I'm losing myself | Ft. Bankzitters

"Hey, hoe was het?" Vraagt Matthy als ik weer bij hem in de auto stap. "Prima, niet echt iets bijzonders" Antwoord ik terwijl ik de deur sluit en mijn riem vast maak. Matthy rijdt het terrein af.

"En Lieve?" Vraagt hij verder. Ik haal mijn schouders op. "Ik heb haar niet gezien" Lieg ik. Ik had toch geen andere keus? Wat moet ik anders zeggen? Oh, ja ze heeft me compleet uitgelachen en ontweken. Tijdens de lunchpauze was ze de hele tijd over me aan het praten.

Als we de poort van Casa Del Huts doorrijden, wordt de voordeur al door Raoul opengemaakt. Als de auto stilstaat stappen we uit en sla ik mijn tas over mijn schouder. "Hey, nog iets nieuws geleerd?" Vraagt Raoul met een overdreven vaderlijke stem, waarna we in de lach schieten.

Ik loop naar binnen en doe mijn jas en schoenen uit. "Hoe ging het met met die vriendin van je?" Vraagt hij, doelend op Lieve. "Ik heb haar niet gezien" Kopieer ik het antwoord dat ik gaf op dezelfde vraag van Matthy.

We lopen de woonkamer in en meteen wordt ik overspoeld met weer dezelfde vragen. "Hoe ging het?" "Prima" "En die vriendin van je?" "Ik heb haar niet gezien"

Ik loop naar de keuken en pak een glas water. Ik schrik als ineens Robbie achter me staat. "Jezus Rob" Zeg ik lachend. "Oh, sorry. Maar wat bedoel je met je hebt haar niet gezien? Was ze ziek? Of heeft ze je ontweken?" Ik zucht.

"Ik weet het niet, ik heb haar gewoon niet gezien!" Ik schrik van mijn eigen stemverheffing en voel me er meteen schuldig over. "Sorry" Zeg ik en ik kijk naar beneden om oogcontact te vermeiden. "Het maakt niet uit Kie, ik maak me gewoon zorgen om je" Zegt hij en ik kijk weer op.

"Dat hoeft echt niet Rob" Dan komt Raoul de keuken binnen. "Kie, je hebt morgen toch die Engels toets?" Ik knik. "Moet ik je nog helpen?" Vraagt hij. "Als je dat zou willen?" Vraag ik twijfelend. "Ja tuurlijk!" Ik glimlach.

"Befitting?" Vraagt Raoul. Ja, befitting. Waarom lukt het me niet? Deze had ik net ook al fout, het is zo'n makkelijke kom op Kiara doe eens je best. Wacht, wat vroeg hij nou?

Ik haal mijn schouders op. "Passend" Zegt hij. Oh ja, befitting, passend, befitting, passend. "Fairly? Deze vond je heel moeilijk" Shit, deze weet ik ook niet. Ik weet wel dat het eerlijk is, maar ze zoeken een ander woord. Waarom onthoud ik niks? Ik heb deze al zo vaak fout.

"Ik weet het niet" Zeg ik zachtjes, terwijl ik naar mijn handen kijk. Ik voel hoe mijn ogen zich vullen met tranen. Wacht wat? Tranen? "Tamelijk. Ik vindt het ook echt onzin" Zegt hij. Arggggg ik ben zo dom. Tamelijk, fairly, tamelijk, fairly, tamelijk, fiar-

"Befitting?" Kut nee. Godverdomme. Ik trek mijn knieën op. Ik probeer de tranen weg te knipperen. Hij zei het net nog Kiara! Je zit hier echt zijn tijd te verspillen! Ik leg mijn hoofd op mijn knieën. Befitting? Befitting? BEFITT-

"Hey, gaat het nog?" Kut. Ik knik. Hou die tranen in Kiara. Hou die tranen in! Je weet het antwoord toch wel?! Hij heeft het net gezegd! Kom op Kiara! Hoe dom kan je zijn?!

"Het maakt niet uit als je het niet weet hè. Je kent de helft al heel goed!" De helft Kiara! Je kan toch wel beter dan dat! Zo moeilijk zijn deze woorden niet! Denk gewoon na! Wacht, welk woord vroeg hij ook alweer?

"Kie, kijk me eens aan" Kut. Nee. Hij gaat de tranen in mijn ogen zien. Ik stel me aan. Waarom zijn die tranen daar eigenlijk? Zo erg vindt ik het nou ook weer niet.

"Kiara" Ik kijk op. Als hij mijn ogen ziet legt hij het boek aan de kant. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij, terwijl hij een pluk haar achter mijn oor steekt. Ik haal mijn schouders op. "Sorry" Fluister ik.

"Kie, je doet niks fout, je hoeft geen sorry te zeggen" Hij neemt een korte adempauze. "Je bent een beetje overprikkeld of niet?" Vraagt hij. Een traan ontsnapt uit mijn oog en rolt over mijn wang. Ik haal mijn schouders op. Hij veegt de traan weg.

"Ik denk dat dat het is. Wat wil je doen? Lieke komt vanavond mee-eten, dus als je wilt kunnen we even pauze houden, en als je het leuk vindt kan je me alvast helpen koken, dat we na het eten verder gaan?" Stelt hij voor. Ik knik. "Kom" Hij staat op en ik volg hem terug naar de woonkamer.

"En? Ken je het een beetje?" Vraagt Matthy. Ik kijk naar beneden en die verdomde tranen vormen zich weer in mijn ogen. "Ze heeft even pauze" Raoul pakt mijn hand vast en trekt me mee de keuken in.

Normaal zou ik in elkaar duiken van de onverwachte aanraking, en al helemaal op die plek. Maar toch doe ik dat niet. Raoul voelt als een, een soort extra broer. Net als Robbie, Milo en Koen. Ja, een soort extra broer.

Even the smallest rock can break a mirror.
~Floor

5/5

845 woorden