Code: ICE (Code Series #1)

Chapter 17: Asul na Rosas

"I.. won't let you kill her.. I won't.. So, I'll kill you instead."

Sobrang hina lamang non to the point that I was the only one who hear it.

Para akong hinihele ng boses niyang paos. That was the first time I heard her voice.

But.. What she said was a total question mark for me.

I'll kill you instead? I know she's not on the right mind when she said those. Para siyang nananiginip. She's unconscious when she mumbled those words. But that leave me a hint of her, being a member of the Autotrophs.

Simula noon ay hindi ko na tinanggal pa ang tingin ko sa kanya. I always want to hear her say something. Mahirap siyang kausapin dahil kung kailan niya lang gusto magsalita, sa ka mo lang siya maririnig magsalita.

Every words she utters, lahat 'yon ay lagi kong inaabangan.

That night, I saw her smile. A genuine one. Parang nakaramdam ako ng kaunting mainit na hangin mula sa kanya. Like a warm breeze na nakatakas sa ice walls na binuo niya. Hindi ko maiwasang mamangha.

But when I saw her fought, muling sumasagi sa isip ko na isa siyang Autotrophs. Her fast reflexes, her flexible body who sways from right to left para lamang hindi siya masaktan. The way she punch her opponent and her kicks with full of strength. She's a beast in an angelic body. Hanggang sa makalayo siya sakin, lumilipad pa rin ang isip ko sa nakita. Dahilan kung bakit ako natakasan ng kalaban ko. Agad akong sumunod noon at natagpuan ko siyang nakaupo sa lupa habang ang kalaban ko lamang kanina na isang autotrophs ay sasaksakin na siya. Agad ko siyang tinulungan. I was confused. Dahil kung isa nga talaga siyang Autotrophs, bakit siya papatayin sana ng mga kamyembro niya? Mas lalo lamang akong nalito ng makita ang sinapit ng babaeng autotrophs na kalaban niya lang kanikanina lang ay wala ng buhay habang nakatarak sa puso nito ang dagger.

Si Izen lamang ang tanging kalaban nito kaya hibdi ko maiwasang magalit sa kanya. Ito na ba yon? Ito ba ang totoong siya? Isang mamamatay tao?

But I was guilty when I saw her face.. I saw another emotion in her eyes. It was pain. Nakita ko kung pano kumislap ang mata niya dahil sa tubig na namuo doon. Seryoso lamang ang kanyang mukha but her eyes was in deep pain. Hindi ko alam kung paano ko nagawang basahin ang emosyon na iyon. Ngunit saglit lamang iyon dahil tumalikod na siya sa akin. And I never had the chance to say sorry. Dahil hindi niya na ako pinansin ulit. Like now.

She's a total Ice..

Umalis siya nong dumating si Desire, ang anak ni Sir Harris. Sinama siya nito sa kung saan. Hindi ako mapakali. Lagi akong hindi napapakali kapag hindi ko siya nakikita. Lalo na ng malaman ko na meron siyang Hemophilia.

Natapos ang buong afternoon class at walang Izen na bumalik. Ang nakapagtataka ay maging ang classmate namin na si Asy ay hindi rin pumasok sa afternoon class. Lumabas siya sa room kanina. Hindi ko alam kung saan iyon nagsusuot.

Kinabukasan..

"Orville." Tawag sakin ni Sir Harris. Nabigla nga ako dahil bigla niya na lang akong pinatawag sa opisina niya, pinapasama niya pa sakin si Izen ngunit sabi sa akin ni Tita Cherry kanina, hindi si Izen umuwi kagabi. Kanina ko pa nga din hinahanap si Izen at ni anino niya ay wala rin sa school. Maging sa dorm niya, hindi daw doon natulog si Izen.

"Hindi umuwi ang anak ko, maging ang tagapagbantay sa kanya ay wala rin saking balita. I saw her yesterday with Izen. Saan sila pumunta?" Tanong sa akin ni Sir. Agad akong napailing.

"Sorry sir ngunit di ko na nalaman kung saan papunta 'yong dalawa."

Di ko alam pero ang hirap na tandem yong dalawa na 'yon. Para bang nasa harap ka ng nagtataasang mga pader. Hahys.