Toni BAKLITA SEASON1 [UNDER REVISION]

"Argghhh!" Buntong hininga ko with stress dahil sa sobrang busy ko. Lalo na't last sem ko na for this school year. And thanks to it. Halos nawala sa sistema ko ang mayabang na lalaki na yun dahil sa sobrang busy ko. Pero naaalala ko tuloy yung mga plastikada kong kaibigan.

Nung time na nabarda sila sakin dahil thesis days nun at samantala ako nagpapakasarap sa Paris. Tulad nga ng sinabi ko, I'm not regretting it. I have reasons,

And that's because ayokong maiinggit sa kaibigan ko. Ayokong makita na andun ang family nila at samantalang ako nagiisang bumababa ng stage at walang bumati sakin. Ayokong maramdaman yung nagiisa lang ako. At ayokong makita na masaya sila habang yakap yakap ng kanilang family at makikita mo kung gaano sila kasaya dahil nakagraduate na ang mga anak nila. Ayokong maiinggit sa kaibigan ko.

Dahil panigurado ako, yun ang mararamdaman ko kung tinapos ko ang semester last year.

At ayokong ipaalam yun sa kanila. Not doesn't mean na hindi ko sila pinagkakatiwalaan. I'm just want them to have life and don't bother about me and don't feel pity about me. I just don't like it. Dahil kilala ko sila. Aaalahanin nila ako imbes na maging masaya for their graduation.

Ayokong madamay sila kung gaano kamisirable ang buhay ko.

A knocked caused me back to reality.

"Uhm.. President?" Nakita ko naman si David na nakasilip sa pintuan, so sinenyasan ko syang pumasok.

Habang naglalakad si David papunta sakin. Hindi ko mapigilan kung hindi ko sya nakita sa rooftop three years ago. Magiging ganito pa rin kaya sya?

Bago ko sya maging secretary. Nakita ko syang tatalon sa isang tulay. Ang cheap nga!

Ang drama! Letse,

Habang nagdadrama ako dahil iniwan ako ng magaling kung magulang ay gusto ko na lang talaga mamatay pero nakita ko sya kung gaano sya kapangit umiyak kaya nagback out ako. Sapawera!

Hindi ko naman talaga sya balak tulungan 'no. Paki ko ba sa kanya kung magpakatay sya. Ang akin lang. Ang ingay ingay nya umiyak! Nairita ako! Kaya binulyawan ko and the rest is history ika nga..

Nung nagapply sya bilang secretary ko. Hindi ko talaga nakilala kung hindi lang nya sinabi sakin.

And I don't know. May urge ako na tanggapin sya kahit wala pa syang experience. And hindi ko naman pinagsisihan yun.

Halos sa dalawang taon na secretary ko sya. Never nya akong binigo.

And actually I considered him as friend. Yung tipong friend mo na, taga rescue tuwing kailangan mo ng tulong. Sya yung tipong ganun. And I'm so thankful kahit na sobrang maldita ako, nandyan pa rin sya.

"O? Anong meron?" Bagot na bagot kong sabi.

"Nagustuhan daw ng mga investor yung reports na ginagawa mo President kaya pumapayag na sila sa deal.."

Ang kaninang bagot na bagot at walang energy kong kaluluwa ay bilang nagdiwang.

Mygad! Yayaman na naman ako!

"For reaaal David?!" At di ko na nga napigilan at nagyakapan kaming dalawa. With no malisya!

Medyo nashock naman sya actions ko kaya inalis ko agad. Edi don't!

"Ye-yes, President... sobrang natuwa sila sa school and the way how you managing this school by your own. Sobrang gusto nila ang method mo!"

Aba, dapat lang!

Napangiti na lang ako ng nakakaloka! Mygad! Sobrang saya. Sino ba naman ako para hindi matutuwa kung malaking pera ang papasok sa school KO.

Minsan lang ako ngumiti, it's either ikakayaman ko or ikakabwiset ko.