��������

Dmitry Tvardovsky, geçmişi karanlık anılarla dolu, gizemli ve ����ımasızlığı ile tanınmış, bir diğer namı Ölüm olan o adam. Her kesin korkması gereken, biri. Tüm dünyayı yöneten ve kurduğu imparatorluk altında olan beş aileyi kontrol ediyordu. Yaptığı küçük bir değişiklik ve onun ağızından çıkacak iki cümle, dünyanın sonunu getirirdi. İmparatorluğu onun gücüydü. Peki ya bu kadar gücü elinde tutan, her kesi bir kukla gibi yöneten iplere sahip olan adam, bir kız çocuğunu yönete bilecek mi? "Deliriyorum, beni o küçük parmağına sardın, kendi etrafında döndürüyorsun."

Kanla çizdiğin kelebek, avuçlarının içinde titredi. Kanatları paramparça, rüzgârın savurduğu küllere karıştı. Bir nokta koyabilirdin, ama virgülle devam ettin. Çünkü kelebekler ölmez, sadece yeniden doğar. Acının içinde savruldun, kanınla mühürlenmiş bir geçmişe hapsoldun, ama o kelebek... küllerin arasından kanat çırpmaya başladı. Ve sen, gözlerinde saklı fırtınayla, yeniden doğdun. ❅❅❅ KİTAP İSMİ: ✾ SON KEZ ✾ ✾ YAYNLAMA TARİHİ: 26 Ekim 2025 ✾

* Hikayemden her hangi bir isim veya alıntı gibi benzeri şeyler alındığı taktirde yasal işlemler başlatılacaktır * * Hikayenin konusu ve fikirler tamamen bana ayitir * Yazım tarihi 15 ağustos 2025 ben HAZAL DAĞHANLI Urfa'nın büyük olan DAĞHANLI ��ş�������inin ��ğ��sı babam MEHMET DAĞHANLI nın kızıyım. babam beni çok sever küçüklüğümden bu yana hep onun yanındaydım bana herşeyi öğretmeyi çok istediği için o ne dese onu yaptım ve bu yaptıklarımın arasında en büyük fedakarlığı da okulumu bırakmak oldu liseyi bitirdikten sonra tek sözüyle herşeyi silip attım . geleceğimi, umutlarımı ,hayellerimi ve birçok şeyden sadece babamın bir isteğiyle silip attım herşeyimi . ben dahil olmak üzere 5 kardeştik 2 abim ben ve benden küçük olan erkek kardeşim ve bir kız kardeşim vardı annem ve babam bizi en iyi şekilde yetiştirmişti saygı ,sevgi ,merhamet ,adelet bunlar çok önemliydi. ama bu topraklarda daima kız çocukları hep bir adım geride geliyordu tıpkı benim hayatımda olduğu gibi ama ben artık boyun eğme meye karar vermiştim işte benim savaşım şimdi başlıyordu. çünkü tüm aileme sırtımı dönecek herkesi yok sayacak ve bu topraklardan kurtulacaktım artık çünkü bu son olan olay beni kendime getirmiş ve ben artık hayatımın iplerini elime almaya karar vermiştim...

Bazı yaralar görünmez... Bazı insanlar da sessizce iyileştirir. Akça, dünyaya güvenini kaybetmiş bir kız. Kartal ise geçmişin gölgesinde sertleşmiş bir adam. İkisinin yolu bir yol ortasında kesişti; o yol onların başlangıcı oldu.. ••• "Bir daha yüksek sesle konuşma yok tamam mı?" Sesinde yumuşak bir tını vardı. Normalde ona göre olmayan bir sesti. Yutkunmamak için kendimi zor tuttum. "Niye ki?" Demeden edemedim. Merak ediyordum benim ondaki yerim neresiydi? "Sesinin kısılmasını istemiyorum Akça." "Niye?" Dedim tekrardan. Sinirlenmesini bekledim ama sakince soruma cevap verdi. "Senin sesini duymam gerekiyor." "Niye?" Sabır diler gibi başını iki yana salladı. Yüzünü yüzüme yaklaştırıp gamzelerini göstererek gülümsedi. "Sesin bana huzur veriyor."

