေးလေသံလေးနဲ့ ပြောနေပြန်ရော။
ကျွန်တော်တို့လဲ တဖြည်းဖြည်း လမ်းလျှောက်လာရင်း ကျောင်းဆောင်အနောက်ဘက် ရေကန်နားကို ရောက်လာတယ်။ သဘာဝရေကန်မို့လို့ ရေတွေက နောက်ကျိနေပြီး ကန်ပတ်ပတ်လည်မှာ ခြုံပင်ကြီးတွေ အုပ်ဆိုင်းနေတယ်။
"စော်ဘွားကြီး... အချစ်ကို ဘယ်လိုထင်လဲ ပေးဆပ်ခြင်းလား.. ရယူခြင်းလား..."
"သစ္စာရော ဘယ်လိုထင်လဲ..."
"သစ္စာကတော့ ပေးဆပ်ခြင်းလို့ ထင်တယ်..."
"ကိုယ်ကတော့ ရယူခြင်းလို့ထင်တယ်..."
"ဪ.. အဲ့တာဆို အချစ်ကို အရယူဖို့ သတ္တိရှိတယ်ပေါ့.. ဟားဟား.."
ကလေးလေးလို ရီနေတဲ့ သစ္စာက အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းနေပြီ။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်မရတော့ဘူး။ ရီနေတဲ့ သင်းသစ္စာရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို ကျွန်တော် ရုတ်တရက် စုပ်နမ်း ပစ်လိုက်တယ်။
"အွန်မ်း..."
အစပိုင်းမှာ သင်းသစ္စာက နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းစေ့ထား ပေမယ့် သူ့နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ကျွန်တော်က လျှာနဲ့ တွန်းဖွင့်လိုက်တော့ အလိုက်သင့်လေး ပွင့်သွားတယ်။ ပွင့်သွားတဲ့ သင်းသစ္စာ ပါးစပ်ထဲကို လျှာကို ထိုးထည့်ပြီး မွှေလိုက်တော့ ကျွန်တော့်လျှာကို စုပ်လာတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လျှာကို ပြန်ထုတ်ပေးတယ်။ လျှာချင်းလျက်လိုက် စုပ်လိုက် မွှေလိုက်နဲ့ အတော်ကြာအောင် လုပ်ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို ခွာလိုက်တယ်။
"ကိုယ် သစ္စာကို ချစ်တယ်..."
"ရှင်..."
"ကိုယ် သစ္စာကို ချစ်သွားပြီ.. "
"သစ္စာ.. သစ္စာလည်း.. စော်ဘွား.. စော်ဘွားကြီးကို ချစ်ပါတယ်... ဒါပေမယ့်... အွန်း..."
သူ့စကားမဆုံးခင်မှာပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နောက်တစ်ခါ စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်တယ်။ လက်ကနေလည်း သူ့ဘလောက်စ်ကို ပင့်တင်လိုက်တော့ အသားရောင်ဘရာပြောင်ချောလေး ပေါ်လာတယ်။ ဘရာပေါ်ကနေပဲ သစ္စာရဲ့ နို့တွေကို ညစ်လိုက်တယ်။ သစ္စာရဲ့ နို့တွေက ကြီးလွန်းတယ်။
"အား.. စော်ဘွားကြီး.. ဒီနေရာမှာ မကောင်းပါဘူး..."
"ဒါဆို အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်..."
ကျွန်တော်လဲ လောလောပဲ သင်းသစ္စာကို ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းကို ဆွဲခေါ်လာခဲ့တယ်။ သစ္စာရဲ့ လက်နှစ်ဖက်လုံးကို ဆွဲခေါ်ခဲ့တာမို့ သစ္စာခမျာ ဘလောက်စ်ကိုတောင် ပြန်မချနိုင်ဘဲ ဘရာပေါ်လျက်ပဲ လိုက်ခဲ့ရတယ်။ တော်ပါသေးရဲ့။ လမ်းမှာ ဘယ်သူမှ ရှိမနေလို့။
အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ သစ္စာကို ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲ။ အိပ်ခန်းတံခါးကိုတောင် ပြန်မပိတ်နိုင်။ သစ္စာပေါင်ကြားမှာ နေရာယူပြီး သစ္စာကို နမ်းရင်း ဘလောက်စ်နဲ့ ဘရာကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။
ဘရာကျွတ်သွားတော့ သစ္စာရဲ့ နို့အကြီးကြီးနှစ်လုံး ပေါ်လာတယ်။ သစ္စာရဲ့ နို့တွေက မေမေလေး နို့နဲ့ အရမ်းတူတယ်။ ကိုယ့်မျက်စိကိုယ် မယုံနိုင်လောက်အောင်ကို တူနေတာ။ အသားအရေအရောင်က လွဲလို့ နို့အုံရော၊ နို့သီးခေါင်းရော၊ အရွယ်အစားရော တစ်ပုံစံထဲ။ အသားဖြူညိုတဲ့ သစ္စာ နို့အုံပေါ်က နို့သီးခေါင်းတွေက ဆူဖြိုးပြီး ညိုထနေတယ်။
"သစ္စာ နို့တွေက အရမ်း လှတာပဲ..."
