Discover me [+18]

NICOLAS

Nie wiem, co mi odbiło, by zaproponować ten układ, ale nigdy wcześniej tak bardzo nie pragnąłem zemsty, jak w tym momencie. Jeśli ktoś zrobił im zdjęcie, gdy się całowali, będąc na sali i tańcząc, byłem skończony. Linda i Brooks musieli ponieść karę, za to, co zrobili.

Nikt, nigdy wcześniej tak mocno mnie znieważył, a ja potrzebowałem im pokazać, gdzie jest ich miejsce.

— Omówimy dzisiaj pod wieczór nasz układ? — zapytałem, gdy odwoziłem Lily do jej mieszkania.

Tak, tym razem zabrałem ją, bo musieliśmy chociaż trochę wytrzymać w swoim towarzystwie, dla dobra układu. A to był test.

— Nie wiem, czy dam radę — mruknęła. — Dzisiaj nie pośpię za wiele, a siedzę do wieczora na uczelni — westchnęła.

To była chyba nasza pierwsza normalna rozmowa od kilku lat.

Odkąd zaczęliśmy się nienawidzić.

— Wiem, mam z tobą zajęcia na sam koniec dnia — powiedziałem, przyśpieszając samochodem.

Piękny dźwięk wydechu rozbrzmiał za szybą, a ja uśmiechnąłem się kącikami ust, rozkoszując się tą chwilą. Uwielbiałem ten samochód i jego przyśpieszenie. Gdy dorobiłem się ogromnych pieniędzy, w końcu mogłem kupić mój wymarzony samochód – Apollo Evo.

— Nie boisz się szybkiej jazdy? — zapytałem, by po chwili przyspieszyć.

Chociaż jej nie cierpiałem, to nie chciałem, by zeszła na zawał w moim samochodzie. Wtedy bym go spalił, razem z jej ciałem w środku.

— Nie, moja rodzina przecież kocha motoryzację, tata nadal ma kolekcje samochodów, którą odziedziczył po swoim ojcu, Eljahu — powiedziała.

Niewiele wiedziałem o jej rodzinie. Zazwyczaj, gdy przychodziła do Nataly, nie wiele rozmawialiśmy. W końcu między nami było dziesięć lat różnicy wieku, to dość sporo. Dlatego zazwyczaj nie zamienialiśmy zbyt dużo słów. Gdy Nataly i Lily dorosły, często mnie nie było w domu, często się przeprowadzałem, chociaż mieszkania nie były jakoś bardzo wybitne, to dobrze mieszkało mi się samemu. Zazwyczaj z Lily rozmawiałem, gdy zabierałem dziewczyny z imprezy, lub pilnowałem je, żeby na nią nie poszły, gdy rodziców nie było w domu. Rozmawiali nam się dobrze, dopóki mi coś nie utopiło się w głowie.  Rodzina Herman, jak i moja miała obsesję na punkcie bezpieczeństwa, a w szczególności Victor Herman, który niemal padł na zawał, gdy dowiedział się, że jego wtedy osiemnastoletnia córka go okłamała i poszła na imprezę, mimo że mówiła, że nigdy więcej tego nie zrobi.

Cóż, mała kłamczucha z naszej czekoladki.

— Wiesz, niewiele wiem o twojej rodzinie — zacząłem. — Nie, żeby mnie to interesowało — powiedziałem cwaniacko, a brunetka prychnęła pod nosem.

— Ja za to o twojej wiem sporo, Nataly lubi dzielić się wszystkim ze swojego życia — zaśmiała się, a mnie przeszył jakiś dziwny dreszcz.

W samochodzie zrobiło się nagle duszo, a ja nie wiedziałem, co się tak właściwie działo.

— Oddam ci tę koszulę — mruknęła. — Jak oddasz mi moje ciuchy, które u ciebie zostawiłam.

Spojrzałem przelotnie na dziewczynę, która patrzyła na mnie ze spokojem.

— Nie oddam, spale je w ognisku — wyszczerzyłem się, bez wyrazu.

Kobieta przekręciła oczami, wzdychając.

— W takim razie będę miała bardzo drogą szmatę do podłogi — prychnęła, wygładzając moją koszulę na sobie.

Spojrzałem kątem oka na jej odkryte nogi, po czym wróciłem wzrokiem na drogę. Nie wiem, dlaczego to zrobiłem, ale to było silniejsze ode mnie.