?????????? ????????

     “ខ្ញុំឮច្បាស់ផ្ទាល់និងត្រចៀក!”

     “អត់ទេ ជុងហ្គុក មិនមែនអ៊ីចឹងទេ!”

     “មិនមែន ឬប្រឹងកុហកថាមិនមែន?” បើសិនជាអាចពេលនេះ ម៉ោងនេះ វេលានេះ ទោះគេខំប្រឹងលើកយកហេតុផលគ្រប់យ៉ាងមកនិយាយរាយរ៉ាប់ម្តងហើយម្តងទៀត ក៏លែងមានប្រសិទ្ធិភាពអ្វីសម្រាប់និយាយសាបព្រួសបំពេរលួងលោមបេះដូង អ្នកម្ខាងទៀតលែងបានតទៅទៀតដែរ។

     “យើងដឹងថាឯងខឹងណាស់..ប៉ុន្តែ..”

     “ប៉ុន្តែស្អី? ប៉ុន្តែព្យាយាមយកអាជីវិតដែលមានបានសព្វថ្ងៃនេះមកទិញក្បាលខ្ញុំ បោកខ្ញុំប្រើ..អរថាអ៊ីចឹងក៏ត្រូវដែរ ព្រោះខ្ញុំភ្លេចឱ្យឈឹងទៅ ថាខ្ញុំគ្រាន់តែក្មេងចិញ្ចឹម យូរៗទៅពេលលេងឆ្អែតចិត្តក៏គង់ត្រូវម្ចាស់ទាត់ក្បាលចោល ទាត់ចោលបីដូចជាសត្វឆ្កែអ៊ីចឹង!”

     “មិនមែនអ៊ីចឹងទេ អាក្មេងឆ្កួត ហ៊ឹកៗ!!” ថេយ៉ុង កញ្ជ្រោលស្រែកខ្លាំងៗ លើកដៃក្បាប់ណែនណាន់វាយប្រតាយប្រតប់ដើមទ្រូងមាំសឹងតែធ្លាក់ថ្លើមជ្រុះមក។

     “បើមិនមែនបែបហ្នឹង..អ៊ីចឹងខ្ញុំសួរអ្នកប្រុសវិញ!”
     “ហ៊ឹកៗហ៊ឺៗ!!!” សំឡេងយំដ៏កម្សត់បានបន្លឺ។

     “ធ្លាប់ស្រលាញ់ខ្ញុំខ្លះទេ? ធ្លាប់គិតឃើញវត្តមានរបស់ខ្ញុំក្នុងចិត្តអ្នកប្រុសខ្លះទេ?” កែវភ្នែករបស់គេឡើងក្រហមដូចឈាម វិនាទីនោះដំណក់ទឹកភ្នែកកូនប្រុសស្រាប់តែហូរស្រក់ចុះមកកាត់ក្តីឈឺចាប់ម៉ាត់ៗឥតសម្រែក។

     “យើងអាណិតឯង..” សម្តី ថេយ៉ុង វាយប្រហារស្មារតីអ្នកដែលបានស្តាប់ចប់ចុកឈឺទ្រូងឆ្វេងស្ទើររលេះរលួយ។ ទាំងអស់នេះ ចំពោះពេលវេលាដែលលះបង់ប្រើជីវិតដើររួមគ្នា កន្លងមកគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍និងចិត្តដែលអាណិតក្មេងសំរាមដូចជាគេបានត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹងទេមែនទេ?។

     ជុងហ្គុក គ្រវីក្បាលមិនព្រមទទួលយកក្តីអាណិត សន្សឹមលេបដង្ហើមនិងអារម្មណ៍តឹងទ្រូងទៅក្នុងខ្លួន ទាំងពិបាក អួលដើមក ស្ទើរវាចាមិនចេញ តែគេខំប្រឹងជម្នះ បើទោះបីជាដំណក់ទឹកភ្នែកកូនប្រុសស្រក់ចុះដល់ដី ក៏មិនខ្ចីគិតថាខ្លួនអន់។ គេយំដិតដាបស្នាមទឹកភ្នែកឥតរលុបព្រមទាំងលើកដៃចង្អុលមុខខ្លួនឯងមុននឹងស្រដី÷