It's Just A Game

POV CHASE

''Chase ik denk dat we even moeten praten,'' klinkt Ise haar stem achter me, ik neem de moeite niet om achterom te kijken en haal enkel mijn schouders op. Ik zit wat onderuit gezakt op een bankje in het park, het is een zonnige maar koude lentedag. De laatste sporen van de winter lijken te verdwijnen, het gras is weer groen van kleur en de bomen krijgen weer knoppen.

Ik kijk naar de grote vijver voor mijn neus, een familie eend zwemt zorgeloos heen en weer, in de speeltuin een stukje verderop spelen twee kleine meisjes, met lang blond haar, in de speeltuin, twee oudere vrouwen laten al druk kletsend hun grote honden uit en twee jongens scheuren op hun fietsen voorbij. De wind brengt mijn haren in de war, en terwijl er een zucht over mijn lippen rolt, zet ik mijn capuchon op en sla ik mijn armen over elkaar.

''Om dan maar gelijk te beginnen, die jongen die naast mij lag te slapen is Finn. Mijn beste vriend sinds de basisschool, remember?'' legt Ise uit terwijl ze naast mij op het bankje komt zitten, ze trekt haar benen op en slaat haar armen erom heen terwijl ze ook naar de vijver voor ons staart.

''Het zag er wel iets meer uit dan alleen beste vrienden,'' mompel ik, wat me een diepe zucht van Ise oplevert, die niet eens meer de moeite neemt om tegen mij in te gaan.

Ik heb eigenlijk geen zin om te praten, ik wil hier gewoon zitten en zwijgen. Maar daarmee krijg ik Ise niet terug, mocht ik al een kans hebben. Er bestaan zoveel woorden, maar op een of andere manier kan ik niet de juiste combinatie maken van al die woorden. Uit mijn zak pak ik opnieuw het pakje met sigaretten en steek ik er eentje op, waarna ik het pakje voor houd aan Ise, die er ook eentje uitpakt. Ik overhandig haar mijn aansteker terwijl ik de rook langzaam uitblaas.

Ik zucht diep als ik wat gevallen as van mijn bovenbeen afveeg. De stilte voelt zwaar en onbehagelijk, iets wat nog nooit voor is gekomen in Ise haar bijzijn. Mijn ogen volgen een klein vogeltje die hard voorbij vliegt, en daarna in de boom gaat zitten om druk te fluiten.

''Sorry dat ik me als een klootzak heb gedragen,'' zeg ik dan uiteindelijk om de stilte te breken, iets wat voelde als een onmogelijke opgave. Ik kijk Ise aan, haar normaal zo heldere ogen die vol met leven zaten, zien er nu dof uit. Ze schenkt me een klein glimlachje, terwijl haar ogen mijn gezicht scannen.

''Sorry dat ik het hele verhaal nooit heb vertelt,'' zegt ze daarna, terwijl ze een pluk haar uit mijn gezicht veegt. Ik pak haar hand, waarmee ze de pluk wegveegt, en wendt mijn blik af. Als vanzelfsprekend verstrengelen onze vingers en rusten onze handen in mijn schoot. Haar hand voelt koud aan, het liefste wil ik haar in mijn armen nemen en haar opwarmen, maar dat lijkt me in deze situatie een beetje ongepast.

Terwijl ik opnieuw naar de vijver staar, vraag ik me af waarom ik zo boos werd die avond. Was het omdat ze dingen heeft verzwegen? Of was het om het feit dat ze in die relatie vreemd was gegaan? Was het omdat ik wel alles tegen haar heb verteld, en zij zich niet veilig genoeg voelde om haar verhaal te vertellen?
Was ik wel echt boos op haar, of was ik meer boos op mezelf?

''Waarom ben je hier eigenlijk als je toch niet de moeite neemt om het goed te maken?'' Ise haar stem klinkt plots afstandelijk, en het voelt alsof een dolk mijn hart doorboort. Tranen ontstaan in mijn ogen, ik weet niet waarom ik hier ben, ik weet niet eens waarom ik überhaupt op de aarde rondloop. Ik weet niet wat ik wil doen in mijn leven, ik heb niet eens een doel voor mijn dag zodra ik opsta.
Ik had een doel, en dat was Ise. Ise blij maken, Ise gelukkig zien. En het enige wat ik voorlopig doe, is haar alleen maar verder van mij vandaan te duwen.

''Ik weet het niet Ies,'' mijn keel voelt dik aan en ik veeg een traan weg die over mijn wang rolt. Na een laatste, lange en diepe haal van mijn sigaret, druk ik hem uit op de leuning van het houten bankje en gooi ik, wat er nog van over is, mijn sigaret op de grond.

''Ik wil je weer in mijn armen kunnen sluiten, je krullen die in mijn neus kriebelen voelen, ik wil je weer zo ontzettend teasen dat je gek van verlangen wordt, ik wil weer naast je wakker worden, ik wil je gewoon weer naast mijn zijde hebben. Maar hoe ik dat ga doen? Ik weet het niet, voor het eerst in mijn leven heb ik werkelijk waar geen idee hoe ik iets aan moet pakken,'' vertel ik aan een stuk door, terwijl ik naar mijn schoenen kijk.
''Ik kan niet van je verwachten dat je na één keer sorry zeggen, me weer vergeeft. Ik heb je laten vallen toen ik je had moeten opvangen.''

Ik kijk opzij, en zie dat de tranen geluidloos over Ise haar wangen rollen, wat mijn traanbuizen weer in werking zet. Hoe fucking stom was ik om haar dit alles aan te doen, haar mij aan te doen?

Ik sla mijn armen om Ise heen zodra de tranen in hoger tempo beginnen te komen. Ze laat haar lichaam tegen mij aanleunen en houdt zich niet meer in. Stevig houd ik haar schokkende lichaam vast, terwijl ik met mijn ene hand door de haren op haar achterhoofd woel.

''I-ik weet het o-ook niet C-Chase,'' brengt ze stotterend uit, haar gezicht verborgen in mijn nek. ''Als we allebei nog verder willen, komen we er wel uit,'' zeg ik terwijl ik mijn tranen afveeg aan de mouw van mijn jas.

''Je bent ook eigenlijk gek ook he, om helemaal naar Nederland te vliegen,'' lacht ze opeens door haar tranen heen, ze komt overeind en bekijkt me met haar betraande ogen. Ik moet ook ondanks alles even lachen, misschien was het toch allemaal niet zo'n ontzettend slecht idee van Noen.

''Niets is te gek voor mij als het om jou gaat,'' grijns ik, wat Ise harder laat lachen.
''Slijmbal,'' lacht ze terwijl ze me een speels duwtje tegen mijn schouder geeft, die heb ik zelfs gemist de afgelopen tijd.