SAH?PS?Z NOTLAR

° BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM °

❄❄❄

Ağrıyan boynum ve adımı sürekli seslenen annem ile yavaşça gözlerimi açtım. Hava daha karanlıktı ve imamın sesini bütün bedenim ile hissettim. Anneme baktığım da yüzünde bir gülümseme vardı. Bende ona bakarak uykulu uykulu gülümsedim ve yatağımdan sakince kalktım. "Hayırlı sabahlar kızım. Hadi babanlar çoktan kalktılar. Sende hemen abdestini al mescide gel." Kafamı sallayarak annemi onayladım. Annem hiç bir şey demeden yanımdan ayrıldı ve odamdan da çıktı.

Ellerim ile gözlerimi ovuşturdum ve gözlerimin açılmasını bekledim. Açılmayacağını anlayınca hemen yerimden kalktım ve odamdan çıkarak banyoya girdim. Aynadan kendime bakmaya halim bile yoktu. Hızlıca işimi hallettikten sonra abdestimi aldım ve banyodan çıktım. Üzerimi giyinmek için odama geçtiğimde telefonumun ışığı yanıyordu ama umrumda olmadı. Hemen üzerimi giyinip odamdan koşarak çıktım ve mescide girdim. Abim ve babam ön safta ayakta durmuş bana bakıyorlardı. "Selamın aleyküm." Babam hissiz bir şekilde bana bakıyordu. Kesin karşı çıkmıştı.

"Aleyküm selam güzel kızım. Hadi hemen geçte kılalım vakit çıkmadan." Babama gülümsedim ve annemin yanına geçtim. Hemen sünneti kıldım ve babamı bekledim. Babam ilk önce tekbir aldı ve ardından namaza durdu. Babamın yüz şeklinden dolayı içime çok büyük bir sıkıntı yüklenmişti. Annemin ne kadar yanımda olduğunu bilsemde içim nedense babamım yüzünden dolayı pek rahat değildi artık.

Namazdan sonra babam oturduğu yerde bana doğru döndü ve yüzüme sıcak bir gülümseme ile baktı. Ama ben o gülümsemenin altında yatan soğukluğu hissetmiştim. "Bir şey mi oldu babacım?" Babam yavaş yavaş kafasını salladı ve beni onayladı. Selamı acaba kim okuyacaktı?

"Çok şey oldu Şehide. Çok şey oldu." İçimden yavaş yavaş besmele çektim. "Dün gece beni birisi aradı. Tanıdığımız birisi." Yutkundum ve bilmemezlikten gelir gibi babama baktım. Kesin Zeyd yada babası Abdullah amca aramıştı. "Bu akşam bize senin için görücü olarak gelmek istediklerini söylediler. Bende kabul ettim ama o adama seni asla vermem Şehide. Öyle geçmişi olan ve hala kendini düzeltmemiş ite vermem ben seni. Komşuluğumuz, tanışıklığımız var diye kabul ettim. Yoksa sakın kızım beni yanlış anlama. Seni öyle bir adama vermek gibi bir niyetim yok. Çok hazırlık yaptık dediler bende buyurun gelin dedim. Senin de kabul etmeyeceğini biliyorum zaten." Canım babamın şu laflarından sonra hiç kabul eder miydim ben? Anneme baktım o da babama gülümseyerek bakıyordu.

"Hamid benim neden haberim yok birinin seni aradığından? . Kim bu kişiler?" Babama baktığım da o da abime baktı. Bende hemen abime baktığım da abimin elinde ki tesbih ile sabır çektiğini gördüm. Gülmemek için  dudaklarımı birbirine bastırdım ve kendimi zorda olsa tuttum.

"Süpriz olsun değil mi Cennet gülüm. Önemsiz kişiler zaten. Süpriz olsun sizin için. Değil mi Abbas oğlum?" Abim tesbihi bıraktı ve bana baktı.

"Çok güzel bir süpriz olacak. Hemde çok." İçimde ki korkunun yerini bir an sinir almıştı.

"Ne bakıyorsun? Ben kimin geleceğini bile bilmiyorum. O gözlerini oydurma abi bana." Annem yavaşça kolumdan tuttu.

"Şehide sakin ol. O senin abin." Haklıydı ama sanki benim suçummuş gibi bütün her şey sanki bana kalacaktı. Kimse ona O kızı sevdi diye bir şey dememişti. Hepimiz arkasında durmuştuk ama onun bu yaptığı artık son noktaydı.

"Suçlu benmişim gibi bakmasın o zaman oğlun." Dizime değen tesbih ile abime baktım. Bana kırgın bir şekilde bakıyordu.

"Oğlun mu? Şehide abime ne oldu? Ayrıca ben sana bir şey demedim. Sadece sinirliyim o kadar." Dizimin dibine düşen tesbihi aldım ve geri ona yavaşça attım.