?????????? ????????

      “បាទអរគុណពូ..ខ្ញុំមានកូនមួយហើយ!”

      “អ៊ីចឹងអ្ហេ កូនឯងមុខដូចឯងណាស់ ហើយចុះអ្នកខាងណោះ?”

      “ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ!”

      “ស្អាតណាស់ហ្ន៎ កូនអ្នកទីក្រុងមុខឡើងកំប្លង់ៗ!”

      “បាទ!” ជុងហ្គុក ញញិមងាកមកចាប់ក្រសោបដៃភរិយាដែលជាប់រវល់ងាកមើលតាមតូបផ្សេងៗនិយមប្រកបមុខរបរលក់ត្រីសាច់ស្រស់ៗ រាល់ដងធ្លាប់តែចូលផ្សារទំនើបដល់ពេលបានដើរចូលផ្សារក្នុងភូមិទីជនបទក៏មានអារម្មណ៍ថាប្លែកគួរសមម្យ៉ាងដែរ។

      “អ្នកភូមិបង សរសើរថាអនាគតប្រពន្ធបងស្អាតណាស់!” ជុងហ្គុក ឧទានទាំងទឹកមុខញញិមផ្អែម។

      “មែនឬ?” ថេយ៉ុង សំដែងធ្វើភ្ញាក់ផ្អើល ក្នុងចិត្តក៏អៀនមិនស្ទើរនោះដែរ។

      “មែនតើ!” ជុងហ្គុក ងក់ក្បាលដាក់ដៃអង្អែលខ្នងភរិយា។

      “ចឹងបងត្រូវថ្នមអូនបន្តិចណា!”

      “ច្បាស់ជាថ្នមហើយ!”

      “ប្រពន្ធឆ្នាស់ដូចឆ្មា មិនបាច់ថ្នមទេ ដេតឌី!” រ៉ូគិ លូកដៃទៅមិចថ្ពាល់ ថេយ៉ុង តាមដោយចិត្តខឹង មុននេះគេទារទិញរបស់លេង មិនទិញឱ្យហើយថែមទាំង ជេរស្តីថាឱ្យកូនទៀត។

      “រឿងប្តីប្រពន្ធគេ កុំចេះលូកមាត់!”

      “រឿងឪកូនគេ កុំចេះលូកមាត់!”

      “អារ៉ូគិ អាកូនឆ្កួត!”

      “មាត់ក្រហម ពូកែជេរ គម្រិះ!”

      “ហើយបើយើងគម្រិះវាយ៉ាងម៉េច? ក្រែងយើងគម្រិះរាល់ថ្ងៃនេះ ដើម្បីទិញទឹកដោះគោយកមកចិញ្ចឹមក្បាលឯងហ្នឹង អាកូនឆ្កួតនេះ!”

      “ដេតឌី ប៉ាប៉ាជេរកូន!”

      “ចង់បានអី ដេតឌីទិញឱ្យកូន?”

      “បង..អាតូចនេះវាបង្ហិនទេណា របស់លេងពេញតែផ្ទះ វាទិញទៅទុកចោលតែរហូតហ្នឹង!” ថេយ៉ុង ប្រកែកមិនឱ្យ ជុងហ្គុក ចាយលុយខ្ជៈខ្ជាយណាមួយដោយសារតែរបស់របរប្រដាប់ប្រដាលេងរបស់កូននៅពេញទាំងផ្ទះ ទើបគិតចង់សន្សំសំចៃលុយកាក់ខ្លះ។