?????????? ????????

      “ហើយចុះរឿងក្មេងដែលត្រូវចិញ្ចឹម?”

      “នរណាប្រាប់ឯង?”

      “ដេណាំ!”

      “កុំជឿគេ..បើគេជាមនុស្សល្អ មិនមែនគេតាមមកនិយាយជាន់បន្ថែម ដើម្បីបំបែកបំបាក់ពួកយើងអ៊ីចឹងទេ ជុងហ្គុក!!” ទឹកភ្នែកនៃភាពភ័យខ្លាចបានសំដែងអាការៈឈឺចាប់ ហើយព្យាយាមលួងលោមចិត្តបុរសវ័យក្មេងឱ្យជឿជាក់មកលើបេះដូងរបស់ខ្លួនម្តងទៀត។

      ជុងហ្គុក គ្រាន់តែញញិមឆ្លើយតប ហើយផ្តិតស្នាមថើបទៅលើបបូរមាត់រាងតូចមួយខ្សឺតនិងបឺតជញ្ជក់សើរៗរហូតដល់ត្របក់ភ្នែកត្រូវបិទបន្តិចម្តងៗ។

      ថេយ៉ុង រំភើបក្នុងចិត្ត លូកដៃទៅឱបស្រោបកញ្ចឹងករាងក្រាស់យ៉ាងជាប់ ព្រមទាំងថើបតបតទៅកាន់នាយដោយឥតរារែកចិត្តនោះឡើយ។

      “អូយ!”

      “កើតអី?” រាងតូចភ្ញាក់ឱ្យព្រើត កាលបើឃើញរាងក្រាស់ស្រាប់តែញោចចលនាស្រែកទ្រហោតាមដោយទឹកមុខស្ញូញឈឺនិងបង្ហាញពីអាការៈមិនប្រក្រតីឡើងមកភ្លាមនោះ។

      “ខ្ញុំមិនសូវស្រួលខ្លួន!”

      “បើថ្ងៃនេះមិនសូវស្រួលខ្លួន មិនបាច់ទៅធ្វើការទេ សម្រាកយកកម្លាំងឱ្យបានច្រើនទៅ!” ជុងហ្គុក បានតែងក់ក្បាលក្រឡេកទៅឃើញស្នាមរបួសលើកែងដៃ ថេយ៉ុង ទើបចាប់ទាញដៃស្រឡូនមកកាន់ថ្នមៗ។

      “ឈឺទេហ្អឺ?”

      “តិចតួច!!” ថេយ៉ុង ប្រាប់រួចឱនមើលកែងដៃដែលឈឺចុកឆៀបៗល្មមធ្វើឱ្យទឹកមុខស្រស់ស្អាតស្ញូញឈឺឡើងមក។

      “សូមទោសណា!”

      “ហ្អឹម!!”
     
      ថ្ងៃបន្ទាប់

      @មន្ទីពេទ្យ

      ដល់ថ្ងៃមកពិនិត្យមើលបញ្ហាសុខភាពហើយ បន្ទាប់ពីបានឆែកមើលអាការៈហើយរួច។ ជុងហ្គុក ក៏ត្រលប់ចូលមកបើកថ្នាំញាំប្រចាំថ្ងៃដូចធម្មតានៅឯផ្នែកឱសថការីម្តងទៀត។ គេអង្គុយរង់ចាំអស់ពេលជាយូរ ទម្រាំបានបើកថ្នាំដោយសារតែមន្ទីពេទ្យថ្ងៃនេះមនុស្សចេញចូលច្រើនគួរសមដែរ។