Love Charm ? hyunin ? ??

Oy ve yorum 🧡
•••

Ağrı

Kalbimde de bedenimde de sadece acı ağrı vardı. Canım acıyordu. Minho'nun yumrukları, chan'ın söyledikleri... Canımı çok acıtıyordu.

En sonunda fiziksel acı yerini sızlamaya aldığında Chan'ın Minho'yu durdurduğunu anlamıştım. En yakın arkadaşım dediğim kişi bana yine vurmak için Chan'ı itekliyordu. Kızgındı. Kırgındı. Bu yüzden de belki de ilk defa duygularını net bir şekilde gösteriyordu.

Gerçi... En yakın arkadaşım diyebilir miydim ki?

Yerden kolumdan destek alarak kalktım. Yanımda ki çantayı da omzuma aşmış ikisinin yüzüne bile bakmadan oradan yavaş adımlarla ayrılmıştım. Baksam gözyaşlarımı görür ve kızgınlığını dindirirdi. Bunu istemiyordum. Bana kızgın olması daha iyiydi. Bunu hak ediyordum.

Yavaş yavaş ilerledim. Nereye gittiğimi bilmeden bazen sala döndüm bazense sola. Amaçsızca dolaşmamın sonunda bir parka gelmiştim. Havada kararmıştı. Öyle ki sokak lambaları yanıyordu etrafta. İyi ki anneme bugün çocuklarla takılacağım demiştim. Aksi halde şu an ona açıklayacak gücüm yoktu.

Ben anneme, en yakın arkadaşımın sevdiği çocuğu göremedim ve salak gibi onu sevip üstüne bir de onu ona anlattım diyemezdim.

Anneme o aslında beni sevmiyormuş herşey büyüymüş diyemezdim.

Parkı geçip karşısında ki ara sokağa girdiğimde artık gözyaşlarımdan etrafı göremez olmuştum. Bu yüzden duvara yasladım sırtımı ve yavaşça aşağı doğru kaydım.

Ne yapmıştım ben böyle?

Tek istediğim Seungmin'den karşılık almakken asıl sevdiğim kişiyi büyülemiş ve onu önceden beri seven arkadaşıma güle oynaya aşk itirafı yapmıştım. Aptalım. Çok aptalım.

Kendimi tutamayıp sesli bir şekilde ağlamaya başladığımda etraf umrumda bile değildi. Sadece sanki ağlarsam herşey düzelirmişcesine ağlamak istiyordum.

Beni sevmiyordu.

Benimle arkadaş kalması için bir nedeni yoktu.

Ağlamam şiddetlenirken adımı duymamla yutkundum. Bu ses...

"H-hyunjin? Hyunjin sen iyi misin? Bak bana bana bak lütfen."

Jeongin elleriyle yüzümü avuçladı ve kaldırarak kendisine bakmamı sağladı. Çekik gözleri endişeliydi hatta onunda gözleri dolmuştu. Neden dedim kendi kendime, neden benim için üzülüyorsun ki? Hak ediyorum ben.

Ne olduğuna dair sorular sorsa da hiçbirine cevap vermeyip sustum. Sadece ağlayışımın sesi vardı. Bu yüzden sarıldı bana. Sormayı bırakıp kollarını sardı bana. Onu reddetmek istiyordum. Sonuçta beni gerçekten sevmiyordu. Belki de başkasını severken etkilemiştim onu. Kim bilir belki de Minho'nun hisleri karşılıklıydı ama benim yüzümden böyle olmuştu.

İtmeye kalktığımda daha çok sarıldı bana. "Sen bana ne olduğunu anlatana dek sarılacağım banane!"

"Jeongin lütfen... Lütfen yapma ben-"

Kafama inen yumrukla itmeyi kestim. Seungmin. Tam önümdeydi ve kafama vurmuştu. Resmen itersen seni döverim diyordu bana. Bir de sen döv. Ciddiyim seninde vurman gerek sonuçta en yakın arkadaşın hakkındır.

Bir süre Jeongin'e sarılı durduktan sonra gök gürültüsü sesi ayırmıştı bizi. Eve gitme vakti geldi gibiydi bu. Bu yüzden kollarımı ince belden çektim ve kafamı geriye atarak yüzüme bakmasını sağladım. Çok güzeldi. Yakından baktığım yüzü o kadar güzeldi ki... Kusursuzdu.