?????????? ????????

      “បងកុំបន្ទោសខ្លួនឯងទៀតអី..ជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗតែងតែមានភាពស្មុគស្មាញ រញេរញៃ ភាពមិនចុះសម្រុង នរណាៗក៏ធ្លាប់ជួប សោកស្តាយទៅ ក៏វិលត្រលប់មកជួសជុលប៉ះប៉ូវវិញលែងបានដូចដើមដដែល ដូច្នេះហើយបងគួរតែរៀនកាត់ចិត្តពីវា ត្រូវគិតថាបច្ចុប្បន្ននេះបងរស់នៅជាមួយអ្នកណា បុរសម្នាក់ណាដែលជាអ្នកមើលថែបង យល់ព្រមទទួលយកបង ទោះបងប្រែក្លាយទៅជាអ្វី ក៏គេមិនគិតបោះបង់បងចោល គ្មាននរណាម្នាក់ចង់រស់នៅឈឺចាប់ទៅមុខរហូតនោះទេ បងត្រូវតែរឹងប៉ឹងឡើងណា ដើម្បីកូន ថេអីន!”

      ថេយ៉ុង ដាស់តឿននាងជាច្រើនប្រយោគណាស់ បងស្រីមានតែម្នាក់ គេក៏មិនអាចទុកនាងចោលឱ្យជួបការលំបាកតែម្នាក់ឯងបានដែរ នាងឈឺចាប់គេក៏ឈឺ មិនមែនថាឃើញនាងកំពុងយំហើយ មិនដាច់ចិត្តលើកដៃជូតទឹកភ្នែកឱ្យនាងនោះដែរ។

      “ហ៊ឹកៗ..បងកំពុងសួរខ្លួនឯង ហេតុអ្វីបងល្ងង់យ៉ាងនេះ? ហេតុអីទៅ?”

      “រឿងវាកន្លងហួសទៅហើយ បណ្តោយតាមកម្មរបស់វាទៅបង បងកំពុងមានកូនផង កុំគិតច្រើននាំស្មុគស្មាញប៉ះពាល់ដល់សុខភាពបងនិងកូនក្នុងផ្ទៃ បងគួរសម្រាកឱ្យបានច្រើន ហើយប្រើពេលវេលាដែលនៅសេសសល់រស់នៅឱ្យមានក្តីសុខបំផុត កុំគិតច្រើនទៀតអីណា ខ្ញុំឱ្យកម្លាំងចិត្តដល់បង!” ថេអីន ព្រមស្ងាត់ឈប់យំ រក្សាចិត្តដែលអាចនៅសេសសល់ភាពរឹងមាំក្នុងដើមទ្រូង ខំប្រឹងលេបដង្ហើមទាំងលំបាកតែនាងតស៊ូទៅមុខទៀតរួចទោះជាពិបាកយ៉ាងណាក៏ព្យាយាមព្រលែងការឈឺចាប់និងគំនិតស្មុគស្មាញបោះបង់ចោលឱ្យអស់ពីបង្វិចសម្ពាយកម្មទាំងអស់នេះដែរ។

      “ថេយ៍!!!” នាងហៅឈ្មោះគេយ៉ាងអួលដើមក។

      “ឈប់យំទៀតទៅ វាចប់ហើយបង បណ្តោយឱ្យគេទៅតាមជីវិតដែលគេចង់ទៅចុះ!” ថេយ៉ុង ជូតទឹកភ្នែកឱ្យនាងម្តងទៀត ព្យាយាមលួងលោមនាងមិនឱ្យគិតដល់រឿងអតីតកាល នាំតែសៅហ្មងផ្លូវចិត្តទៀតឡើយ។

      “បងអរគុណថេយ៍ច្រើនណាស់ ដែលជួយនិយាយឱ្យបងបានធូរស្បើយក្នុងចិត្ត!”

      “មិនអីនោះទេ យ៉ាងណាក៏ខ្ញុំពេញចិត្តនៅក្បែរបងគ្រប់ពេលស្រាប់ទៅហើយ!”