?????????? ????????

        ផាច់!!

        “កុំមកប៉ះខ្ញុំ ថយទៅ!” ថេយ៉ុង លើកខ្នងដៃជូតមាត់ចេញសំដែងឫកពាខ្ពើមស្វាមី ស្របនឹងពេលដែលរាងក្រាស់ក៏ដាស់អារម្មណ៍ទាំងព្រលឹមកាលបើមើលឃើញពីត្រគាករីកសាយមូលក្លំនិងចុងសុដន់ពណ៌ស៊ីជម្ពូរបស់ភរិយាវាគួរឱ្យទាក់ទាញខ្លាំងពេក។

        “គេងជាមួយបង បងនឹក..” ជុងហ្គុក លូកដៃទៅចាប់កញ្ឆក់យកឈុតមួយកុមភ្លេនោះគប់ចោល ហើយស្រវាចាប់កន្ទ្រាក់រាងកាយននលគកលើកបីឡើងរួចដើរសំដៅទៅរកគ្រែបើទោះបីជា ថេយ៉ុង ខំប្រឹងរើបម្រាស់ទធាក់ដៃជើងស្រែកយំយ៉ាងណាក៏គេមិនព្រមស្តាប់។

        “ថយចេញ..ថយទៅចេញទៅហ៊ឹកៗ..ចេញ!!”

        “មួយម៉ាត់ដេញ ពីម៉ាត់ដេញ ចុះបើបងចាកចេញទៅឆ្ងាយពីជីវិតរបស់អូនរហូតទៅ អូននិងសប្បាយចិត្ត ហើយពេញចិត្តណាស់មែនទេ?”

        “មែនហើយ..បើលើលោកនេះ រលាយបាត់វត្តមានរបស់លោកចេញទៅរហូត វាធ្វើឱ្យខ្ញុំមានក្តីសុខខ្លាំងណាស់!”

        ប្រយោគដ៏មុតស្រួច ស្រាប់តែមានឥទ្ធិពលច្រើនជាងពាក្យសម្តីមុនៗដែលញ៉ាំងឱ្យ ជុងហ្គុក ហាក់អាចទទួលបានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ខ្លាំង ទើបព្រមលែងកាយតូចស្តើង បន្ទាប់មកនាយក៏ក្រោកដើរចេញ ទាំងសភាពដូចមនុស្សគ្មានអារម្មណ៍អីក្នុងខ្លួនខណៈ ថេយ៉ុង ក៏ប្រឹងលេបដង្ហើមទាំងចិត្តចុកចាប់ សឹមក្រឡេកទៅមើលដំណើរញាប់ជើងឆ្មេរដែលឆ្ពោះចេញទៅខាងក្រៅផ្ទះ តាមមាត់បង្អួចនាំឱ្យខ្សែភ្នែករាងតូចអាចសម្លឹងមើលឃើញពីសកម្មភាពដែលបុរសនោះកំពុងតែរៀបចំធ្វើអ្វីម្យ៉ាងឡើងមក។

        ជុងហ្គុក ឡើងបញ្ឆេះអូប័រ បើកចេញទៅបាត់ដាច់ឆ្ងាយកន្ទុុយភ្នែក ស្របនឹងពេលដែល ថេយ៉ុង ក៏ចាប់នឹកអារម្មណ៍ឆ្លេឆ្លាក្នុងចិត្តខុសប្លែក ហើយក្រោកទៅប្រមូលសម្លៀកបំពាក់មកស្លៀក អង្គុយចាំបន្តិច ក្រែងឃើញនាយម្នាក់នោះត្រលប់មកវិញ ប៉ុន្តែគេបែរជាទៅបាត់ស្ងាត់ឈឹងគឺសូន្យឈឹងមិនឃើញនិងមកវិញសោះ ការបាត់ស្ងាត់ដំណឹង ជាហេតុនាំឱ្យកែវភ្នែកតូចទាំងសងចាប់រលីងរលោងទឹកនេត្រាសារជាថ្មីម្តងទៀតឡើងមកយ៉ាងតក់ស្លុត។