“ទៅសំងំនៅឯណា បាត់ដ៏ទៅរាប់ម៉ោង?” ថេយ៉ុង ស្រែកជំទាលដើរចូលទៅឈរចំពោះមុខរាងខ្ពស់ស្រឡៈខណៈទឹកភ្នែកក៏ហូរស្រក់បន្ថែម ចំជាពូកែយំខ្លាំងពិតមែន។
“ក្រែងដេញបងឱ្យចេញអ្ហេស? បងទៅហើយតើស អូននៅមិនសុខចិត្តទៀត?”
ផាច់!!
“លោកចង់ទៅណាក៏ទៅៗ តែត្រូវជូនខ្ញុំទៅជួបកូនវិញ មិនមែនទៅបាត់ៗស្រមោលឈឹងបែបនេះទេ!” ជុងហ្គុក ខំប្រឹងងើបមុខឡើងមកវិញ មិនដឹងថាត្រូវស៊ីប៉ុន្មានកំផ្លៀងទៀត ទើបឆ្អែតឆ្អន់ទេ លើកណាក៏ត្រូវប្រពន្ធជេរទះតប់ ចាត់ទុកគេបីដូចជាផ្ទាំងស៊ីបចង់បញ្ចេញកំហឹងដាក់ពេញណាក៏បាន។
“អ៊ឹម!!!” ទ្រាំមិនបានក៏សង្គ្រប់ចាប់ថើប បឺតមាត់ជញ្ជក់យកៗហើយលិឍលើប្របេរមាត់ពូកែជេរបន្ថែមទៀត។
“លែងខ្ញុំ ខ្ញុំទៅផ្ទះ!” ថេយ៉ុង រុញក្បាល ជុងហ្គុក ចេញរួចលើកដៃជូតមាត់ម្តងទៀត។
“ទៅដោយរបៀបណាបើបងមិនជូនទៅ?” នាយថាចប់បែរដើរទៅចាប់ឱបចង្កេះតូចទាញមកជិត រួចថើបញក់ញីលើថ្ពាល់តូចស្រឡូនជញ្ជក់តាមអារម្មណ៍នឹកអស់ពេលជាយូរខែ។
“ខ្ញុំជិះឡានក្រុងត្រលប់ទៅវិញ!” រាងតូចចចេស រើបម្រាស់ចង់ស្ទះដង្ហើមស្លាប់។
“ក្នុងខ្លួនគ្មានមួយកាក់មួយសេន ចង់ដើរចេញទៅណា? យប់ព្រលប់បែបនេះថាមិនត្រូវ តៃកុងឡានមានជនមិនល្អ ស្គាល់មុខ មិនស្គាល់ចិត្តច្រើនណាស់ ប្រយ័ត្នគេចាប់រំលោភសម្លាប់ចោល ខានបានទៅជួបមុខកូន!” អ្នកដែលត្រូវគេបំភ័យឈរស្តាប់ទាំងភ័យញ័រខ្លួនតតាត់។
ជុងហ្គុក ឃើញអ៊ីចឹងភ្លាម ស្រាប់តែលែងដៃចេញពីចង្កេះតូចស្តើង។
“ហ៊ឹកៗ!”
“ម្តេចមិនទៅ? នៅយំរហេមរហាមស្អីទៀត ទៅៗ..ទៅៗនុះ!” ថេយ៉ុង ឈរងីងើមិងមាំង ពេបមាត់យំសស្រាក់ ខណៈរាងក្រាស់ក៏បញ្ជាស្រែកដេញខ្លួនទាំងអារម្មណ៍ម៉ួម៉ៅខ្លាំងឡើងៗ។
“ខ្ញុំសុខចិត្តនៅទ្រាំឱ្យលោករំលោភក៏បាន ខ្ញុំមិនទាន់ចង់ស្លាប់ទេ!” រាងតូចគ្រវីក្បាលញ័រតតាត់ ហើយបែរខ្លួនដើរតាំងចូលទៅក្នុងផ្ទះវិញ។
????????????????????????????
Start from the beginning
