The Last Promise (The Lasting Vows Series #1)

The next day, hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan nang mag-ring ang phone ko at makita ang pangalan ni Adrian sa screen.

Kagabi pa lang, hindi ko na mapanatag ang loob ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa nangyari kahapon, sa paraan ng pagtingin ni Adrian sa akin, sa koneksyon nila ni Elijah, o sa mga salitang hindi ko nagawang sabihin.

Huminga ako nang malalim bago sinagot ang tawag.

"Good morning," bati niya, at kahit sa boses pa lang, ramdam ko na ang kakaibang sigla.

"Good morning," sagot ko, pinipilit gawing normal ang tono ko.

"Pwede ba kitang makita today?"

Natigilan ako. “Bakit?”

"May gusto lang akong ipakita sa’yo."

Nag-aalangan akong sumagot. After everything, parang hindi ko alam kung gusto ko pa bang makita kung anuman ‘yon. Pero sa huli, napabuntong-hininga ako. “Saan?”

"Susunduin na lang kita. Thirty minutes."

At hindi na niya ako binigyan ng pagkakataong tumanggi.

Makalipas ang kalahating oras, dumaan nga siya sa harap ng bookstore ko. Naka-white shirt at black jeans lang siya, pero hindi ko maiwasang mapansin kung paano pa rin siya tumingin sa akin sa parehong paraan noon, parang may mga bagay siyang hindi masabi, parang may isang bagay siyang pilit iniiwasan pero hindi magawang bitawan.

Tahimik lang ako nang sumakay sa passenger seat.

“Kamusta si Elijah?” tanong niya habang nagda-drive.

“Nagising siya kaninang excited. Mukhang gusto ka na niyang makasama ulit,” sagot ko, hindi sigurado kung dapat ba akong matuwa o matakot sa realization na ‘yon.

Ngumiti siya, bahagyang bumibilis ang pagmamaneho niya. “I’m glad.”

Hindi na ako sumagot. Instead, I stared outside the window, pinagmamasdan ang unti-unting pagbabago ng paligid habang palayo kami nang palayo sa lungsod.

“Adrian,” basag ko sa katahimikan. “Saan ba talaga tayo pupunta?”

Hindi siya sumagot agad.

“May gusto lang akong ipakita sa’yo.”

Dahil wala na akong ibang magawa, nanatili akong tahimik.

Makalipas ang halos isang oras, natagpuan namin ang sarili naming nasa harap ng isang bahay, hindi gano’n kalaki, pero sapat para sa isang pamilya. May malawak na bakuran, isang swing sa ilalim ng puno, at mga bulaklak na tila hindi naalagaan nang matagal.

Napatingin ako kay Adrian, at doon ko lang napansin ang paraan ng paghawak niya sa manibela, mahigpit, para bang may isang bahagi ng kanya ang natrap sa lugar na ‘to.

“Ano ‘to?” tanong ko, mahina ang boses.

Saglit siyang tumingin sa akin bago bumuntong-hininga. “Binili ko ‘to noon.”

Napakurap ako. “Noon?”

“Years ago. Nung tayo pa.”

Naramdaman ko ang bigat ng mga salitang ‘yon.

“Ano?”

Tumawa siya, pero hindi ‘yung masaya. “Naaalala mo pa ba ‘yung pangarap nating bahay?”

Hindi ako sumagot. Pero oo, naaalala ko.

Sa lahat ng pangarap namin noon, isa ‘yon sa pinakapaborito ko, ang magkaroon ng sariling bahay, may bakuran para kay Elijah, isang tahimik na buhay na malayo sa lahat ng gulo.

Pero hindi ko akalaing noon pa lang, may ginawa na siyang hakbang para tuparin ‘yon.

Tumingin ako sa bahay na nasa harapan namin. Hindi ito perpekto, halatang matagal nang walang nakatira, may konting dumi sa pader, pero may isang bagay na hindi ko maipaliwanag…

Parang nararamdaman ko pa rin ‘yung pangarap namin dito.

“Bakit mo pa rin ‘to pinanatili?” tanong ko, hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko.

Napangiti siya, pero kita sa mata niya ang sakit. “Dahil hindi ako kailanman tumigil sa paniniwalang babalik ako sa inyo.”

Hindi ako agad nakapagsalita.

Adrian turned off the engine and unbuckled his seatbelt. “Come on,” bulong niya. “Gusto kitang ipasyal sa loob.”

Nang buksan niya ang pinto, bumungad sa akin ang isang bahay na parang na-stuck sa nakaraan. Walang furniture, pero may mga bagay na nagpakita ng intensyon niya noon, may lumang baby crib sa isang sulok, isang painting na tila hindi natapos, at isang bookshelf na halatang pinlano pero hindi nagamit.

Naglakad ako papasok, ang mga daliri ko bahagyang dumaan sa ibabaw ng kahoy ng dining table. “Ilang taon nang walang nakatira rito?”

“Five years.”

Napatigil ako.

Limang taon.

Pareho ng tagal ng panahon simula noong iniwan niya kami.

Tumingin ako sa kanya, at doon ko nakita ang katotohanang hindi niya kailanman sinabi.

“Adrian…”

“I wanted to come back.” His voice was quiet, pero ramdam ko ang bigat. “Pero natakot ako na baka hindi niyo na ako tanggapin.”

“Dapat lang.” Hindi ko napigilang sabihin ‘yon.

Nagulat ako nang humalakhak siya nang mahina. “Oo. Dapat lang.”

Umupo siya sa may hagdan, pinasadahan ng kamay ang kahoy na tila inaalaala ang bawat detalyeng plinano niya noon. “Pero kahit gano’n, hindi ko rin kayang bitawan ‘to. Dahil kahit wala ako sa inyo, ito ‘yung nagpapaalala sa akin na minsan, may buhay akong binalewala. Isang buhay na dapat hindi ko iniwan.”

Napahinga ako nang malalim, pilit nilulunok ang damdaming hindi ko gusto maramdaman.

“Celeste,” tawag niya.

Tumingin ako sa kanya.

“Maaari ba kitang tanungin ng isang bagay?”

“Ano?”

“If things had been different… If I had stayed, do you think we would’ve been happy?”

Napatitig ako sa kanya, hindi alam kung ano ang isasagot.

Maaari bang magbago ang nakaraan?

Maaari bang mapawi ang sakit?

Hindi ko alam.

Kaya ang tanging sagot na nagawa kong ibigay ay, “Hindi ko alam, Adrian.”

At parang sapat na ‘yon para sa kanya.

Bago kami umalis, tumigil siya sa may bakuran, hinayaan akong tingnan ang paligid nang huling beses.

“Kung sakaling…” He trailed off, tila hindi sigurado kung dapat bang ituloy ang sasabihin. “Kung sakaling magkaroon ng pagkakataon, gusto mo bang… ayusin ‘to?”

Napatingin ako sa kanya, naguguluhan. “Anong ibig mong sabihin?”

“Gusto mo bang…” Huminga siya nang malalim. “Gusto mo bang maging tahanan pa rin ‘to?”

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko.

Pero isa lang ang sigurado ako, hindi pa ako handa.

So I turned away, looked at the house one last time, and said, “Let’s go home, Adrian.”

And this time, he didn’t argue.