It's Just A Game

83

"Ja hoor, jij?" zeggen Noen en Chase in koor, wat ons alle drie laat lachen.
"Ja hoor, prima," glimlach ik naar de jongens, uit Chase zijn pakje sigaretten pak ik zijn aansteker en speel ik met het voorwerp. Terwijl ik naar het gesprek van het duo luister, kijk ik naar het vlammetje.

"Waar is Saar?" vraagt Noen aan mij terwijl hij zijn sigaret uitdrukt.
"Douchen," beantwoord ik zijn vraag. "Zullen we eigenlijk naar binnen gaan? Ik heb het koud," voeg ik er daarna aan toe.

"Wie gaat dan ook in een sportbroekje buiten zitten in deze temperaturen?" vraagt Noen met een grijns op zijn gezicht.
"Ik kom nog eens gezellig doen, wordt echt gewaardeerd hoor ik al," lach ik terwijl ik opsta en Noen een duw geef.

-

Als Chase en ik even later samen op de bank zitten, trek ik een dekentje over ons heen. Een nadeel aan deze oude boerderij, de isolatie. Op dit soort dagen bevries je, maar in de zomer weet je niet waar je het zoeken moet zo warm is het dan.

"Ik ben wel benieuwd naar jouw huis," zegt Chase uiteindelijk om de stilte te verbreken.
"Dan gaan we daar zometeen toch naar toe? Volgens mij hebben we geen plannen vandaag," zeg ik terwijl ik Chase aandachtig bekijk.

Geconcentreerd kijkt hij op zijn telefoon, en eigenlijk uit automatisme leun ik tegen hem aan en kijk ik mee. Vrijwel meteen klikt hij weg wat hij aan het doen was en opent hij Instagram, terwijl hij doet alsof dit allemaal volgens plan gaat.

Ik zucht zachtjes en ga weer rechtop zitten. "Waarom klikte je het gesprek met Beth gelijk weg?" vraag ik terwijl ik zijn gezicht bekijk.

Hij draait zijn hoofd naar mij en hij vangt mijn blik in die van hem. Zijn oceaan blauwe ogen staan koel, geen teken van dat hij zich betrapt voelt.

"Gezeik over Glenn, Beth en Timo zijn uit elkaar en nu wilt ze dus dat ik wel ineens mijn verantwoordelijkheid neem," verzucht hij terwijl hij zijn hand door zijn haren haalt.

Net als ik erop wil reageren loopt Noen met zijn ontbijt weer terug de woonkamer in en laat hij zich op de grote stoel ploffen.

Uiteindelijk knik ik alleen maar naar Chase en zet ik de televisie aan om de stilte te doorbreken.

-

"Chase, stil blijven zitten!" lach ik als we even later het terrein van de boerderij af fietsen. De fiets waar ik op zit is eigenlijk een beetje te groot, en met een wiebelende Chase achterop gaat het verre van soepel.

"Sorry," lacht Chase, hij slaat zijn armen om mijn middel en leunt tegen mij aan.

Het zonnetje van vanochtend heeft plaats gemaakt voor donkere wolken. Ook staat er een fors windje, en natuurlijk, hoe kan het ook anders, heb ik tegenwind.

"Jij gaat maar leren hoe je moet fietsen hoor," klaag ik na een tijdje terwijl ik buitenadem ben, waardoor Chase in de lach schiet.
"Jij had het me beloofd om te leren, en tot die tijd wacht ik in alle rust af," lacht hij.

Als er ineens dikke regendruppels naar beneden vallen ben ik er al helemaal klaar mee, en ik moet nog een heel stuk.

"Kut Nederland," scheld ik, dit heb ik totaal niet gemist. Fietsen in de regen en tegenwind. Zo vaak heb ik de neiging gehad om op dit soort momenten gewoon te stoppen met fietsen, in de berm gaan zitten en hopen dat iemand me oppikt en naar mijn eindbestemming brengt.