I'm losing myself | Ft. Bankzitters

Het is al een uur later. We zitten nog steeds vast. Hij heeft mij wat beter leren kennen. Ik heb hem vertelt over mijn claustrofobie. 

Het begint echt heel erg benauwd te worden! Ik denk niet dat ik hier nog lang kan blijven zitten! Ik word uit mijn gedachten gehaald door fel licht wat aanschiet. 

Ik knijp mijn ogen dicht en doe ze daarna weer langzaam open. De lampen zijn weer aan! Nou ja, 2 van de 6 zijn er weer aan, maar het is voor nu genoeg. 

Meteen sta ik op, wat iets te snel was. Ik wordt duizelig en er vormt een vlek voor mijn zicht. Ik pak me vast aan de wand van de lift. 

"Gaat het?" Vraagt Matthy. "Ja, ben een beetje te snel opgestaan" Zeg ik 'lachend' en Matthy lacht mee. "Je stond ook wel erg enthousiast op" Zegt hij. "Oepsie" Zeg ik onschuldig.

Ik druk op de alarmknop. "Huh, hij doet het nog steeds niet" Zeg ik en ik druk nog een keer. "Dan bel ik wel met mijn telefoon" Zegt Matthy en hij tikt een paar keer op zijn telefoon. 

Hij belt de brandweer. Ik app ondertussen mijn moeder dat we vast zitten in de lift en ik daardoor later ben, ik hoop maar dat ze het gelooft. 

"Ze zijn er over een kwartier" Zegt Matthy. "Oké fijn" antwoord ik. Ik app ook Lieve dat we vastzitten. Als ik dat heb gedaan stop ik mijn telefoon weer weg. 

Het is al weer een kwartier later en we horen allemaal geluiden buiten de lift. "Ze zijn er" Zegt Matthy. "Eindelijk!" Antwoord ik. We gaan staan en dan gaan langzaam en moeilijk de deuren open. 

We zien brandweermannen die de deur open maken. Nu is er nog 1 probleem. We zitten niet precies recht voor een verdieping. We moeten best hoog klimmen. 

"Zijn jullie oké?" Vraagt een brandweerman. Beide knikken we. Hij gaat liggen zodat hij bij ons kan en gebaart dat we kunnen komen. 

"Hier, ik geef je wel een voetje." Zegt Matthy en hij gaat staan dat ik mijn voet op zijn handen kan zetten. "Dank je" Ik stap erop en klim de lift uit. Een paar brandweermannen helpen me eruit.

Wat een opluchting. Ik stap nooit van mijn leven nog in een lift! Ik heb in de tijd dat we moesten wachten tot we weer stroom hadden wel 5 paniekaanvallen gehad! En geloof me dat is geen pretje! 

Dan komt Matthy de lift uit. Hij loopt naar me toe. "Ik zei toch dat het goed zou komen." Zegt hij. "Bedankt, voor alles" Zeg ik. "Ik heb toch niet zoveel gedaan?" Vraagt hij verward. "Het betekende wel veel voor mij" Zeg ik en hij omhelst me. 

Hij laat los uit de knuffel als ik word gebeld. Ik neem op. "Hey mam" Begroet ik haar. "Waar blijf je?!" Vraagt ze ongeduldig. "Ik had je toch al geappt, ik zat vast in de lift" Zeg ik. "Daar ben je nu toch wel weer uit" Zegt ze. 

"Ik denk dat ik er net 1 minuut uit ben" Zeg ik. "Je komt nu naar huis! Je moet ook nog koken!" Zegt ze weer ongeduldig. "Ik haal onderweg wel wat, is dat ook goed?" Vraag ik onzeker. "Voor 1 keer accepteer ik het maar dan moet je nu wel naar huis komen!' Zegt ze. 

"Bedankt! Wat moet ik halen?" Vraag ik. "Doe maar New York pizza" Zegt ze. "Komt goed, dan ben ik zo thuis!" Zeg ik. "Schiet wel een beetje op" Zegt ze. "Doe ik, doei" En ik hang op. 

"Wie was dat?" Vraagt Matthy. "Mijn moeder" Zeg ik. "Oh, ga maar snel dan" Zegt hij. "Bedankt voor alles!" Zeg ik nog en ik loop weg. Ik kijk nog even achterom en zie hem naar mij glimlachen. Ik lach nog lief terug en loop naar het trappenhuis. Ik loop naar beneden en stap op mijn scooter

Ik stop de sleutel in het sleutelgat en open de deur. "Eindelijk! Je bent 2 uur te laat jongedame! Je hebt huisarrest!" Roept mijn vader die aan komt lopen. "Sorry, ik zat vast in de lift" Zeg ik terwijl ik de pizza op de borden leg. Voor mezelf heb ik weer niks. 

"Zie je het al voor je, jij in de lift?" Zegt hij boos. "Ik was vorige week met Jack ook al in een lift geweest en toen zei hij dat ik het vaker moest doen en dat het steeds minder eng zou worden" Zeg ik. Jack heeft mij geholpen met mijn claustrofobie. 

"Heb je 2 uur vastgezeten dan?" Vraagt mijn moeder. "Anderhalf uur" Zeg ik. "En waarom ben je dan 2 uur te laat?" Vraagt ze streng. "Er stond een lange rij bij de New York pizza" Zeg ik. Mijn vader zucht en geeft me een klap. Ik voel hoe zijn ring een wond maakt op mijn kaaklijn. 

"Ga nu maar naar boven!" Roept hij. Ik knik en loop naar boven. Gelukkig waren ze niet dronken, anders had ik nog meer klappen gekregen. Ik loop naar de spiegel en zie dat er nu inderdaad een wond zit op mijn kaaklijn. Shit.

Pov Matthy:

Ik loop Casa Del Huts binnen. "Yo Matt, hoezo ben je zo laat?" Vraagt Koen. "Jullie gaan nooit geloven wat ik heb meegemaakt!" Zeg ik en ik ga naast Robbie en Koen op de bank zitten. Ook Raoul en Milo komen erbij zitten. "Vertel!" Zegt Robbie. 

"Nou, ik ging dus zo met de lift en er zat ook nog een ander meisje in. En ineens stopte de lift en toen zaten we vast. En ook alle lichten gingen uit. En dat meisje was denk ik 17 ofzo en die had dus schijnbaar claustrofobie, dus die was helemaal in paniek en zo. Ze had vertelt dat haar fobie vroeger veel erger was en ze toen naar iemand is gegaan die haar kon helpen, en ze was vorige week weer voor het eerst in een lift gegaan en dit was dus haar 2e keer. Na ongeveer 1 uur en een kwartier hadden we weer stroom en konden we iemand bellen en toen weer een kwartier later waren we er eindelijk uit." Som ik op. 

"Die arme meid stapt nooit meer in een lift" Zegt Koen. "Ja, het was echt zielig" Zeg ik en we praten er nog even over door. 

"You only live once" I fucking hope so 'cause i'm not really enjoying it.

Ja dit hoofdstuk vindt ik een beetje apart maar goed. Ik heb net zoveel tijd besteed aan het veranderen van de schrijfstijl. Ik had dit dus lang geleden een keer geschreven, zelfs nog voor the smile you give me dus het waren allemaal alinea's van super veel zinnen maar ik heb mn best gedaan het beter voor jullie te maken.

1122 woorden