loving you is disaster

"gumaya kanga kay nahara! Maganda,mabait,matalino"sigaw ni mama pagpasok ko palang ng bahay.agad akong nakaramdam ng inggit kay nahara nahara is my best freind.

"ma.."

"oh! Ano? Mag sosorry ka nanaman! Tangina odette,ano lumalandi kana kaya ang tagal mong umuwi??"sigaw niya saakin.napayuko nalang ako.lagi siyang ganyan she always compare me to to anyone it hurt like hell when your mom dislike you.yung nagsisisi siyang ikaw yung naging anak niya.

"ma may ginawa po akong project"malumanay na sabi ko
"project project! Yayaman kaba dyaan!? Ha? Gastos lang yan eh! Sabi ko sayo mag trabaho ka!"sigaw nanaman niya.maya maya ay pumasok si papa.mainit ang ulo at nakainom.

"oh! Ano nanamang sinisigaw mo dyan!?"sigaw din ni papa.lasing siya at paguray guray ang pag lakad.
"itong demonyo na to! Anong oras ng umuwi tas wala pang dalang pera!"sigaw ni mama at dinuro duro ang sintido ko.

Agad na tumulo ang luha ko.pag denepensahan ko sarili ko sasabihing wala akong respeto.kaya naman natahimik nalang ako at pinipigilan makagawa ng hikbi.

"aba! Eh puta ka pala eh!"sigaw ni papa at hinampas ako sa braso.napasigaw agad ako sa sobrang sakit.sinabunutan naman ako ni mama para patahimikin.nakatingin ako sa lamesa.nakita ko yung kapatid ko doon.nakangiti saakin.isang nakakaasar na ngiti.di ko nalang siya pinansin.

This is my family.they love each other.
They give and take.while me? I was just a piece of shit in their life.even im the first.the first born.the first child they love.but now its loved.