Kill All Men - James Potter

Adalet; bazen işlenmesi gereken bir suç, bazen yapılması gereken bir fedakârlıktır. Adil olmak dürüst olmaktan her daim daha zordur çünkü bazen adaleti sağlamak için sır saklamak gerekir.

Milan sağlık izninin bittiği ilk gün işe hazırlanırken bunun bilincindeydi. Bakanlıkta çalışan ve Voldemort yandaşı olan yargıçların onun hakkında neler düşüneceğini gayet iyi biliyordu. Yalancı, torpilli, düzenbaz.

Gömleğini, kumaş pantolonunu ve ceketini giyerken tüm bunları bilmesine rağmen kendine güvenmeye devam etmesinin sebebi de buydu; onların düşünceleri. İyileşme sürecinde dostları, James ve Remus ona inanmış, affetmişti. Diğer insanların onun hakkında düşündüğü şeyler önemsizdi. Çünkü insanlar her zaman konuşurdu ve hayat konuşulan şeyleri kafaya takmak için çok kısaydı.

Çapulcular o gece eve gelmemişti. Dördü de kaçan ölümyiyenlerin peşindeydi ve gece baskınları sık sık yapmak durumda kalıyorlardı. Milan buna saygı duyardı, neticede bugün arka arkaya beş davası vardı. Gece yarısına yakın veya çok daha geç saatlerde ancak eve dönebilecekti. Ayakkabısını giydi ve yolda atıştırmak için her zamanki pastaneye girdi. Estella  ile kısaca sohbet etmek ve birkaç çörekle güne başlamak mükemmel olurdu.

Pastanenin ziliyle birlikte Milan içeriye girdiğinde, Remus'u orada görmeyi beklemiyordu. Belki beklediği en son şey değildi -sonuçta Remus'un en sevdiği tatlılar burada pişiyordu- fakat yine de oldukça şaşırmıştı. Remus ve Estella kahve içerek bir şey hakkında komuşuyorlardı ve öyle dalmışlardı ki zil sesini duymamış gibi duruyorlardı.

"Bugün kendini biraz yorgun hissediyorsan, bence suçluluk duymamalısın. İnsanın ruhu da ara sıra tatil ister. Mesela ben dün bütün gün hiçbir şey yapmadım ve çok gururluyum." Remus kahvesini hafifçe içti ve gülümsedi. Milan şaşkınlıkla kardeşinin oldukça neşeli çıkan sesine baktı. Remus kahve kupasını masaya bıraktı ve sonra gözlerini kısarak ekledi. "Tüm gece baskındaydım, tabii  o sayılmaz." Estella hafifçe kıkırdadı.

Milan sırıtmamak için dudağını ısırdı. Aslında bu oldukça şirindi.

"Suçluluk duyduğum doğru çünkü yeğenime mektup yazacağıma söz vermiştim, Merlin, kahvaltıda mektubumu alamayınca çok üzülmüştür." Estella omuzlarını düşürdü ama yüzündeki gülümseyi silmedi.

"Yeğenin bence senin bu nefes kesici pastane -ve tabii ki aynı nefes kesicilikteki kurabiyeler- için ne kadar uğraştığını gayet iyi biliyor. Eminim mektubu yarın gönderdiğinde seni anlayışla karşılar." Remus her zamanki rahatlatıcı ses tonuyla mırıldandı. "Hem zaten üçüncü sınıf konularından başını kaldırıp senin mektubunu dert ettiğini pek sanmam."

"Umarım." Milan onların sohbetine izinsiz dahil olduğu için vicdan azabı duydu. Hafifçe öksürdü, böylece ikisi irkilmiş oldu. "Milan?" Estella şaşkınlıkla mırıldandı. "Kapıyı duymadım." Toparlandı ve kasaya geçti. Milan, Estella arkasını dönmüşken gözlerini kısarak Remus'a baktı ve gözüm üstünde dercesine işaret parmağı ve orta parmağını gözlerine götürüp Remus'a çevirdi. Remus ise yalnızca sırıtarak ve omuz silkerek karşılık verdi.

"Önemli değil bende az önce geldim zaten." Milan nazikçe gülümsedi ve kasaya ilerledi. "Balkabaklı çöreklerinden iki tane alabilir miyim, lütfen?"

"Elbette. Tam mevsimi ve fırından taze çıktılar." Estella her zamanki pozitifliğiyle torbaya çörekleri koydu.

"Sana da selam bu arada, Remmy." Milan imayla kardeşine baktı. "Buraya pek gelmediğini sanıyordum."

"Bende senin en yakın arkadaşımdan nefret ettiğini sanıyordum. Ne tesadüf şu an kendisi sevgilin." Remus aynı imayla karşılık verdiğinde Milan gözlerini devirdi. Kindar adam.