��������

Her son yeni bir başlangıçtır. "Kim bilir belki bir gün başka bir yerde karşılaşırız, ben gözlerinin içine bakarım saatlerce. Sonra belki sahile gider bir çay içeriz... Ah doğru çay sevmiyordun... Olsun! Ben seninle kahve de içerim. Yeterki aklında yalnızca bir günü bana ayır. Uzaya bile çıkartırım seni." Kapak; @millayena

Ben boşanmış öğretmen bir babanın kızıyım. Yıllar önce, ben henüz on yaşındayken tayin edildiği Karadeniz bölgesinde aşık olup evlendi. Beni de beraberinde getirdi elbette, çünkü benim annem sorumsuz bir kadın, beni onun eline bırakmadı. Saf Karadeniz'li kadının bir kızı vardı, kendisi ablam olur Zeynep. Babam ve eşi yıllardır birbirini bulmanın huzurundan mıdır bilmem, sakin ama mutlu bir hayat yaşıyorlar. Ben lisede çıktım buradan. Ankara'da liseyi hemşirelik olarak okudum. Üniversiteyi kazanamadım, bende boş durmayayım, babamın yanına geleyim dedim, geldim. On sekiz, on dokuz, yirmi ve yirmi bir yaşlarımda buralardaydım. Sağlık ocağında yardımcı hemşirelik yaptım. O sıralarda babamın eşi Hanife annenin, ahiretliğinin asker oğluyla nişanım takıldı. Tam düğün arefesinde nişanlım olan Halil Yaman, eski sevgilisi, çok sevdiği kız ona kaçınca beni terk etti. Benim adım Tuğba, ben bu şehirden dargın gittim. Yağmurlu bir günde, onların çaylığında birlikte olmuştuk. O sarhoştu, ben aşk dolu. İkimizde nasılsa evleniyoruz dedik ve olanlar oldu. Sonra dünyam başıma yıkıldı, öyle böyle değil ama. Çok şey götürdü benden Halil Yaman ama özümü unutmayayım, çizgimden çıkmayayım diye bana kızımı bıraktı. Tuğçe sıkı sıkı tutunduğum, kendimi adadığım oldu. Ben onunla hayatta kaldım. Yoksa hissettiğim şeyle ölürdüm. Öyle buruk, öyle yamalı bir sevda.

Aynada ki yansımama bakarak beni neden, Nasıl bu hale getirdiklerini düşünüyordum yine. Kapım yumruklanırken sadece bir kilit uzağımdaki insandan kendimi korumaya çalışıyordum. Her kapıyı yumruklayışında karnıma kramplar giriyor, kalbim ve yüzüm kasılıyordu. Kimse bana dokunmazken işkence çekiyordum adeta. Bana yaşattıklarıyla psikolojimi bozan, ruhumu morarttığı yerlerden söküp alan adamdan kendimi korurken bunu tek başıma yapmaktan yorulmuştum. Artık gücüm kalmamıştı. Ama o bundan daha çok zevk alır gibi bakan korkunç mavi gözlerini asla üstümden ayırmıyordu. Her zaman, her yerde üzerimde tutuyordu. Şimdi ise ölü gibi aynadan halime bakıp kendime acıyordum. Beni bu kadar korkak, bu kadar ruhsuz hale getiripte benim hiçbir şey yapamamamdan dolayı kendimden tiksiniyordum.

"Eve gittiğinde günün sonunda Annen seni sevicekmi sanıyorsun ?" Kara kapkara olan gözlerine baktım siyahtan nefret ediyordum. Bir tokat. Bir tane daha. Ve bir tane daha. "Cevap ver!" Veremiyordum. "Konuş!" Konuşamıyordum. Konuşamadığım için daha da sinirlendi kolumu sertçe çevirdi. Bağıramadım çıkmadı sesim bir kere daha nefret ettim kendimden. Canım acıyordu. Sesim çıkmadı. Yapamadım. Yere yığıldım gözlerimin kapatılmasına sebep olan son darbeyi yedim. Haketmişmiydim. Ne yapmıştım ona. Sebep neydi. Belki de sebep yoktu kötü adamlar kötü şeyler yapardı.

Siz: hocam ben yapamıyorum Siz: valla olmuyor Siz: azcık yiyeyim ya nolur Siz: vallahi bakın söz yemicem bi daha Siz: tatlıyı yasakladınız anladım Siz: ama bari azcık baklava yiyeyim Diyetisyenim: olmaz bence. Diyetisyenim: baklavada kalorili Siz: öldürmek istiyorsun beni hocam

Kapının açılmasıyla içeriye giren adamıma döndüm. Beklenti içinde baktığımda yüzünde ki piç sırıtışı hayra alametti demek ki. Bulmuştu. "Abi, buldum. 24 yaşında , okuyormuş ondan görmemişsin bu zamana kadar. Abisinin düğünü için gelmiş. Temelli dönüş . Adil Beyin en küçük kızı , görüştüğü kimse yok diye biliniyor . Soruşturdum biraz ama anneleri Zeren hanımdan çok yengeden çekiniyor herkes. Abileri çok üzerine düşüyor."dedi Kadir "Adı?"diye sordum sadece "Adı. Saye, Saye Yağızoğlu. Yağız aşiretinin gözdesi" dediğinde gönlüme ektiğim tomurcuk büyüdü. Saye... Benim Sayem... Bir düğünde gördüğüm kara gözlüm. Bu zamandan sonra bırakır mıyım seni?

Bilinenin dışında gerçek aile kurgusudur. #Gerçekailem açıklama yok arkadaşlar. zaten hepiniz konuya hakimsiniz diye düşünüyorum. Bu tür kitapların içeriği genelikle hep aynıdır. Bir tanede ben yazayım dedim çünkü neden olmasın ? Yüzeysel olarak genellikle bu tür kitaplarla aynı olacak ancak içeriği kesinlikle farklı. Özelleştirilmiş bir klişe , aynı ama farklı. Okuduğunuzda anlayacaksınız. Bir şans vermeniz gereken bir hikaye bence , gülmek garanti. Hikâyenin şarkısı. " The Smith - Heaven knows i'm miserble now. "

Öldü sandıkları anneleri geri dönse ne olur?

Önündeki kalabalık aileye bakıyordu kırıkça Güneş; Çok geç kalmışlardı.

"bizimle geleceksin!" Dedi biyolojik babam "Gelmeyeceğim!" Dedim inatçı olduğumu belli ederek. "Benim sabrımı zorlama geleceksin dediysem geleceksin!!" Oda inatçı olduğunu belirterek söylemişti ...... "SIKTIR GIT EVIMIZDEN!!" Demişti öz ve öz abim... Kendimi çok yanlız hissediyordum...