ကျွန်တော်က သစ္စာနို့တွေကို လှမ်းညစ်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ သစ္စာက ရှက်နေလို့လားမသိ။ ကျွန်တော်ကို မျက်နှာလွဲပြီး အင်းတစ်လုံးပဲ ထူးတယ်။ ကျွန်တော်လဲ ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး ညာဘက် နို့သီးခေါင်းကြီးကို ငုံစို့လိုက်တယ်။
"အား..."
"ပြွတ်စ်. ပြွတ်စ်.."
"အာ့..."
"ဘယ်ဘက်ကိုလဲ စို့ကြည့်ပဲ.."
"အာ့.. စော်ဘွားကြီး..."
ဘာရယ်ကြောင့်မသိ။ သစ္စာလက်တွေက ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ် ရောက်လာပြီး အတင်းဖိနှိပ်ထားတယ်။ သစ္စာ နို့စို့ခံရတာ ကြိုက်ပုံပဲ။
"ပလပ်.. ပြွတ်စ်.."
"အင်း.. အာ့..."
နို့စို့လို့ အားရတော့ ကျွန်တော်လဲ အဝတ်အစားအကုန် အမြန်ချွတ်လိုက်ပြီး သစ္စာရဲ့ နို့ကြားကို လီးညပ်လိုက်တယ်။ အထာသိနေတဲ့ သစ္စာက သူ့နို့တွေကို လက်နဲ့ ဖိကပ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်လဲ သစ္စာ နို့တွေကို လိုးတာပေါ့။
"ကောင်းလိုက်တာ.. သစ္စာရယ်..."
"စော်ဘွားကြီး သဘောပါပဲ..."
"သစ္စာ ကိုယ့်ကို ချစ်လားဟင်..."
"ချစ်ပါတယ်.."
"ချစ်ရင်.. စော်ဘွားကြီးလို့ မခေါ်နဲ့တော့ ကိုကိုလို့ပဲ ခေါ်.."
"ဟုတ်.. စော်ဘွား.. အင်း.. ကိုကို.."
သစ္စာက ကျွန်တော် သူ့နို့တွေကို လိုးပေးတာကို မှိန်းပြီး ခံနေတာ။ နို့တွေကို လိုးနေရင်း သစ္စာ အောက်ပိုင်းကို လှမ်းကြည့်ရင်း သစ္စာရဲ့ ဗိုက်ခေါက်ထူထူတွေကို မြင်တော့ အကြံတစ်ခု ရသွားတယ်။
"သစ္စာ ခဏ.."
"ဟုတ်.."
သစ္စာကို ဆွဲထူပြီး နံရံမှာ မှီပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခြေထောက်လေးကို နည်းနည်း ကွေးပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ သစ္စာရဲ့ ပေါင်ပေါ်မှာ တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ သစ္စာကတော့ ဘာမှ မပြော။ ငြိမ်ခံနေတယ်။ အဲ့ဒီလို လုပ်လိုက်တော့ သစ္စာရဲ့ ချက်က ပျောက်သွားပြီး ဗိုက်ခေါက်ရာက နက်နက်လေး ပေါ်လာတယ်။
ကျွန်တော်က ဗိုက်ခေါက်ရာမှာ လီးတေ့ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဗိုက်ခေါင်းထဲ ဝင်သွားပြီး ချက်ဝမှာ သွားဆုံးတယ်။ သေချာပေါက် လီးထိပ်လောက်ပဲ ဝင်တယ်ဆိုပေမယ့် ခံစားချက်က ရှယ်ပဲ။
"အာ့.. စော်ဘွား.. အဲ.. ကိုကို.. သစ္စာ တမျိုးကြီးပဲ.."
သစ္စာက ကျွန်တော့်ခါးကို ဖက်လာရင်း ပြောလာတယ်။
"ဘယ်လို တမျိုးလဲ ကောင်းတာလား.. ဆိုးတာလား.."
" အင့်..ကောင်းတယ်..."
"သစ္စာ ဗိုက်ခေါက်တွေက လိုးကောင်းလိုက်တာ.."
"အဲ့လိုမျိုးတွေ မပြောပါနဲ့.."
"ဘာလို့လဲ.."
"အဲ့လို ပြောရင် သစ္စာ.. အာ့.. သစ္စာ ပိုထန်လာလိမ့်မယ်.."
