How not to be shy

Καθόμαστε στο γιορτινό αυτό τραπέζι που ετοίμασε η μαμά μου, εγώ, ο Τομ, η Λυδία και οι γονείς μου και τρώμε. Είναι τόσο άβολο.

"Εμείς χαρήκαμε με την απόφαση σας και θα σας στηρίξουμε. Επίσης, η μαμά της Λυδίας μου πρότεινε να γιορτάσουμε πρωτοχρονιά μαζί, οπότε δέχτηκα"

"Και η απόφαση είναι...;" θέτω το ερώτημα μου και βλέπω τον αδελφό μου τελείως αγχωμένο, όπως και την Λυδία.

"Θα κρατήσουμε το παιδί" λέει ο αδελφός μου χωρίς να με κοιτάει και παρατηρώ πως σφίγγει το χέρι της Λυδίας κάτω από το τραπέζι. Χαμογελάω. Είμαι τόσο χαρούμενη με αυτήν την απόφαση. Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα υπάρξει γυναίκα που θα κάνει τον αδελφό μου να ερωτευτεί τόσο, που θα γίνει πατέρας στα 19.

Παραμένω σιωπηλή και επιλέγω κρύψω τον ενθουσιασμό μου. 

Το τραπέζι συνεχίζει να είναι άβολο μέχρι το τέλος και μετά απλά ανεβαίνω στο δωμάτιο μου, μιας και η μαμά μου πότε δεν δέχεται βοήθεια με τις δουλειές.

Ξέχασα να σου πω καλά Χριστούγεννα.❤
-Αχιλλέας

Καλά Χριστούγεννα. Να δώσεις φιλιά στην μαμά σου από μενα.
-Βανέσα

Πληκτρολογώ καθώς παρατηρώ πως δεν της ευχήθηκα το πρωί.

Σε μένα θα τα δώσεις από κοντά υποθέτω.🙄
-Αχιλλέας

Χαμογελάω. Δεν ξέρω τι νιώθω όμως και αυτό με προβληματίζει.

Αα δεν ξέρω, θα το σκεφτώ.🙄
-Βανέσα

-Αφού δεν μπορείς να μου αντισταθείς, παραδέξου το.
-Αχιλλέας

Γελάω.

Ναι, έχεις δίκιο. Έπρεπε να το παραδεχτώ από την αρχή.
-Βανέσα

Διακρίνω μια ειρωνεία;
-Αχιλλέας

Όχι καλέ.
-Βανέσα

Καλά καλά.
-Αχιλλέας

Η πόρτα του δωματίου μου χτυπά, κάνοντας με να κοιτάξω προς τα 'κει. Ο αδελφός μου μπαίνει μέσα ξαφνιαζοντας με και με πλησιάζει.