“បងទិញឱ្យកូនបងទេតើស..របស់លេងចាស់ៗក្មេងក៏វាធុញដែរ តែងតែចង់បានអាថ្មីអ៊ីចឹងហើយ!”
“កាន់ជើងអាកូនក្បាលខូចហ្នឹងណាស់ កូនសុំអី មិនដែលចេះប្រកែកទេ ចេះតែទិញៗឱ្យគ្មានឈប់!”
“ដេតឌី ទៅទិញដងស្ទួចត្រីឱ្យកូនមក រ៉ូគិ ចង់ស្ទួចត្រីដែរ!” រ៉ូគិ លើកដៃចង្អុលទៅកាន់តូបលក់ដងនិងផ្លែសន្ទួច ព្រមទាំងក្រឡេកទៅឃើញទឹកទន្លេរ ហាក់ដូចជាចង់ស្ទួចត្រីលេងណាស់។
“មានអី ដេតឌីចេះស្ទួចត្រីដែរតើស..តោះ!” ជុងហ្គុក ថាចប់ប្រញាប់ប្រញាល់ពរកូនទៅទិញដងស្ទួចត្រីយកមកស្ទួចលេងក្រោមដើមឈើដ៏ធំមួយ។
ខ្យល់បរិសុទ្ធចាប់ធ្លាក់ចុះមកត្រសៀកបក់ផាត់រង្គើសរសៃសក់ក្បាលទន់ល្មើយ បរិយាកាសស្រស់ស្រាយបូករួមទាំងសម្រស់ធម្មជាតិនិងរុក្ខជាតិដែលដុះតាមច្រាំងមាត់ទន្លេរ សុទ្ធតែចូលមកបំពេរអារម្មណ៍ដល់ចិត្ត អ្នកដែលអង្គុយចោលក្រសែភ្នែកសម្លឹងជុំវិញនេះបានយ៉ាងស្រស់ស្រាយក្នុងដួងចិត្ត។
“Wow ដេតឌី ស្ទួចត្រីបានធំខ្លាំងណាស់!” រ៉ូគិ ទះដៃស្រែកហ៊ោកញ្ច្រៀវ ដើរតាំងៗទៅអើតមើលត្រីពណ៌ក្រហមដែលស្ទួចបានមុននេះ មើលទៅធំទំនងសាច់ផ្អែមហើយ។
“មកអង្គុយស្ទួចជាមួយដេតឌីមក!” ជុងហ្គុក លើកដៃទះភ្លៅខ្លួនតិចៗហៅអាល្អិតមកអង្គុយលើភ្លៅខ្លួន។
“ត្រីធំទេកូន?”
“ធំណាស់ ដេតឌី!!”
“បើអ៊ីចឹងស្ទួចបន្តណា!”
“បាទ!!” ថេយ៉ុង សម្លឹងមើលឪពុកទាំងពីរវក់ស្ទួចត្រីភ្លេចគេបាត់ឈឹង ទើបដើរចូលទៅអង្គុយក្រោមដើមឈើលើកដៃឱបលើទ្រូង តាមដោយទឹកមុខមាំទាំ រង់ចាំមើលថាអ្នកទាំងពីរនោះស្ទួចត្រីបានប៉ុន្មានក្បាល?។
“យេបានមួយទៀតហើយ!”
“លើកនេះ រ៉ូគិ ជាអ្នកស្ទួចបានណាកូន!” ជុងហ្គុក ជួយលើកដងសន្ទួចឱ្យកូនរួចព្រលែងត្រីចូលទៅក្នុងធុងទឹក។
“ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ..តោះយកត្រីទៅដុតញាំ!”
“ហិហិ!”
??????????????????
Start from the beginning
