Pyscho Asylum

   Ik staarde voor me uit. Ik had een zeer mooi plafond, dat was ik al geweten gekomen al de tijd die ik hier al op mijn rug lag.
Ik werd uit mijn gedachten wakker geschud door mijn wekker die op half zeven stond. Ik stak het licht aan en haalde het wandkleed die achter mijn bed ging weg, en keek naar de muur waar er krassen in stonden van groepjes van vijf. Ik zette mijn breekmes tegen de muur en maakte nog een klein streepje. Het telde hoeveel dagen ik hier al was, en hoelang het nog zou duren voordat ik terug naar Barécliff zou moeten.
Ik had dit ook in mijn cel gedaan, daar. Ik denk dat het gewoon zo'n gewoonte is geworden dat ik het hier ook al doe. Ik ben hier al, een jaar en drie maanden. Zo lang zat ik ook weer niet op school. Maar zolang was ik daar al weg. Op een af andere manier voelt het weer raar om uit de psychiatrie te zijn. Iemand die bijna heel zijn pubertijd daar heeft gezeten kan niet zomaar alles herdoen. Daarom moest ik snel volwassen worden. Eigenlijk was ik dat al, sinds de eerste dag dat ik het psychiater binnen ging.
Ik verzette me gedachten en ging naar de badkamer toe. Vandaag is meneer Devos er niet meer, hierom zou ik blij om moeten zijn. Waarom was ik dat dan niet? Bang voor de nieuwe? Nee, dat was niet van mijn gewoonte. Ik zuchtte een keer diep. En liet het kraantje in de wasbak lopen. Nam een washandje en waste mijn gezicht.  Ik dacht nog steeds aan gisteravond. Wat Stef had gezegd.
Hij gokt weer in El Rey. 
Iets moet hem daar toe geleid hebben, hij zou nooit opnieuw beginnen dat had hij me beloofd. Het was iets anders dat wist ik zeker. Maar ik moest juist uitzoeken, wie, en waarom. Ik denk wie en waarom het moeilijkst zal zijn om te vinden. Als je Dan een beetje kent, gaat hij zijn geheimen niet prijs geven. En zeker niet over El Rey. Het moet daar iets gebeurd zijn. Maar wat? Dat was de vraag. Het moet nog niet lang - maar juist lang genoeg om een miljoen te verdoen - is.
Maar waarom zou hij het doen op mij steken. Ik had niets van dat geld genomen dat wist hij ook. Want ik heb een job. Dus, waarom? Zijn schuldgevoelens. Zei een klein stemmetje in mijn achterhoofd. Hij wou van zijn schuldgevoel af en daarom gaf hij mij de schuld. Ik weet ook wel dat niet goed is, maar ik weet ook wel tot waar Daniël in staat toe is. Maar hoe wist Stefaan dan dat? Dat was ook weer een vraag.
Ik zette al die vragen van me af en deed de knopen van mijn donkere blauwe blouse dicht. Ik deed mijn haar in hoge knot en deed mijn sokken aan.
Ik schokte terug naar mijn kamer, en ging op het bed zitten. Ik liet effen niets toe. Ik luisterde alleen naar de stilte. Zo ver je het stilte kan noemen. Het geluid van de bussen en mensen van de stad, het geluid van vallende pannen. Mijn ogen schoten open en ik welk uur het was op de klok, het was al vijf voor zeven. Ik snelde de gang door en nam de trap baar benden, - ik was toch veel sneller dan die lift - en kwam in de living uit. Stef stond de pan met roer ei en hesp op te ruimen. Ik ging naar het aanrecht en stak wat toastbrood in de rooster. En wachtte tot die klaar was.
'Goe geslapen?' vroeg Stef terwijl hij zijn roer ei in de vuilnisbak deed.
'Het viel mee,' ik hoorde Stefaan zuchtten.
'Heb je nog iets gevonden over die nieuwe?' vroeg ik terwijl ik wat koffie in mijn tas schonk. Stefaan ging op het aanrecht zitten, en nam een slok van zijn koffie en begon; 'Hij drieëntwintig, komt uit Sint-Petersburg. Heeft hier geen familie maar in Polen, denk ik. En...'
'En wat?'
'Dat is alles,' zei hij subtil terwijl hij nog een slok nam van zijn koffie. 'Heb je niet meer over hem gevonden?' hij schudde zijn hoofd. Hij zette zijn mok met koffie op het aanrecht. 'Alle andere informatie is geklasseerd als geheime. En ik geraak er aan geen kanten in.'
'School of-'
'Staat,'
'De staat!' zei ik piepend. 'Wat heeft hij gedaan?' hij nam nog een slok van zijn mok en ging verder met praten. 'Hij kan ook misschien in een instelling gezeten gebben zoals wij, en daarom willen ze het geheim houden.'
'Voor mensen lijk wij. Je hebt een punt Stef.' zei ik bedachtzaam. Maar ik had hierover mijn twijfels. Waarop zou de staat moeite doen om iets verborgen te houden, over een persoon, die niet een crimineel is. De toast schoot uit broodrooster. Ik legde het toast in mijn boter en deed er wat boter op. Die al snel smolt. En dompelde een stukje in mijn koffie. En nam dan een hap.
'Je bent koppige,' zei Stef plots. Ik keek hem met een stomme blik aan. 'Heeft niemand dat al eens verteld?' zei hij grinnikend. Ik schudde mijn hoofd heftig. 'Nu wel,' ik zette mijn bord en mak in de gootsteen en ging terug naar mijn kamer. Toen ik op de lift stond te wachten borrelde al nieuwe vragen op in mijn hoofd. Waarom wil de staat Carters dossier geheim houden? Hoe weet Stef dat het om zoveel geld gaat? En dat Dan weer gokt? Ik zuchtte.
'Is er iets zusje?' ik schrok me dood en draaide me vliegensvlug om. Daniël stond achter me. Zijn haar lag als gewoonlijk door de war, iets dat me opviel waren zijn knokkels die bloedrood zaten. Van gisteren. Ik schudde mijn hoofd en zei; 'Nee,' ik probeerde mijn angst te bedwingen. Hij nam me bij bij de kin. Daardoor moest ik wel naar Daniël kijken. Hij had zijn wenkbrauw piercing in, en zijn ogen stonden steng. 'Wat wil je Dan,' zie ik pissige. Hij grinnikte en zei; 'Is er hier iemand pissige, Emma,'
'Laat me met gerust Daniël,' hij liet me los, en sloeg zijn vuisten tegen de muur van de lift. Ik wist dat hij dat deed om zijn woede te beheersen. Maar ik wist dat niet lang meer zou duren voordat hij weer op mijn begint te slaan, in de plaats van de muur of op de training. Ik deed een stap achteruit. Bang voor zijn woede. 'Waarom ben je bang voor me, Emma?' vroeg Dan subtil.
'Wat wil je nu eigenlijk?' zei ik harder dan de bedoeling was. Op die vraag hij alleen grinniken. Hij nam mijn kin vast, maar ik trok me weg, daar door liet hij zijn hand door een klein plukje haar van me gaan, die uit mijn dot was gekomen. Voor dat hij helemaal in de keuken was draaide hij zich om en zei; 'Pas op voor hem,' en hij was weg. Ik stapte snel de lift in en ging terug naar mijn kamer. Maar de woorden dat Dan had gezegd beleven door mijn hooft spoken.
Toen ik terug was ik mijn kamer pakte ik snel mijn schoudertas en deed mijn Adidassen aan en ging terug naar beneden. Ik kreeg mijn bedenkingen wat Dan had gezegd, dat ik moet oppassen voor hem.