Fighting, Falling, Loving

Hindi lahat ng pamamaalam kailangan ng salita.

Minsan, sapat na ang katahimikan para maintindihan na tapos na.

Lunes ng umaga.

Pumasok si Alexa sa school nang may kakaibang pakiramdam - parang wala siyang energy, parang mabigat ang buong katawan niya.

Nakita niya sina Bea sa corridor.

"Bes, okay ka lang?" tanong nito.

Ngumiti lang si Alexa, isang tipid na ngiti.

"Oo naman," sagot niya.

Pero sa totoo lang, hindi.

Hindi talaga.

Pagpasok niya sa classroom, nandoon si Elijah.

Tahimik lang itong nakaupo sa usual spot niya, nakatitig sa labas ng bintana.

Nakita siya nito, pero imbes na lapitan siya tulad ng dati...

...isang maliit na tango lang ang ibinigay nito.
Isang pamilyar na tango na puno ng ibig sabihin.

"Good morning."
Isang bulong mula kay Elijah, halos hindi marinig.

Nag-good morning rin si Alexa, pero mabigat sa dibdib.

Habang lumilipas ang araw, ramdam nila pareho ang pagbabago.

Wala na yung mga simpleng tapik sa balikat.
Wala na yung sulyap na puno ng kilig.

Wala na rin yung pilit na pagdikit ng mga braso kapag naglalakad.

Parang naging normal na lang sila ulit - pero hindi 'yung normal na masaya.

Normal na may lamat.

Normal na may puwang sa pagitan nila.

Tanghali.

Habang kumakain ang barkada sa canteen, si Elijah at Alexa, magkatabi - pero walang imikan.

Si Bea at Lance, tahimik din.
Ramdam nila lahat ang tensyon.

Walang nagtatanong.
Walang humihirit.

Parang lahat sila, nagbabantay ng isang bagay na ayaw nilang mangyari - pero alam nilang hindi na nila mapipigilan.

Hapon.

Dismisal na.

Habang naglalakad palabas ng gate si Alexa, narinig niya ang boses ni Elijah.

"Alexa," tawag nito.

Huminto siya.

Lumapit si Elijah, mabagal ang lakad, parang bawat hakbang ay may dinadalang bigat.

Nang magkalapit sila, hindi agad nagsalita si Elijah.

Tinitigan lang niya si Alexa - parang minememorya ang mukha nito, ang bawat detalye, bawat ngiti, bawat pilikmata.

"Ingat ka pauwi," mahina niyang sabi.

Tumango lang si Alexa.

Ngumiti siya, maliit, malungkot.

Wala nang iba pang sinabi si Elijah.

Hindi "miss kita."

Hindi "mag-usap pa tayo."

Hindi "babalikan kita."

Wala.

Wala kundi isang malungkot na ngiti at isang paalala:
"Ingat."

At iyon na.

Walang halik sa noo.
Walang yakap.

Walang grand gesture.

Walang closure.

Isang katahimikan.

Isang tingin.

Isang hindi na mababalik na "tayo."

Habang naglalakad si Alexa pauwi, ramdam niya ang bawat tibok ng puso niya - mabigat, mabagal.

Gusto niyang lumingon pabalik, gusto niyang tumakbo kay Elijah at sigawing,
"Ayusin natin to! Ayokong matapos!"

Pero hindi niya ginawa.

Hindi dahil hindi niya mahal si Elijah.

Pero dahil alam niyang, minsan, pagmamahal din ang bitawan ang taong hindi mo na kayang sabayan sa laban.

Sa kabilang side ng kalsada, si Elijah.

Pinagmamasdan si Alexa habang papalayo.

Gusto niyang habulin.

Gusto niyang sumigaw ng,
"Alexa, sandali lang! Hindi pa ako susuko!"

Pero nanatili siyang nakatayo.

Dahil mahal niya si Alexa.
At ang pagmamahal minsan, ibig sabihin ay hayaan siyang pumili ng kalayaan.

Pagdating sa bahay, dumiretso si Alexa sa kwarto niya.

Hindi na siya nagtanggal ng sapatos.
Hindi na siya nagbihis.

Dumiretso siya sa kama, humiga, at doon na bumuhos ang lahat ng hindi niya kayang ilabas kanina pa.

Tahimik na iyak.

Yung iyak na walang sound, pero parang sinasaksak ang dibdib mo ng paulit-ulit.

Meanwhile, si Elijah.

Nasa kwarto rin, nakaupo sa sahig, nakasandal sa pader.

Tinatanggap ang sakit na parang bagyo.

Walang luha sa mata niya - hindi dahil hindi siya nasasaktan, kundi dahil minsan, ang pinakamalalim na sakit, hindi na kayang ilabas kahit sa pag-iyak.

Silent goodbyes.

Pamamaalam na hindi kailangang bigkasin.

Pamamaalam na nararamdaman mo sa pagitan ng tibok ng puso mo at ng katahimikan ng gabi.

Pamamaalam na mas masakit dahil walang kasiguraduhan kung may babalikan pa ba.

Makalipas ang ilang araw...

Naging normal na ang lahat.

Naglalakad si Alexa sa hallway, si Elijah naman sa kabilang side.

Nagkakatinginan minsan - pero walang ngitian.

Parang dalawang estranghero.

Dalawang pusong minsan ay nagmahal - ngayon ay magkaibang landas na.

Pero kahit gano'n...
Sa bawat sulyap.
Sa bawat iwas ng tingin.

Naroon pa rin ang kwento nilang dalawa - tahimik, pero hindi nakakalimutan.

At sa bawat hakbang nila palayo sa isa't isa,
isang tanong ang palaging naglalagi sa isip nila:

"Kung nilabanan pa ba natin, may tayo pa rin kaya ngayon?"