"လိုးကောင်းလို့ လိုးကောင်းတယ်ပြောတာလဲ.. လိုးနေတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား..."
ကျွန်တော်က သစ္စာရဲ့ ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး သစ္စာ ဗိုက်ခေါက်ထဲကို လီးကို ဆက်တိုက် ထိုးသွင်းထိုးထုတ် လုပ်ပေးနေတယ်။ ကျွန်တော့် နို့တွေကို လာစို့နေတဲ့ သစ္စာ ခေါင်းကို ပွတ်ပေးနေရင်းပေါ့။
"သစ္စာ..."
"ရှင်.. ကိုကို.."
"ကိုယ့်ကို တကယ် ချစ်လား..."
"ချစ်တယ်လို့ ပြောခဲ့ပြီကော..."
သစ္စာဗိုက်ခေါက်ကြားက လီးကို ခဏ ဘရိတ် အုပ်လိုက်တယ်။
"သစ္စာကို ကိုယ် လက်ထပ် ချင်တယ်.. သစ္စာကို တောင်နန်းစံ တင်မြှောက်မယ်.."
"ရှင်.. သစ္စာ.. လက်မထပ် ပါရစေနဲ့..."
သစ္စာရဲ့ အသံက တိုးလွန်းနေတယ်။ ဗိုက်ခေါက်က လီးကို ကျွန်တော် ချွတ်ပြီး သူ့အနားကို ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ လက်တွေက သူ့နို့ပေါ်မှာ ပြေးလွှားနေရင်းပေါ့။
"ကိုယ့်ကို မချစ်လို့လား..."
"ချစ်ပါတယ်..."
"ဒါဆို ဘာလို့..."
"သစ္စာ...... သစ္စာက... အပျိုစင် မဟုတ်တော့ဘူး..."
"ဪ.. ဘာများလဲလို့ သစ္စာရယ်.. ကိုယ် အဲ့တာတွေ ဂရုမစိုက်ပါဘူး..."
အဲ့လို ပြောပြီး အပေါ်ပိုင်း ဗလာဖြစ်နေတဲ့ သစ္စာ ကိုယ်လုံးကို ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဂါဝန်ရှည်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ အညိုရောင် အတွင်းခံလေးက ပြောင်တင်းနေတယ်။ သစ္စာက ပေါင်နှစ်လုံးကို တင်းတင်းစေ့ထားတော့ မို့ဖောင်းနေတဲ့ သစ္စာရဲ့ စောက်ဖုတ်နေရာလေးကိုပဲ အတွင်းခံအပေါ်က အုပ်ကိုင်ရင်း သစ္စာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သစ္စာ မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်တွေ။
"သစ္စာ ဘာဖြစ်လို့လဲ.. အဲ့တာတွေ ကိုယ် ဂရုမစိုက်ဘူးလို့ ကိုယ် ပြောပြီးသားပဲ.."
"မဟုတ်ဘူး.. သစ္စာ မေ့ပစ်ချင်ပေမယ့် မေ့လို့မရဘူး.."
"ဘာကိုလဲ.. သစ္စာ အရင်တစ်ယောက်ကိုလား.."
"အင်း.. သစ္စာရဲ့ အရင် ယောက်ျား.. သစ္စာရဲ့ အဖေအရင်း..."
"အဖေအရင်း.. ဟုတ်လား..."
ကျွန်တော် သစ္စာရဲ့ ပေါင်တံကို ဆွဲဖြဲလိုက်တယ်။
"ဟုတ်တယ်.. သစ္စာက ကိုယ့်အဖေအရင်းကို လက်ထပ်ပေါင်းသင်းခဲ့တယ်.. အဖေ မဆုံးခင်အထိပဲ.. အဖေ့ကို သစ္စာ မေ့မရဘူး.. ကိုယ့်ကို ချစ်ပေမယ့်ပေါ့... သစ္စာကို အထင်သေးသွားပြီလား..."