Ankara'nın kalabalığından Mardin'in kadim taş sokaklarına savrulan Ruhefza, babasının borçları yüzünden eski bir dostunun oğlundan yardım istemesiyle kendini Miran Kandemir'in hükmü altındaki bir dünyada bulur. Miran'ın sertliği, suskun ama buyurgan bakışları ve tavizsiz karakteri Ruhefza'nın kırılgan ama isyankâr ruhuna çarparak büyük bir yangını başlatacaktır. Ama kader ona en büyük ihaneti babasının dilinden fısıldayacaktır: Miran'ın babasını öldüren, kendi babası Mustafa'dır. Mustafa, kızı için son bir iyilik yaptığını düşünerek onu "bir ay sonra döneceğim" diyerek Miran'ın konağına bırakır ve sessizce ortadan kaybolur. Ruhefza, babasının sözlerine güvenerek konakta kalmaya razı olur, ama bu kon��ğ�� girerken bir gün oradan asla çıkamayacağını, Miran Kandemir'e mahkûm kalacağını henüz bilmemektedir. Miran ve Ruhefza birbirleriyle sürekli sürtüşür, Mardin'in katı gelenekleri arasında sıkışıp kalırlar. Miran, Ruhefza'nın hayatına en ince detayına kadar karışırken aralarındaki gerilim karşı koyamadıkları bir çekime dönüşür. Derken Mustafa yaralı halde kon��ğ�� geri döner ve son nefesinde Miran'ın gözlerinin içine bakarak "Kızımla evlen, bu son isteğimdir" der. Ruhefza dehşete düşer, Miran karşı çıkar ama Mustafa'nın ölümü, konağın duvarlarına ağır bir vasiyet gibi çarpar. Miran ve Ruhefza istemeden de olsa evlenirler. Bu evlilik, ikisi için de bir cehennemle bir cennet arasında sıkışmış bir sınavdır. Birbirlerine sert ve ����ımasız davranırlar, kalplerindeki sevgiyi kabul etmemek için direnirler. Ancak en büyük kavgalarının ardından kırılan duvarlar, ikisini de birbirlerine ��ş��larını itiraf etmeye mecbur bırakır. Mutlularken kader son darbeyi vurur. Miran, babasının katilinin Ruhefza'nın babası olduğunu öğrenir. Artık ��ş��, ihanete; tutku, intikama; huzur, cehenneme dönüşür. AŞK-I FEVERAN

La storia del sole e della pioggia)) Yeni kurguma hoş geldiniz. Keyifli okumalar!

Sevda, yeri geldiği zaman vazgeçmekti. Yeri geldiği zaman arkana bile bakmadan kaçmaktı. Bazen sessiz bir meydan okuma, bazen de kalbin en derin köşesinde saklanan bir cesaretti. İnsan, sevdiğini bildiği halde ellerini tutamayacak kadar korkak olabilir, ya da tam tersi, gözünü kırpmadan her şeyi göze alacak kadar deli. İşte sevda, o ince çizgide yürümekti; hem ����ıyı hem de mutluluğu aynı anda hissetmekti.. #Kıyıyavurankalpler #hicran #��ş��veayrılık

Alevlerle Yazılmış Kader

Kör Pusula, kaybolmuş kalplerin sevgiyle bulduğu yolu anlatan, derin ve dokunaklı bir yolculuğun hikayesidir. Bir pusula kaybolduğunda, sadece yönü mü şaşar? Yoksa insanın içindeki kaybolmuş hisler mi onu yönsüz bırakır?

Kaderin En ağır yükünü taşısa da kalbi içinde hep aynı söz yankılandı "𝘴𝘦𝘷𝘥𝘢 𝘶𝘮𝘶𝘥𝘶𝘯 𝘦𝘯 𝘨ü𝘻𝘦𝘭 𝘢𝘥ı𝘺𝘥ı" ***