Gebroken dromen

Het ochtendlicht gleed zacht door de gordijnen van het appartement terwijl Sophia haar boeken op tafel legde. De geur van verse koffie hing in de lucht. Thomas had zoals altijd een kop voor haar klaargezet voordat hij naar zijn werk vertrok. Ze glimlachte even bij de gedachte. Dit waren de kleine routines die hun relatie in stand hielden, de gebaren die ooit zoveel betekenden, maar nu slechts een onderdeel van de dag waren.

Ze liet zich in de stoel zakken en sloeg haar notitieboek open. Haar studie psychologie was alles voor haar, de ene constante die ze altijd had gehad, een houvast in de chaos van haar gevoelens en gedachten. Ze vond het fascinerend hoe de menselijke geest werkte, hoe mensen hun emoties onderdrukten, hoe ze patronen ontwikkelden zonder het zelf te beseffen. Soms vroeg ze zich af of haar interesse in psychologie voortkwam uit een diepere behoefte om zichzelf te begrijpen, om te ontdekken waarom ze zich vaak zo gevangen voelde in haar eigen keuzes.

Thomas en zij woonden nu al anderhalf jaar samen in een modern appartement aan de rand van de stad. Een plek die ruim genoeg was voor hen beiden, maar tegelijkertijd kil en onpersoonlijk aanvoelde. De muren waren wit, het interieur minimalistisch, en hoewel ze had geprobeerd het een thuis te maken met wat decoraties en planten, bleef het aanvoelen als een tijdelijke tussenstop. Alsof dit niet echt haar eindbestemming was. Alsof ze hier niet écht hoorde.

Terwijl ze haar notities doorlas, gleden haar gedachten ongewild terug naar gisteren in de bibliotheek. Naar het bericht. Elian. De naam alleen al zorgde ervoor dat haar hart net iets sneller klopte, al weigerde ze dat toe te geven.

Ze had besloten het te negeren. Ze moest zich focussen op wat belangrijk was. Relaties gingen niet over vlinders en intensiteit, maar over stabiliteit en vertrouwen. Toch voelde ze diep vanbinnen dat ze zichzelf probeerde te overtuigen van iets wat niet volledig waar was.

Morgenavond had Thomas een etentje gepland. "Even tijd samen," had hij gezegd, "gewoon wij tweeën, geen werk, geen afleidingen." Ze had ingestemd. Misschien was dat precies wat ze nodig hadden, een herinnering aan waarom ze voor elkaar hadden gekozen. Misschien was dat de reden waarom ze Elian's bericht niet beantwoordde.

Maar eerst was er vanmiddag. Ze had afgesproken met haar beste vriendin Leana om te gaan shoppen. Leana's verjaardag was volgende week, en zoals altijd wilde ze een outfit die perfect was. Sophia keek uit naar de afleiding, naar een paar uur zorgeloos kletsen over kleding en feesten, zonder te veel te denken aan alles wat haar de laatste tijd bezig hield.

Later die ochtend

Sophia stond voor de spiegel in de badkamer, haar blik gleed over haar eigen reflectie. Ze besteedde er nooit echt veel aandacht aan. Haar lange, kastanjebruine haar viel in zachte golven over haar schouders, glanzend en gezond. Soms vroeg ze zich af of haar haarkleur de reden was dat mensen haar vaak opmerkten. Het had een warme, bijna honingachtige gloed als het zonlicht erop viel.

Haar groene ogen, groot en helder, werden omlijst door lange, donkere wimpers die zonder mascara al vol leken. Er zat iets mysterieus in haar blik, iets wat mensen aantrok zonder dat ze er moeite voor hoefde te doen. Thomas zei weleens dat haar ogen het eerste waren wat hem was opgevallen toen ze elkaar ontmoetten. Ze had toen gelachen, het afgedaan als een standaard compliment.

Ze bracht een lichte laag foundation aan en een vleugje blush op haar wangen. Haar huid was van nature egaal, maar ze hield ervan om zichzelf net dat beetje extra te geven. Een subtiele glans op haar jukbeenderen, een zachte roze tint op haar lippen, net genoeg om er fris en verzorgd uit te zien zonder te overdrijven.

Voor vandaag koos ze een elegante, casual outfit: een donkerblauwe, nauwsluitende coltrui die haar slanke figuur complimenteerde en een beige trenchcoat die haar look een verfijnde touch gaf. Haar favoriete gouden oorbellen maakten het af. Klassiek, tijdloos. Ze hield ervan om er moeiteloos stijlvol uit te zien, zonder uren bezig te zijn.

Met een laatste blik in de spiegel streek ze haar haar glad en pakte haar tas. Tijd om te gaan.

Die middag

"Soph, deze is écht wat voor jou," riep Leana terwijl ze een donkerblauwe satijnen jurk uit het rek trok. "Kijk die snit, zo elegant!"

Sophia lachte en schudde haar hoofd. "We zijn hier voor jouw outfit, niet die van mij."

Leana grijnsde. "Details. Je weet hoe ik ben."

De middag voelde als een welkome ontsnapping. Ze dwaalden door winkels, pasten outfits, maakten grappen over de belachelijke prijzen van designermerken. Maar zelfs met al die afleiding bleef er iets aan Sophia knagen. Uiteindelijk, na een lange zucht, liet ze zich op een bankje zakken terwijl Leana een paar hakken bekeek.

"Ik heb trouwens een bericht gehad," zei ze nonchalant, terwijl ze haar telefoon tevoorschijn haalde.

Leana keek op van haar schoenen en trok haar wenkbrauwen op. "Van wie?"

Sophia aarzelde even voordat ze de naam uitsprak. "Elian."

Het was slechts een seconde, maar Sophia zag iets in Leana's ogen veranderen. Een flits van iets, verrassing, ongemak misschien? Maar het was zo snel weer verdwenen dat ze zich afvroeg of ze het zich verbeeldde.

Leana's mond viel een beetje open. "Wacht... Elian? Je bedoelt, die Elian? Van vroeger?"

Sophia knikte langzaam, terwijl ze haar telefoon rond liet draaien in haar hand. "Ja. Hij stuurde me gisteren een bericht. Ik heb het nog niet beantwoord."

Leana bleef haar een moment aankijken voordat ze haar gezicht in een uitdrukking van verbazing trok. "Wow. Dat is... dat is echt onverwacht. Wat zei hij?"

Sophia haalde haar schouders op. "Gewoon... een simpel bericht. Maar ik weet niet wat ik ermee moet. Het voelt raar, snap je?"

Leana knikte langzaam en glimlachte. "Ja, ik snap het. Echt bizar dat hij opeens weer opduikt. Maar goed, je hebt Thomas, toch?"

Sophia beet op haar lip en knikte. "Ja. Ik heb Thomas."

Maar waarom klonk dat niet zo overtuigend als ze zou willen?