သစ္စာ အမေးကို ကျွန်တော် ချက်ချင်း ပြန်မဖြေ။ အတွင်းခံကို အရင် ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ သစ္စာ လက်တွေက အတင်း လာတားပေမယ့် ကျွန်တော် ရအောင် ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အတွင်းခံ ကျွတ်လာတော့ သစ္စာရဲ့ ဆီးခုံမှာ အမွှေးထူထူ လိမ်လိမ်ကောက်ကောက်တွေကို မြင်လိုက်ရတယ်။ သစ္စာရဲ့ အမွှေးတွေက စောက်ပတ်ကို ဖုံးထားနိုင်လောက်အောင်ကို ထူနေတယ်။ အမွှေးထူထူတွေက ကျွန်တော့်ကို ဆွဲဆောင်ထားနိုင်တယ် ဆိုတာတော့ အမှန်ပဲ။ စောက်မွှေးတွေကို ဖြဲပြီး စောက်ပတ်ကို ရှာတွေ့လို့ ဖြဲကြည့်လိုက်တော့ အတွင်းသား နီနီလေးတွေနဲ့ စောက်ပတ်ပြဲပြဲလေး။ သစ္စာရဲ့ အဖေဆိုတာက ဘယ်လောက် လိုးထားလဲ မသိ။ သစ္စာ စောက်ပတ်က တော်တော် ပြဲနေတယ်။ သေချာပေါက် ဖာသည်မတွေလောက် မပြဲပေမယ့် မေမေလေးထက်တောင် ပိုပြဲနေတယ်။ ဒါပေမယ့် စောက်ပတ်ပြဲပြဲဟာ လှနေတာပဲ။ စောက်စိလေးက ပြူးထွက်နေတယ်။
"ကိုယ် အထင်မသေးပါဘူး.. ကိုယ် သစ္စာကို ချစ်တယ်.. သစ္စာ မမေ့နိုင်ရင် သစ္စာ မေ့စရာ မလိုပါဘူး.. အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် သူနဲ့ အမှတ်တရတွေကို သစ္စာ ရင်ထဲမှာ အမြဲ သိမ်းထားသင့်တယ်.. ကိုယ့်ရဲ့ အနောက်ဒေဝီဟာလည်း ကိုယ့်ရဲ့ မိထွေးတော်ပါပဲ..."
သစ္စာရဲ့ စောက်စိလေးကို ငုံ့စုပ်လိုက်တယ်
"အား... ကိုကို သစ္စာကို တကယ် ချစ်တာလားဟင်.. ဒါမှမဟုတ် ခဏတွေ့တုန်း အပျော်ဆက်ဆံဖို့လား..."
"မဟုတ်တာပဲ.. ကိုယ် တကယ်ချစ်လို့ သစ္စာကို ဒေဝီတင်မယ်လို့ ပြောတာလေ..."
"ကိုကို တကယ်ချစ်ရင် သစ္စာ လက်ထပ်ပါမယ်... ဒါပေမယ့် သစ္စာ ကိုကို့ကို လက်ထပ်တာက ဒီရာထူးအာဏာတွေ ငွေတွေကြောင့် မဟုတ်ဘူး.. သစ္စာ ရလဲ မရချင်ဘူး.. ဒေဝီ ဖြစ်ရမယ်ဆိုရင်တော့ အာဏာအရှိဆုံး ဒေဝီ မဖြစ်ချင်ဘူး.. လစ်လပ်နေတဲ့ မြောက်ဒေဝီမှ မဟုတ်ရင် သစ္စာ ကိုကို့ကို လက်မထပ်နိုင်ဘူး..."
"ဒါဆိုလဲ သစ္စာ သဘောပါပဲ..."
ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော်လဲ စောက်ပတ် လျက်တာကို ရပ်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်ဝမှာ လီးတေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းပဲ လီးကို အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ လီးက ဖြည်းဖြည်းပဲ သစ္စာ စောက်ပတ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ သစ္စာရဲ့ စောက်ပတ်က ပြဲပေမယ့် ကျွန်တော့် လီးနဲ့ ကွက်တိလို ဖြစ်နေတယ်။
"အား.."
"ကောင်းလား.. သစ္စာ.."
"ဟုတ်.. အာ့.."
ကျွန်တော် အရှိန် နည်းနည်း တင်လိုက်တယ်။
"သစ္စာ..."
"အာ့.. ဟုတ်.."
"ကိုယ့်ကို သစ္စာနဲ့ သစ္စာ အဖေ ဘယ်လို ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်ဆိုတာ ပြောပြပါလား..."
"အာ့.. အာ့.. ဘာတွေ မေးနေတာလဲ ကိုကိုရယ်.. ရှီး..."
"ကိုယ် သိချင်လို့ပါ.."
"သစ္စာ အဲ့အကြောင်းတွေ ပြောရင်.. အာ့.. အရည် ပိုထွက်လာလိမ့်မယ်..."
"ပြောပြပါကွာ.."
ကျွန်တော် လိုးနေတဲ့ လီးကို ရပ်ပစ်လိုက်တယ်။ မျက်လုံးပိတ်ပြီး ဇိမ်ခံနေတဲ့ သစ္စာ မျက်လုံးပွင့်သွားပြီး ဘာလို့ ရပ်သွားတာလဲ ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်နဲ့ လှမ်းကြည့်လာတယ်။ ပြီးတော့မှ
"ကိုကို သိချင်လဲ ပြောပြပါမယ်..."
ဆိုမှ ကျွန်တော်လဲ ဆက်လိုးရတာပေါ့။
