İkili beraber sesiz sokaklarda yürürken yanlarına doğru yürüyen genç bir kız Taehyun’u fark etti ve yanına gelip hafifçe sırnaşarak konuşmaya başladı.
“Merhaba seni bir yerden tanıyor olmalıyım yoksa tanışmak için bahaneye mi ihtiyacım var?” dedi göz kırparak.
Taehyun bir an ne diyeceğini bilemedi, hafifçe geriye çekildi.Beomgyu ise hemen araya girip kızı süzdü ve gülerek lafa atladı:
“Yok yok, tanımıyorsundur. Biz genelde uzayda takılıyoruz da dünyaya nadir iniyoruz.Taehyun da uzaylıdır biraz ısırabilir”
“Taehyun aslında robot.Şarjı da %2’de kapanmak üzere.”
Kız ne diyeceğini bilemedi, gözleri bir Taehyun’a bir Beomgyu’ya gitti. Beomgyu devam etti:
“Hem az önce uzay gemimizle bağlantıya geçtik az sonra ışınlanmamız gerek.Vakit kaybetmeden ayrıl istersen yoksa uzaylılara seni de götürürüz”
Kız gözleri fal taşı gibi açılmış halde arkasına bile bakmadan uzaklaştı.
Taehyun, Beomgyu’ya döndü önce sessiz kaldı sonra kahkahayı bastı.
“Sen kesinlikle normal değilsin”
Beomgyu omuz silkti.
“Ben eğlenceliyim.Hem hayranlarla ilgilenmek benim işim değil mi?”
Haydi kahve içmeye gidelim ama bu sefer normal insan gibi davranacağım söz”
Taehyun şüpheli bir bakış attı.
“O sözü daha önce de verdmiştin”
Kafeye girdiklerinde içeri yayılan kahve kokusu Beomgyu'nun yüzünü güldürdü. Taehyun ise dikkatlice etrafa göz gezdirdi, sakin bir masa bulup oturdular.
Siparişlerini verdikten sonra Beomgyu cebinden telefonunu çıkardı, ama o sırada kafedeki biri dikkatle ona bakıyordu.Genç bir adam köşedeki tekli koltukta oturuyordu.Elindeki dergiyi tutuyordu ama sayfaları çevirmiyordu.Gözleri sürekli Beomgyu'daydı.
Taehyun fark ettiğinde kaşlarını çattı.Eğilip fısıldadı:
"Soldaki koltukta oturan herif sana bakıyor Bir süredir hiç gözünü ayırmadı."
Beomgyu umursamazca başını çevirdi ve adamın bakışlarıyla karşılaştı.Adam hemen başını eğdi ama yüzünde tanıdık bir ifade vardı. Sanki onu uzun zamandır tanıyormuş gibi bir bakış.
"Alt komşum" dedi gergince
"Sakince otur"
Beomgyu sessizleşmişti.Adam, dergiyi yavaşça kapatıp onlara doğru yürümeye başladığında ortamın havası değişti.
Adam yavaş adımlarla masalar arasından geçerek onların masasının yakınına kadar geldi.Gözleri hâlâ Beomgyu’da sabitlenmişti.Gülümsüyor gibiydi ama o gülümsemenin altında garip bir şey vardı bir saplantının izleri gibi.Beomgyu, koltuğunda hafifçe geriye yaslandı. Taehyun hemen araya girerek dik bir ses tonuyla sordu:
"Bir şey mi istedin?"
Adam soruyu duymazdan geldi. Beomgyu’ya dönerek konuştu:
"Napiyorsun güzelim"
Beomgyu’nun yüzü sertleşti.
"Ne işin var burda"
Adam başını hafifçe yana eğdi.Hic bir şey söylemeden Beomgyu bakmaya devam etti.
"Tamam yeter bu kadar.Lütfen masamızdan uzaklaş"
Dedi taehyun.
Adam bir adım geri çekildi ama gözlerini Beomgyu’dan ayırmadı.Adam bir an durdu sonra arkasını döndü ve yavaşça uzaklaştı.
