It's Just A Game

83

"Hoe lang duurt het nog?" vraagt Chase, terwijl hij mijn middel nog steeds stevig vasthoudt.
"Einde van deze straat," zeg ik terwijl ik met mijn ene hand stevig mijn stuur vasthoud, en met de ander mijn capuchon. De mascara zit ondertussen ongeveer al bij mijn navel en ik voel mijn handen niet meer door de kou.

''Sorry dat ik het niet van je kan overnemen Ies,'' verzucht Chase, ''als ik had kunnen fietsen had ik het echt met alle liefde gedaan,'' voegt hij eraan toe.
''Dat weet ik Chase.''

-

Snel haal ik de fietssleutel uit het slot en ren ik naar de voordeur, het voelt raar om hier weer te zijn. En het voelt nog raarder om de sleutel in het slot te steken, ik draai de sleutel om en met het welbekende klikje gaat de deur open. Net als ik naar binnen wil stappen, gaat de voordeur van de buren open.

Mijn buurvrouw kijkt me een momentje verbaasd aan, maar al snel maakt een grote glimlach plaats op haar gezicht. ''Je moeder zegt ook niets he,'' grinnikt ze, er vanuit gaande dat we weer terug in Nederland zijn.

''Oh mijn ouders en Max zijn nog in Amerika, ik ben voor twee weken weer hier en mijn vriend wilde mijn huis graag zien. Vandaar,'' glimlach ik naar haar, Chase mijn vriend noemen gebeurde zonder erbij na te denken, en eigenlijk heb ik er meteen alweer spijt van.

''Oh dat verklaard een hoop, nou ga gauw naar binnen kind, het is helemaal geen weer om buiten te staan,'' zegt ze met een kleine glimlach.
''Fijne dag!'' wens ik haar, en snel loop ik naar binnen. Ik sluit de deur achter me en zie Chase als een verzopen katje in de gang staan.

''Zullen we eerst wat droogs aantrekken voordat ik alles laat zien?'' grinnik ik terwijl ik mijn natte jas aan de kapstok hang en mijn schoenen uitschop. Zelfs mijn sokken zijn helemaal doorweekt, en met een zucht veeg ik de natte haren uit mijn gezicht.

''Klinkt als een goed plan, naar boven neem ik aan?'' vraagt Chase en ik knik. Ik volg hem de trap op en ril van de kou, het liefst zou ik onder de warme douche springen.

Ik duw de deur open van mijn kamer en laat me op mijn grote hemelbed ploffen. ''Nou dit is mijn kamer,'' zeg ik, alles is nog precies hetzelfde als voor ik wegging. Maar het voelt wederom raar, alsof het niet meer bij mij hoort. Terwijl de kleine dingetjes wel degelijk zeggen dat dit mijn kamer is, de beker die ik ooit bij turnen heb gewonnen toen ik klein was die nog steeds in mijn boekenkast staat, de polaroid foto's van mijn vrienden die aan het prikbord hangen, het schoenenrek wat overvol staat met schoenen en het fotolijstje met een foto van mij en Lucas op het strand.

Terwijl Chase nieuwsgierig rond kijkt, trek ik met moeite de doorweekte trui over mijn hoofd. Het vieze kledingstuk gooi ik op de grond en uit mijn kast pak ik een makkelijke trui en een joggingbroek.

Als ik me omdraai glimlach ik klein als ik Chase zie, geconcentreerd bladert hij door een fotoboek terwijl hij op mijn bureaustoel is gaan zitten. Hij is lief als hij zo geconcentreerd is en ik zou zo uren naar de jongen voor mij kunnen kijken.

Maar ik wend al gauw mijn blik af en maak van mijn doorweekte haren een hoge staart, zodat die koude natte plukken uit mijn gezicht zijn.

''Ik ga wat kleren voor je pakken,'' deel ik mee aan Chase, die nog steeds geconcentreerd doorbladert en mijn wellicht niet eens heeft gehoord. Grinnikend loop ik mijn kamer uit en ren ik de trap op naar zolder, naar de kamer van mijn ouders.