K?LDEN ADAM

Bazen olur ya aklımız küçük oyunlar oynar bize, kendi gerçekliğimizden kopar düşüncelerimizin akışına kapılır ve uçsuz bucaksız diyarlara yolculuk yaparız ama bir göz kırpmakla kendimize gelir, yolculuğumuza noktayı koyarız. O an öyle bir an olsun diye defalarca kırptım gözlerimi. Bir rüya, bir delüzyon olsun istedim. Halüsinasyona bile razıydım fakat gerçek ne yazık ki kanlı canlı duruyordu karşımda tüm acımasızlığıyla.

Özenle taramıştı saçlarını, yüzündeki o gülüş eskisi gibi heyecanlandırmıyordu beni. Aksine gözlerindeki o ima, o arsız bakış midemi bulandırıyordu. Yalnızca aklım değil kalbim de tiksiniyordu varlığından. Bir zamanlar yanıp tutuştuğum adamın külleri dahi kalmamıştı içimde. Buz kesmişti elim ayağım. Buna sevinsem mi yoksa içine düştüğüm duruma ağlasam mı bilemiyordum.

"Ver kızım onları." Nilüfer elimdeki çiçekleri alırken iyi olup olmadığımı anlamak için uzun uzun yüzüme baktı. Sertçe yutkunup bakışlarımı kaçırdım. Kimse görsün, kimse bilsin istemedim bu anki zavallılığımı.

Sendeleyecek gibi olduğumda Oktay abimin koluna tutundum. Bakışları bana dönerken zar zor yutkunup yaşlar dolan gözlerimi yere sabitledim. Abim merakla elimin üstünü okşadığında ona bakmadım. "İyi misin?" Diye fısıldadı dikkat çekmememiz adına beni kendiyle birlikte koltuğa oturturken. Usulca başımı sallayıp derin nefesler alarak kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Abim tereddüt etse de aile büyüklerinin hâl hatır soran sohbetine katıldı ama elimi sımsıkı tutuşundan aklının bende olduğunu hissettiriyordu.

Sohbet samimiyetsiz bir şekilde ilerlerken başımı kaldırma gafletinde bulundum. Abimle sohbet eden, adını Cem olarak bildiğim eski sevgilim Cihan'ın bakışları beni buldu. Bakışlarında derin bir özlem, derin bir tutku seçiliyordu fakat onun bu duygu yüklü bakışları benim midemin kasılmasına sebep oldu. Bakışları tenimi yakıyordu ve bu canımı acıtıyordu.

Metin abim Cihan'ın bana olan bakışlarını fark ettiğinde onu uyarmak maksadıyla boğazını temizledi. Cihan bakışlarını çektiğinde üzerimden sanki dünyanın yükü kalktı ve ilk kez nefes aldım. Terleyen ellerimi bacaklarıma sürttüm, titrek bir nefes alıp sakinliğimi korumaya çalıştım. İçimde yükselen bir şey vardı. Yaşadığım an aklımı kaçırtacaktı bana.

Orada hiçbir şey olmamış gibi, hiç canımı yakmamış gibi tüm bildiklerimi yalanlarken dik duruşuna olan kinim içimden taşıp kanlı canlı boğazına sarılacaktı. İçim parçalanırken onun gevşek gülüşü canımı yakıyordu.

"Kız kardeşin." Dediğinde Rahmi odadaki herkesle birlikte ben de ona baktım. Metin abime kısa bir bakış atıp oğluna dönerek sırıttı, aralarında geçen o kısacık bakışma midemin kasılmasına neden oldu. Alev saçan gözlerimi kıstım. "Gözünüzden sakındığınız kadar varmış. Cihan da ona gözü gibi bakacak."

Güçlükle yutkunup abime döndüm. Abim sıkıntılı bir nefes alıp bana baktı, ardından Rahmi'ye kaşlarını çattı. "Bir tanedir benim kardeşim, en kıymetlimdir, canımdır. Cihan önce önüne baksın, gerisine Sezen karar verecek Rahmi."

Sinirden bir gülüş bürüdü dudaklarımı. Oktay abim kızdığımı anlamış olacaktı ki elimi sıktı. Ona dönüp fısıldadım öfkeyle. "Hani ben karar verecektim, hani hiçbir şey için söz verilmemişti? Ne zırvalıyor bunlar? Kucaklarında çiçek çikolatayla beni istemeye gelmişler kapımıza."

"Ne bileyim ben Sezen?"

"Yalan söyleme bana." Diye sesimi yükselttim. "Yoksa böyle emrivaki yapıp gelirler mi?"

Herkes aramızdaki atışmaya kulak misafiri olduğunu belirtircesine yüzüme bakarken odaya derin bir sessizlik hâkim olmuştu. "Kabul edip etmememin hiçbir önemi yoktu değil mi? Abim çoktan vermişti beni. Buraya anlaşma yapmaya değil, beni istemeye geldiler." Abim susmasın istedim ama sustu, gözlerini kaçırdı benden. Kırgınlıkla Metin abime baktım. "Yazıklar olsun sana." Diye fısıldadım, sesimi ben bile duymadım fakat onun gözlerindeki yoğunluktan anlaşılıyordu her birini hissettiği.